უჰაერობის ყოველი მორიგი შეტევის დროს, გელა სიცოცხლეს ემშვიდობება. ხომ შეიძლება ერთ დღესაც სასწრაფომ მისი გადარჩენა ვერ მოასწროს?! ის იხრჩობა, არც ჩასუნთქვა შეუძლია, არც ამოსუთქვა. ჟანგბადის კონცენტრატორი გელას გადარჩენის ერთადერთი გზა არის! მაგრამ კაცს მისი ყიდვის საშუალება არ გააჩნია. შშმ პირის პენსია და სოციალური შემწეობის 30 ლარი წამლების საყიდლადაც კი არ ჰყოფნის და ამიტომ ყოველი შეტევის შემდეგ გელას სასწრაფო დახმარების ბრიგადა ასულიერებს. მეგობრებო, გელას ბავშვობიდან ერთი ბედნიერი დღეც კი არ ახსოვს. მეოთხე კლასში იყო, ავად რომ გაუხდა დედა და მას დააწვა მხრებზე ოჯახზე ზრუნვა. ძროხის წველა და საჭმლის მომზადება პატარა ბიჭს მოუწია. რთული გზა გამოიარა. მშვიდი სიბერე და ელემენტარული კომფორტი ნამდვილად დაიმსახურა. ჩვენ გარდა, მას ვერავინ დაეხმარება! ჩვენ შეგვიძლია, სიცოცხლის შანსი ვაჩუქოთ გელას!

ეს 11 წლის ანგელინაა, ანგელოზივით ნაზი და ლამაზი. მაგრამ საკმარისია, ერთხელ მაინც ჩახედოთ ბავშვს თვალებში და მაშინვე მიხვდებით, თუ როგორ იტანჯება. ბავშვს ორი ოპერაცია გაუკეთდა. სწორი ნაწლავი ნაწილობრივ ამოკვეთილი აქვს. ზუსტი დიაგნოზის დასმა ჯერჯერობით ვერ მოხერხდა. ბავშვს ისევ ესაჭიროება ოპერაცია, რომ მოცილდეს ის საშინელი წანაზარდი, რასაც მის მუცელზე ხედავთ. ერთი წანაზარდი უკვე მოკვეთეს. კეთილო ადამიანებო, თუ გავერთიანდებით, მაშინ ეს პატარა ანგელოზები ზამთრის ყინვაში საწყლად მობუზულები აღარ ისხდებიან ცივ და ბნელ ოთახში. დიახ, მალე ზამთარი მოვა და მზის სხივები ვეღარ გაათბობს საბრალო დებს. კეთილო ადამიანებო, არ მივატოვოთ ავადმყოფი ანგელინა და მისი პატარა დაიკოები ასეთ გაჭირვებაში. 

ცისანა და მისი ცერებრული დამბლით დაავადებული შვილი, რომელსაც ყველაფერი ესმის, მაგრამ ერთი სიტყვის თქმაც არ შეუძლია, მხოლოდ თვალებით გვემუდარება: „გთხოვთ, ასეთი მარტოსული და ტანჯვით აღსავსე ცხოვრებისგან გვიხსენით მე და დედაჩემი!“

წყეული სიკვდილი აკაკუნებს ძნელაძეების ოჯახის კარზე — ისინი ჯოჯოხეთში ცხოვრებისთვის არიან განწირულნი! მეგობრებო, სისხლი გაგეყინებოდათ ძარღვებში, რომ გაგეგოთ ამ ქალის განწირული კივილის ხმა, რომელიც მე შემომესმა, ფონდის კორესპონდენტს, როცა მათი სახლის კარი შევაღე. 55 წლის ცისანა ოთხი წლის განმავლობაში იტანჯება! „შემომხედეთ, შემომხედეთ! — მთხოვს ფონდის კორესპონდენტს ცისანა, თითქოს ხელის ერთი მოძრაობით სასწაულის მოხდენა შემეძლოს. — 55 წლის ქალი მომაკვდავ მოხუცად მაქცია ამ დაავადებამ!“

საბრალო, საბრალო! მისთვის ყოველი წუთი, ყოველი წამი სატანჯველია! საბრალო ქალი დღედაღამ საშინელ ტკივილებს ითმენს, რის გამოც მუდმივად მხოლოდ სიკვდილზე ოცნებობს.

