დაუჯერებელი საშინელება ხდება! გულგრილს თუ დაგვტოვებს, ეს ნიშნავს იმას, რომ ადამიანობა არ გაგვაჩნია! ღმერთმა ხომ, თავის ხატად და მსგავსად შეგვქმნა! და თუ, არ არის ასე - ეს სამყაროს აღსასრულს ნიშნავს!

წაიკითხეთ და დაწერეთ კომენტარები, მეგობრებო! რა თქმა უნდა, ერთობლივი ძალებით დავეხმარებით! მაგრამ, რაც უფრო მეტი კომენტარი დაიწერება, მით უფრო მეტი შანსი ექნებათ ამ ბავშვებს, დახმარება მიიღონ ადგილობრივი შეძლებული თანამდებობის პირების მხრიდან, ვინც უბრალოდ ვერ ამჩნევს ამ საბრალო ოჯახს!

ეს კი, რაც მეზობლებმა მიაწოდეს ცოტა ხნის წინ, იმ საჭმლის ნარჩენია. მაცივარი არ აქვთ და ფუჭდება ყველაფერი

ანა-მარიას საყვარელი ძამიკო - ლაზარეც გაუთავებლად ცრემლებს ღვრის, მაგრამ მისი მდგომარეობა ბევრად მძიმეა, შიმშილის გამო, ბავშვს საშინელი მუცლის ტკივილი აწუხებს!

ლია: არ ვიცი, რა მოვიმოქმედო, ამ მდგომარეობიდან როგორ ვნახო გამოსავალი. არავინ მყავს, გვერდით რომ დამიდგეს. ახლობლები ვერ მეხმარებიან. უკვე მრცხვენია, უცხოებს რომ ვთხოვო. ჩვენი მეზობლები რომ არა, შიმშილით დაიხოცებოდნენ ჩემი შვილები დიდი ხნის წინ. შემწეობის თანხა არაფერში გვყოფნის, იმ კაპიკებით კი, რასაც შოულობს ჩემი ქმარი, რამდენიმეჯერ სადილის მომზადებას თუ მოვახერხებ.

 - ყოველთვის ასეთ გაჭირვებაში ცხოვრობდით, ლია? 

 ლია: ერთი წლის წინ, მეფეებივით ვცხოვრობდით! მეუღლე ფერმაში მუშაობდა და კარგი ანაზღაურებაც ჰქონდა. კანფეტებიც კი მოჰქონდა ხოლმე!.. მაგრამ, ის ფერმა აღარ არსებობს და ჯერჯერობით, ვერ ნახა მუდმივი სამსახური! არანაირ სამუშაოს არ თაკილობს! შავი მუშაა. რამდენიმე დღის წინ, 10 ლარი გადაუხადეს და უკლებლივ სახლში მოიტანა ეს თანხა!

არიან ისეთი ადამიანებიც, ვინც ჩვენს პოსტებს კითხულობს და ამბობს: „რას აჩენდა?!“

ჩვენი პასუხი ასეთია: „ბედნიერებაა, ჯანმრთელი შვილები! ნამდვილად უფლის საჩუქარია! ბავშვები საქართველოს მომავალია! მთავარია, ჯანმრთელად იყვნენ! ვინ იცის, იქნებ, რომელიმე მათგანი საქართველოს პრეზიდენტიც კი გახდეს! თეორიულად, ისეთივე შანსები აქვს, როგორც ჩვენს ქვეყანაში მცხოვრებ სხვა ნებისმიერ ბავშვს! რა თქმა უნდა, თუ ჩვენ მათ სიცოცხლეს ვაჩუქებთ! მაგრამ, საკითხავია, რა მომავალი ელის საქართველოს, თუ ჩვენ ერთი ოჯახი არ ვართ?! „ყოფნა?.. არ ყოფნა?.. ეს არის საკითხავი.“ - საუკუნეების წინ ასე ამბობდა პრინცი ჰამლეტი! რა კარგი და ბრძენი ტახტის მემკვიდრე იყო! მაგრამ... მოიწამლა და დაიღუპა! ნუ დავღუპავთ ჩვენს მომავალსაც, რომელშიც ჩვენმა საკუთარმა შვილებმა უნდა იცხოვრონ!

