უზომოდ თბილ და გულკეთილ, 82 წლის შურა ბებოს ძალიან სჭირდება ჩვენი დახმარება და თანადგომა!
მეგობრებო, დახმარების ხელს თუ არ გავუწვდით, ერთ დღესაც ისე ჩუმად დაგვტოვებს, რომ ვერავინ გაიგებს!
ნუთუ, დახმარების გარეშე უნდა დარჩეს?! შურა ბებო ნამდვილად არ მოგვექცეოდა ასე! უფლის გზები ხომ, შეუცნობადია.
შურა: აი, ახლა, ვზივარ და ვფიქრობ, როგორ ავდგე და მივიდე ჩემს საწოლამდე… (უსინათლო ქალს ღაპაღუპით ჩამოსდის ცრემლები). გამომიწოდე ხელი, წამოდგომაში დამეხმარე. კარგია, რომ მოხვედი, თორემ ხანდახან, მთელი დღე, ხმის გამცემიც კი არავინ მყავს!
– რით დაგეხმაროთ, ბებო, თქვენმა გულმა კვლავ რომ „გაიღიმოს“?
შურა: წამლები მუდმივად მჭირდება, შვილო, რომ ვიცოცხლო. გულის და ტვინის მკვებავი, წნევის წამალი, თვალის წვეთები. შეშასაც ვეღარ დავანთებ, მგონი. სულ დავუძლურდი. გავიყინები ალბათ, ამ ზამთარს, ღუმელი თუ ჩაქრა და დროულად არავინ მომაკითხავს. რა კარგი იქნებოდა, გაზის გამათბობელი რომ მქონოდა…

წარმოდგინეთ, არაფერი მითხოვია და ერთხელაც, მოხდა ნამდვილი სასწაული! აფთიაქთან ვიდექი და ვუყურებდი მედიკამენტებს, რომლის საყიდლად ერთი ლარიც კი არ მქონდა, ერთმა ახალგაზრდა ვაჟკაცმა დამინახა და ჩემს ნატანჯ თვალებში ტკივილი ამოიკითხა! უსიტყვოდ ჩამკიდა ხელი, შემიყვანა აფთიაქში და 300 ლარის მედიკამენტები მიყიდა! უფალი დალოცავს ამ სიკეთისთვის და ნამდვილად არ მიატოვებს მისი განკითხვის ჟამს! ეგონა, რომ მისი სხეული ქვა იყო, გული კი – ყინულის ნატეხი. მაგრამ, ასეთი ადამიანებიც ტყდებიან. პირველმა ინსულტმა ვერაფერი დააკლო, მერე მეორეც მოჰყვა, რომელმაც მეტყველების უნარი წაართვა, მესამეს შემდეგ კი, საწოლიდანაც ვეღარ წამოდგა. უმწეობა სიკვდილის ტოლფასია მარტოხელა ადამიანისთვის. თინა გადარჩა, ფეხზე დადგა და ლაპარაკი თავიდან ისწავლა. „ამ დაავადებას უფლებას არ მივცემ, ლეშის ნაგლეჯად მაქციოს.“ – ამ სიტყვებს იმეორებდა ყოველდღე.

დამეხმარეთ, გევედრებით! არ მინდა შიმშილითა და სიცივით სიკვდილი. გთხოვთ, იზრუნეთ ჩემზე, სანამ სიკვდილი მომეპარება და ამომხდება ტანჯული სული! „დამეხმარებით, შვილებო? საჭმელს მომიტანთ? ძალიან მშია! ხომ არ გავიყინები ამ ზამთარს? მაგრამ იქნებ, ზამთრამდე ვერ მივაღწიო? მე ხომ, ძალიან ავად ვარ! კრუნჩხვაში რომ ჩავვარდე სადმე? ან იქნებ, ისევ ძაღლებმა დამგლიჯონ? ანდაც, ამ მტკივანი ფეხით წავიქცე და ამომხდეს ტანჯული სული. ვინ მიპოვის? ალბათ, ყვავები თუ შეჭამენ ჩემს უპატრონო სხეულს.“ – შეშინებული თვალებით შემოგვყურებს ნანა ბებო და პატარა ბავშვივით სლუკუნებს. ვერაგმა ეპილეფსიამ, თავის ტვინის მძიმე დაავადებებმა ის სამუდამოდ აქცია ბავშვად… ნეტავ იცოდეთ, როგორ უჭირს და რა პირობებში უწევს ცხოვრება ამ საბრალო, დიდ ბავშვს. მას ახლა, ჩვენი დახმარება ყველაზე მეტად სჭირდება.