წარმოიდგინეთ გოგონას ემოციური განცდები! თანთც ის ხომ ცოლიც უნდა გახდეს და დედაც! ქალისთვის ინვალიდობა ყველაზე დიდი სასჯელია ამქვეყნად! ვინც ახლა კითხულობთ ამ პოსტს, ერთი წამით წარმოიდგინეთ, როგორ დაიტანჯებოდა თქვენი საყვარელი ქალიშვილი ასეთი საშინელი ფიზიკური დეფექტის გამო! მადლობა ღმერთს, თანამედროვე ტექნოლოგიებს შეუძლიათ ეს მშვენიერი გოგონა უნაკლო გახადონ! მაგრამ ამისთვის საჭიროა დასავლური ექიმები და ძალიან ძვირადღირებული მასალები. ანის ერიდება პროთეზირებისთვის დახმარების თხოვნა. „როგორ შევაწუხო უცხო ადამიანები?“ – წაიჩურჩულა გოგონამ და თავი დახარა, რომ მე, კორესპონდენტს, არ დამენახა მის თვალებზე მომდგარი ცრემლი. ძვირფასო მეგობრებო, ჩვენ, ფონდში, დარწმუნებულები ვართ, რომ ამ სიტყვების წაკითხვის შემდეგ გულკეთილი ადამიანები ამ სასიამოვნო გოგონაში საკუთარ ქალიშვილს, დას ან შვილიშვილსაც კი დაინახავენ. თუ გულმოწყალებას გამოვავლენთ, გადაჭარბების გარეშე ვამბობთ, ჩვენ სიცოცხლეს ვაჩუქებთ ან ლამაზ და მორცხვ ქართველ გოგონას! ის კი თავის შვილებს მოუყვება, რა კეთილი თანამემამულეები ჰყავს და, რაც ყველაზე მთავარია, უფალთან ხომ მხოლოდ კეთილი საქმეები მიგვიყვანს. ამაზე მეტს მთელ ქვეყნიერებაზე ვერც ერთი ადამიანი ვერ გააკეთებს ღვთისთვის! დაეხმარე, ღმერთო!

ქალბატონი მანანა პროფესიით ექთანია. საკუთარი ცხოვრება სხვებზე ზრუნვას მიუძღვნა. ახლა კი მარტოა. მარტოა იმ ავადმყოფობის, ტკივილისა და გაჭირვების წინაშე, რომელიც მას ცხოვრებამ არგუნა. არ ჰყავს არც გულშემატკივარი, არც წლის მიმწოდებელი და, როგორც თავად ამბობს, არც დამმარხავი. უკვე ერთ წელზე მეტია, დამოუკიდებლად ჭამასაც კი ვეღარ ახერხებს, ვერც ტუალეტში გასვლას და ვერც ფანჯარასთან მისვლას, რომ იქიდან მაინც დაინახოს მზე. არა აქვს საჭმელი, წამლები, მაცივარი, სარეცხის მანქანა, გაზი, გათბობა, თუმცა პირველ რიგში მაინც საწოლზე ოცნებობს. საწოლის მოვალეობას მის სახლში ძველი გატეხილი ტახტი ასრულებს, რომელსაც ფეხების მაგივრად წიგნები აქვს შედგმული. მასზე დაწოლა შეუძლებელია.

კეთილო ადამიანებო,  ახალგაზრდა ქალი ყველამ უარყო, ყველამ გაწირა და ყველამ მიატოვა ამქვეყნად.  ის ხომ ჯერ კიდევ სამყაროში მოვლინების პირველივე წამიდან უარყო მისმა დედამ. მას შემდეგ ლანას ცხოვრებაში ერთი ბედნიერი დღეც კი არ ყოფილა. ანომალიური დაავადება, სიღატაკე, შიმშილი, დამცირება — რით დაიმსახურა ეს ყოველივე ამ საწყალმა ქალმა? 4 წელი იცხოვრა მონასტერში. მერე კი, გარკვეული მიზეზის გამო, იძულებული გახდა  მონასტერი დაეტოვებინა და მას შემდეგ აღარასოდეს გაიხედავს იმ მონასტრისკენ  (ფონდის კორესპონდენტს ნამდვილი მიზეზი გაანდო, თუმცა სთხოვა, რომ ის საიდუმლოდ დარჩენილიყო). გაუსაძლისი გაჭირვების მიუხედავად (როგორც მატერიალური, ასევე ჯანმრთელობის), ქალს სინდისი არასდროს დაუკარგავს. დღეს კი ყველასგან მიტოვებული ლანა კვდება ჩუმად, უხმოდ. როგორც მისი ამქვეყნად მოსვლა არავის გახარებია, ალბათ, ასევე არავის დაამწუხრებს მისი წასვლა ამ სამყაროდან. ვერც კი შეამჩნევენ….