მეგობრებო, აჩვენეთ ეს სურათები თქვენს პატარებსაც! ისინიც სიკეთის კეთებას მიაჩვიეთ, საკუთარი მშობლებით რომ იამაყონ! დაე იცოდნენ, რომ მათ გასაჭირში არ მიატოვეს, ეს სამწუხაროდ არა ზღაპრის, არამედ ჩვენი სევდიანი ისტორიის გმირები! 

- არავინ გეხმარებათ? 

ლია: 12 დედმამიშვილი მყავს, ძალიან შეჭირვებულ ოჯახში გავიზარდე. მეუღლის ოჯახსაც არ ულხინს. გარდა ამისა, ძალიან გაგვინაწყენდნენ, როდესაც ოჯახი შევქმენით. არ უნდოდათ. ორივეს მშობლები წინააღმდეგი იყვნენ. ერთი მხრივ, მესმის მათი. შვილები რომ გავაჩინე, ჩემთვის უფრო გასაგები გახდა ჩემი მშობლების შეხედულება. 15 წლის ვიყავი, ჩემი მეუღლე კი 19-ის, როდესაც ოჯახი შევქმენით. რა თქმა უნდა, ორივესთვის ნაადრევი გადაწყვეტილება იყო, მაგრამ, როგორც ამბობენ, გულს ვერ უბრძანებ. ერთმანეთი ძალიან გვიყვარს და ეს გვეხმარება, ცხოვრებაში ასეთ საშინელ პერიოდს რომ გავუმკლავდეთ. სხვა საჭიროებებზე აღარც ვსაუბრობ, დღეს, ჩემთვის მთავარი არის, ბავშვებმა რომ არ იშიმშილონ. ტელევიზორს ვურთავ ხოლმე, რომ გავართო. ეს მეხმარება. უყურებენ და ავიწყდებათ. მაგრამ, სულ ცოტა ხნით. მეორე დღეს კი, გაუჩერებლად ტირიან ისევ!

- დიახ, როგორც თქვით, მთავარია, ოჯახში სიყვარული რომ იყოს, მაგრამ, როდესაც ბავშვებს საჭმელი არ აქვთ, მხოლოდ სიყვარულით ვერ გაიტან თავს.

ლია: ძალიან დიდხანს ვიფიქრე, სანამ გადაწყვეტილებას მივიღებდი და მოგმართავდით. ვიცი, შეჭირვებულები არავის უყვარს და კიცხავენ. ვიცი, ახლა დაიწყებენ წერას: „თუ ვერ ინახავს, რაღას აჩენდა? უჭირთ, ბავშვებს აჩენენ, მერე კი ითხოვენ დახმარებას...“ ვიცი, მაგრამ უკვე შეგუებული ვარ ამ აზრს. ასე თუ ვილაპარაკებთ, ოჯახის შექმნის და შვილების გაჩენის უფლება  მხოლოდ შეძლებულ ადამიანებს აქვთ. ჩვენ კი, უსახლკაროებმა და შეჭირვებულებმა, ხმა არ უნდა ამოვიღოთ და არ გამოვჩნდეთ საერთოდ. განა, ჩვენ არ გვაქვს სიცოცხლის უფლება? თუ ღმერთმა მხოლოდ მდიდრებისთვის შექმნა ეს სამყარო?

- რას ამბობთ, ლია, ასე ნუ ფიქრობთ! ვინ იტყვის იმას, რომ თქვენს შვილებს სიცოცხლის უფლება არ აქვთ? აბა, ჩვენ რისთვის ვარსებობთ?

ლია: ვიცი, რომ გამიგებთ. ერთი წლის წინ, ძალიან ბედნიერები ვიყავით. მიუხედავად იმისა, რომ საკუთარი ჭერი არ გვაქვს და სხვის სახლს ვაფარებთ თავს, უფალი ყოველთვის გვიგზავნის კეთილ ადამიანებს, ვინც უფასოდ ცხოვრების უფლებას გვაძლევს, რადგან უბრალოდ ვერ შევძლებთ ქირის გადახდას.

- ლია, როგორ უმკლავდებით ასეთ მძიმე მდგომარეობას, რომელიც დღითიდღე უარესდება?

