გულომ იმდენი ცრემლი დაღვარა, რომ ვეღარავის და ვეღარაფერს ხედავს. მაგრამ, მოხუცთა თავშესაფარს ვინმე რომ სტუმრობს, სთხოვს მიაწოდოს სამი სურათი, რომელსაც კარადაში ინახავს. უნდა, რომ თავისი შვილები და შვილიშვილები ანახოს და ჰკითხოს: „შეხედე, რა კარგები და ლამაზები არიან, არა? აი, ასეთი ლამაზები დავასაფლავე სამივე, მიწაში ჩავდე.“ ის მხოლოდ იმისთვის ცოცხლობს, რომ იტიროს. დაკარგა თვალის ჩინიც, საბუთებიც და სახლ-კარიც. ყველამ მიატოვა, გარდაცვლილმა შვილებმაც და ქალიშვილმაც, რომელიც ცოცხალია, მაგრამ კეთილი ადამიანები ვერ პოულობენ.