გაიცანით, მეგობრებო! თქვენ წინაშეა ძალიან, ძალიან გულკეთილი და ჯერაც ამაყი ქართველი ქალი, 90 წლის ბუცა ბებო! ისეთი სათნო და ტკბილი! თავისი ხანგრძლივი ცხოვრების განმავლობაში უამრავ ადამიანზე ზრუნავდა საქართველოში: რამდენი სიკეთე, რამდენი სულიერი სითბო აქვს გაცემული!.. სანაცვლოდ კი არასოდეს არავისთვის არაფერი უთხოვია!.. ახლა კი მზის ჩასვლას დარდობს, რადგან არ იცის, ხვალ ის მისთვის კვლავაც ამოვა თუ არა. ეს მისთვის ძალიან, ძალიან მნიშვნელოვანია, მით უმეტეს, რომ მისი ოცნებაა, ხორცის წვნიანი მიირთვას… წუხელ ესიზმრა კიდეც!

ბუცა მეორე მსოფლიო ომის დაწყებამდე დაიბადა. გაჭირვების მიუხედავად, გოგონას ლაღი ბავშვობა ჰქონდა. 1935 წელი — ის პერიოდია, როდესაც ადამიანებს არც ტელეფონები, არც პლანშეტები, არც ძვირადღირებული სამოსი ჰქონდათ. სახლში სანთლის შუქზე წიგნებს კითხულობდნენ, ქსოვდნენ, საღამოს კი მეზობლები ერთად იკრიბებოდნენ და გემრიელ კერძებს ამზადებდნენ. დიდი გაჭირვების მიუხედავად, სიყვარული, სითბო და სიკეთე სუფევდა ხალხში. აი, ასეთ სიყვარულში გაიზარდა ბუცა. 

ახალგაზრდა გოგონა ბევრი შვილის ყოლაზე ოცნებობდა. იცით, თავის სიბერე როგორ წარმოედგინა? ღუმელთან დაჯდებოდა, კალთაში ჩაისვამდა ბავშვებს, მოეფერებოდა ქუჩაში სირბილისგან გაწეწილ თმაზე და სულ უფრო და უფრო ჩუმად, ტკბილ ქართულ ზღაპრებს უამბობდა შვილიშვილებს და შვილთაშვილებს… თვალებს რომ დახუჭავდნენ, საწოლში გადაიყვანდა, საბანს დააფარებდა თბილად, შუბლზე აკოცებდა… ყველა შვილიშვილს სათითაოდ დააძინებდა ასე!

თითქმის ერთი საუკუნეა, ბუცა ბებო  ამქვეყნად ცხოვრობს. მაგრამ, სამწუხაროდ, ისე მიაღწია 90 წლის ასაკს, რომ მისი ოცნება ვერ ახდა. მას არც შვილები ჰყავს, არც შვილიშვილები. 

ეს 84 წლის თამილა გაგუაა. მისი ცხოვრება ისეთი ტრაგიკულია, რომ ალბათ, თავად ღვთისმშობელიც კი ცხარე ცრემლებით ტირის… ამბავი, რომელიც ახლა უნდა მოგიყვეთ, ძარღვებში სისხლს გაგიყინავთ. ეს არის ტრაგედია, რომელიც საუკუნეების განმავლობაში შემორჩება ისტორიას. ყველაფერი მრავალი წლის წინ, ზამთრის ერთ თოვლიან დღეს დაიწყო, როდესაც სოფელ ჭოგნარში, მარტოხელა ქვრივ მოხუცს მისმა ერთადერთმა ვაჟმა ჩამოაკითხა ქალაქ კალინინგრადიდან (სადაც ის ჯარში მსახურობდა). ვაჟი იქ დაქორწინებულიყო. რძალს ისე დახვდა თამილა ბებო, როგორც საკუთარ შვილს. თუმცა ყველაზე მთავარი წინაა. როდესაც ერთი წლის თვალებბრიალა ბიჭი დაინახა თავისი ვაჟის ხელებში თამილა ბებომ, მაშინვე მიხვდა, რომ მისი შვილიშვილი იყო და ბედნიერებისგან კინაღამ გონება დაკარგა.

„სიკორია, დედა“, — იმეორებს ქეთევანი და ისევ ტირის. შემდეგ უსიტყვოდ ემორჩილება თავის მომვლელ მაცაცოს. მორჩილად მიირთმევს სუპს კოვზიდან და ისმენს ქებას, თუ რა კარგი გოგოა. პატარა ბავშვივით უცვლიან პამპერსს და ეზოში მცირე ხნით ასეირნებენ ეტლით. ცრემლების ნაკადი არ წყდება მის სახებზე. მარჯვენა ხელ-ფეხს ვერ ამოძრავებს. ენა არ ემორჩილება და ვერ ატრიალებს პირში. თვალები ვეღარაფერს არჩევენ… აი, რა დამართა ქეთევანს ინსულტმა. არა, აი, როგორ შეუძლია სახელმწიფოს მოტეხოს ადამიანი. შეხედეთ დაუძლურებულ ქეთევანს და ფრთხილად იყავით! აი, რამხელა საფასურს იხდის ადამიანი, რომელიც სახელმწიფოსგან დახმარების მიღებას ცდილობს.

გულით და ქცევით ზურაბი და გალინა მოგაგონებენ გულკეთილ, მიამიტ, უსინათლო ბავშვებს, რომლებიც უღრან ტყეში აღმოჩნდნენ, ველური, ავი მხეცების გარემოცვაში! მათ დასაცავად კი, ერთი შეუპოვარი და კეთილი გმირიც არ გამოჩნდება! „ძალიან, ძალიან რთულია ცხოვრება, როდესაც ყველა ცდილობს შენს მოტყუებას“ – ამბობს ზურაბი, რომელსაც ნაძირალა ექიმები ორი წლის განმავლობაში იმისთვის „ მკურნალობდნენ“, ვითომდა მხედველობა რომ დაებრუნებინათ. ამ დროს კი, თვალის ნერვი დიდი ხნის მკვდარი იყო. ექიმებმა უკანასკნელი თეთრები გამოსძალეს ამ ოჯახს! მათი პოვნა და უტიფარ თვალებში ჩახედვა ურიგო ნამდვილად არ იქნებოდა… ზოგ „მხეცს“ სასამართლოში სარჩელი შეაქვს, ბინა რომ წაართვას, ზოგი კი ელის, როდის დაიხოცებიან შიმშილითა და სიცივით, რის შემდეგაც ბინის მითვისებას უფასოდ შეძლებს! ამიტომ, დანარჩენმა „მხეცებმა“ შემწეობის გარეშე დატოვეს და დროდადრო ინტერესდებიან… არა, მათი ჯანმრთელობის ან მატერიალური მდგომარეობით კი არა, არამედ იმით, ჯერ კიდევ ცოცხლები არიან, თუ არა? „ნეტავ, მალე ამოხდეთ სული!“