ლია: გაუსაძლისია. ყველანაირი შესაძლებლობა ამოვწურეთ. ბავშვები ტირიან შიმშილისგან, მე კი ვერაფერს ვშველი. დახმარება გვჭირდება, თორემ, ჩემი შვილები სიკვდილის პირას აღმოჩნდებიან. ნამდვილი ჯოჯოხეთია. დედა ვარ და ჩემი შვილებისთვის ნორმალური საჭმელი არ მაქვს. მუცელი სტკივათ და გულამოსკვნილი ტირიან, მე კი წარმოვიდგენ ხოლმე, როგორ იხოცებიან ჩემს თვალწინ. არ ვიცი, როგორ ვიცხოვრო. გული მისკდება, რადგან ვერაფერს ვშველი. თავს ვგრძნობ სრულიად უმწეო დედად, რადგან არ მაქვს საშუალება, ჩემს შვილებს ყველაზე უბრალო პირობებიც რომ შევუქმნა.

- როგორ წარმოგიდგენიათ თქვენი ოჯახის მომავალი იმ შემთხვევაში, თუ ვერ მიიღებთ დახმარებას?

ლია: მხოლოდ სიბნელეს და სიცარიელეს ვხედავ. დახმარებას თუ ვერ მივიღებთ, დავკარგავთ შვილებს და იმედს. აუტანელია ამაზე ფიქრი. განსაკუთრებით იმაზე, რომ შიმშილით დამეხოცება ბავშვები. ეს ფიქრი მკლავს, მათ ღამით გვერდით რომ მივუწვები.

ეს ისტორია არ გახლავთ უბრალოდ ქმედებისკენ საჯაროდ მოწოდება. ეს არის დახმარების მუდარა მშვიდობიან დროს. ლია და მისი შვილები შიმშილის ხაფანგში აღმოჩნდნენ, დრო კი არ იცდის. თითოეულ ჩვენგანზეა დამოკიდებული ამ ბავშვების გადარჩენა. ნუ დარჩებით გულგრილი ამ ტრაგედიის მიმართ.

გავერთიანდეთ, რათა ჩვენი დახმარებით, ოჯახმა თავი დააღწიოს ამ კოშმარს. გააზიარეთ ეს პოსტი, თქვენი მეგობრებისა და საზოგადოების ყურადღება რომ გაამახვილოთ მშიერი ბავშვებისა და სასოწარკვეთილი დედების პრობლემაზე. ნუ დარჩებით გულგრილი! ანა-მარიას და ლაზარეს, სწორედ თქვენი თანადგომა გადაარჩენს.

ბავშვები შიმშილით არ უნდა იტანჯებოდნენ. მოდით, ყველაფერი გავაკეთოთ იმისათვის, რომ ამ ოჯახს ტრაგედია ავარიდოთ. გააზიარეთ, მიეცით ამ ბავშვებს ნორმალური ცხოვრების შანსი! ერთად ხომ, სიცოცხლის გადარჩენა შეგვიძლია.

თუ გსურთ, მოინახულოთ და დახმარება პირადად გაუწიოთ ამ ოჯახს, მათი მისამართია: თეთრიწყაროს მუნიციპალიტეტი, სოფელი კოდა.

 ყოველ ჯერზე, როდესაც ვინმეს დახმარება შეგიძლიათ, უბრალოდ დაეხმარეთ და გაიხარეთ, რომ ღმერთი თქვენი მეშვეობით პასუხობს ვიღაცის ლოცვებს!

გვჯერა, რომ ერთად ნამდვილად შევძლებთ მათ გადარჩენას!

არ დაგავიწყდეთ ამ პოსტის გაზიარება, რათა თქვენმა მეგობრებმაც შეიტყონ ამ ოჯახის გასაჭირის შესახებ! ეს ძალიან მნიშვნელოვანია!

მეგობრებო, კიდევ ერთი თხოვნა გვაქვს თქვენთან: თუკი შეიტყობთ, რომ თქვენს ნაცნობს ან მეზობელს სჭირდება დახმარება, გთხოვთ, გამოიჩინოთ გულისხმიერება და მოგვწეროთ ამის შესახებ ელექტრონულ მისამართზე: office-fsp@fsp.ge

ჩვენი ფონდის ანგარიში:

საქართველოს ბანკი GE64BG0000000470458000

თი ბი სი ბანკი GE15TB7194336080100003

ლიბერთი ბანკი GE42LB0115113036665000 

 (დანიშნულება: ოზაშვილების ოჯახი).

 თანხის ჩარიცხვა შესაძლებელია ჩვენი ვებგვერდის მეშვეობით: „საქართველოს ბანკი“ (e-commerce), „TBC ბანკი“ (GeoPay), „ლიბერთი ბანკი“ (PayGe), PayPal.

 კორ.: ნინო