მეგობრებო, გაიცანით, ეს შუშანა ბებოა. და ეს დაავადებები, სამწუხაროდ, მისი მძიმე დიაგნოზების სრული ჩამონათვალი არ არის. სამი წლის წინ, მთლიანად მოჰკვეთეს მარცხენა ფეხი. „მას შემდეგ, გადაადგილება სახლშიც კი მიჭირს! სასეირნოდ კი, თვეში ერთხელ ჩავყავარ ეზოში ჩემს კიბოთი დაავადებულ შვილს!“ ეს ქალბატონი 72 წლისაა, ისევე, როგორც ჩვენი ფონდის დამფუძნებელი, ლეონიდ ჩერნოვეცკი, რომელიც ამ საშინელ ისტორიას პირადად გაეცნო და აი, რა თქვა: „სიკვდილის პირას არიან დედა-შვილი! არაადამიანურ ტანჯვას უძლებენ ორივე! მინდა, ავუხსნა ჩვენს გამომწერებს, რა გრძნობა მეუფლება, ასეთ ასაკში ავად რომ ვხდები! ამ დროს ადამიანი ფიქრობს: აი, ჩემი აღსასრულიც დადგა! ნეტავ, რა მელის? ცივი მიწა, მატლები, თუ უფალთან შეხვედრა?! უფალს თუ შევხვდი, ნეტავ ყველა ცოდვის გამოსყიდვა თუ მოვასწარი, რაც ახალგაზრდობაში მაქვს ჩადენილი?! ნეტავ, ღვთის ნება თუ აღვასრულე?! ხომ არ გამომრჩა რამე?!“

გულომ იმდენი ცრემლი დაღვარა, რომ ვეღარავის და ვეღარაფერს ხედავს. მაგრამ, მოხუცთა თავშესაფარს ვინმე რომ სტუმრობს, სთხოვს მიაწოდოს სამი სურათი, რომელსაც კარადაში ინახავს. უნდა, რომ თავისი შვილები და შვილიშვილები ანახოს და ჰკითხოს: „შეხედე, რა კარგები და ლამაზები არიან, არა? აი, ასეთი ლამაზები დავასაფლავე სამივე, მიწაში ჩავდე.“ ის მხოლოდ იმისთვის ცოცხლობს, რომ იტიროს. დაკარგა თვალის ჩინიც, საბუთებიც და სახლ-კარიც. ყველამ მიატოვა, გარდაცვლილმა შვილებმაც და ქალიშვილმაც, რომელიც ცოცხალია, მაგრამ კეთილი ადამიანები ვერ პოულობენ.

„არც კარგად ვარ… არც ცუდად. საერთოდ ვერაფერს ვგრძნობ. ჩემი მეუღლე და ერთადერთი შვილი ცივ საფლავში წვანან… მე კი, აქ ვარ კამოკეტილი, ოთხკედელ შუა.“ – ამბობს ლამარა ბებო ძალიან ჩუმად და მშრალ თვალებს ისრესს. მას შემდეგ 17 წელია გასული და ტირილიც კი აღარ შეუძლია, ცრემლები გაუშრა. ის სიბნელეში წევს და შინაგანად, უხმოდ ტირის. სიკვიდლი უნდა და იმ ადამიანების გვერდით ყოფნა, ვინც დაკარგა, მაგრამ სიკვდილიც არ ეკარება და უსასრულო ტანჯვისთვის წირავს.