რას გრძნობს ადამიანი, როდესაც იცის, რომ მისი შვილის დღეები დათვლილია? და ორ წლამდე ასაკში რომც არ მოკვდეს, ვერასდროს იქნება ჯანმრთელი და სიარულსაც ვერასდროს შეძლებს? მაგრამ იმისთვის, რომ დიმამ იცოცხლოს, სულ ცოტა ესაჭიროება – ჩვენი ერთობლივი დახმარება! ექიმებმა რაც შეეძლოთ, ყველაფერი გააკეთეს: დაუსვეს დიაგნოზი და მკურნალობა დაუნიშნეს. მაგრამ, პატარას სიცოცხლის გახანგრძლივება, მის დედიკოს უჯდება ძალიან ძვირი. დიმა სტომის დახმარებით სუნთქავს, რომელიც ყელში აქვს ჩადგმული და ხშირად სჭირდება წმენდა, მის დედიკოს კი, ახალი სტერილური მილების ყიდვის საშუალებაც კი არ აქვს და იძულებულია, რამდენჯერმე გამოიყენოს ერთი და იგივე. დიმას დასუსტებული ორგანიზმისთვის, ეს ძალიან სახიფათოა.
„ჩემი შვილის დიაგნოზი რომ გავიგე, ფეხქვეშ მიწა გამომეცალა. თითქოს, ყინულივით ცივი წყალი გადამავლეს! ცუდად გავხდი და ექიმები მასულიერებდნენ. პირველი ტიპის სპინალური კუნთოვანი ატროფია – მე უკვე ყველაფერი ვიცოდი ამ დაავადების შესახებ… ყველაზე დიდი საშინელება იყო, რაც შეიძლებოდა დამართნოდა ჩემს დიმას.“

ლუკა მხოლოდ ერთი კვირისაა. ბავშვი შიმშილისგან გაუჩერებლად ტირის. რძე არ ჰყოფნის, მაგრამ ჩვილს საჭმელი არ აქვს, რადგან მის ღარიბ მშობლებს, ბავშვთა კვების ყიდვის საშუალება არ გააჩნიათ. სხვისი ტკივილის გაგება რთულია, თუ ერთხელ მაინც არ გაქვს გამოცდილი საკუთარ თავზე. დაფიქრდით! ღმერთმა ნუ ქნას, თქვენმა შვილებმა იშიმშილონ? როგორია იმის ყურება, თქვენი პატარა ვაჟი ან გოგონა შიმშილისგან რომ ტირის? უფასო სასადილოდან მოტანილი პური, ერთადერთი საჭმელია ამ სახლში. ნუთუ მეძუძური დედა და ბავშვები ასე უნდა იკვებებოდნენ?

მარიამი საშინელ ავტოკატასტროფაში სასწაულით არის გადარჩენილი. ის ტაქსით მგზავრობა საბედისწერო აღმოჩნდა მისთვის – მანქანას დიდი სიჩქარით სხვა მანქანა დაეჯახა. ორი ადამიანი ადგილზე დაიღუპა, ახალგაზრდა ქალი კი, შეიძლება ითქვას, ნაწილ-ნაწილ ააწყვეს ექიმებმა. თითქმის ყველა სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვანი შინაგანი ორგანო დაუზიანდა, საჭირო გახდა ელენთისა და ნაღვლის ბუშტის ამოკვეთა. შეხედეთ ამ შემზარავ სურათებს შემთხვევის ადგილიდან! მარიამი ამბობს, რომ უფლის მფარველობის ქვეშ რომ არ ყოფილიყო, ასეთ დალეწილ მანქანაში ვერ გადარჩებოდა. ახალგაზრდა ქალმა ამხელა განსაცდელი გადაიტანა, მაგრამ კიდევ ერთი დარტყმა ელოდა წინ – ექიმებმა მარიამის ელენთაში წარმონაქმნი აღმოაჩინეს. საშინელი ტკივილები აწუხებს, რომელიც დღითი დღე ძლიერდება, მაგრამ ყველაფერს ითმენს და ცრემლებს მალავს. ოჯახი ძალიან გაჭირვებულად ცხოვრობს, მხოლოდ სოციალური შემწეობით. არც წამლების, არც გამოკვლევების ფული არ აქვთ.

ერთი წლის წინ, 23 დეკემბერს, ნინი გარდაიცვალა… ჯერ კიდევ ცოცხალი იყო, საავადმყოფოში რომ მიიყვანეს. მაგრამ, ექიმების გულგრილობის გამო, ყურადღება არავინ მიაქცია. დედის ტირილი და მოთქმა ცას წვდებოდა. „უშველეთ, გააცოცხლეთ!“ – კიოდა ის. – „დაეხმარეთ, ისევ ისუნთქოს ჩემმა ტანჯულმა გოგომ.“ ექიმები კი, იდგნენ და უყურებდნენ, როგორ კვდებოდა გოგონა და რატომღაც, არ მიჰყავდათ რეანიმაციაში. დიახ, არსებობენ ასეთი ადამიანებიც. ხუთი თვე უგონოდ იწვა. წვეთოვნების ნემსებმა ვენები დაუზიანდა, სხეულზე ნაწოლები გაუჩნდა, პირში კი – სოკო.

„მე თუ დღეს მოვკვდი, ჩემი შვილიშვილიც მეორე დღეს მომყვება უკან ან შეიძლება, ცოცხლად დამარხონ ჩემთან ერთად. იმიტომ, რომ ის არავის სჭირდება ჩემს გარდა! არავის უნდა… დედამაც და მამამაც, ორივემ მიატოვეს. მიაგდეს ავადმყოფი ბავშვი და ბედნიერება სხვაგან ნახეს.“ – ამბობს მალარდო და თვალებს მალავს. რცხვენია მძიმედ ავადმყოფი სოსოს მშობლების საქციელის გამო. ვის რაში სჭირდება ავადმყოფი? ისინი კი, ჯერ ახალგაზრდები არიან, კიდევ ეყოლებათ ჯანმრთელი შვილები!

მეგობრებო, ტატო კომაში იყო, მართვით სუნთქვის აპარატზე შეერთებული და სასწრაფოდ რეანიმობილით მოუხდათ მისი თურქეთში გადაყვანა. სასწაული მოხდა! დიდია უფალი, თურქმა ექიმებმა ის „საიქიოდან“ დააბრუნეს! მისი სიცოცხლისთვის ბრძოლა ახლაც გრძელდება! მაგრამ მკურნალობისთვის საჭირო ფული აღარ აქვთ! საბრალო მშობლებმა გაყიდეს ყველაფერი, რაც გააჩნდათ. შვილისთვის არ დაიშურეს ძალისხმევა და ყველანაირი რესურსი ამოწურეს. ახლა კი, როდესაც ბოლოს და ბოლოს მისი გადარჩენის შანსი გაჩნდა, უბრალოდ საშუალება აღარ აქვთ, ბავშვს დაეხმარონ. მხოლოდ კეთილი ადამიანების იმედად დარჩნენ, ვინც ბიჭუნას უცხო მიწაზე სიკვდილისთვის არ გაიმეტებს! ტატოს ოპერაცია სჭირდება, მანამდე კი – რეაბილიტაციის ხანგრძლივი კურსი. შვიდი წლის ტატოსთვის ყოველი დღე ჯოჯოხეთია. საშინელი ინფექციის გამო ბავშვს აქვს მაღალი სიცხე – 39,5—40ºC, რომლის დაწევაც ძლიერი ანტიბიოტიკებითაც კი ვერ ხერხდება. ბიჭუნას, ფაქტობრივად, წვავს დაავადება!