„უკვე ოცდაათი წელია ასეთ გაუსაძლის მდგომარეობაში იმყოფება ჩემი ერთადერთი შვილი. გესმით ჩემი ტკივილი და ჩემი უმწეობა? არა, არ გესმით და უფალს ვთხოვ, არც არასდროს არცერთს ეს სიმწარე არ გაგაგებინოთ, არ გამოგაცდევინოთ! შვილის ტანჯვის ყურება ოცდაათი წელიწადის განმავლობაში… ეს… ეს ყველაზე მძიმე განაჩენია, მძიმე ჯვარი, რომლის ტარებაც მარტოს უკვე ძალიან მიჭირს. ამიტომ, მინდა ჩემი განწირული ვედრება თქვენც გაგაგონოთ… ხმამაღლა ამოთქმაც ისეთივე რთულია, როგორც თავად ეს ტანჯვა, მაგრამ ახლა თუ არ ამოვთქვი, თუ არ მომეხმარეთ, თუ არ შემეხიდეთ… ჩვენ დავიღუპებით!“ – ცრემლებს ვერ იკავებს ქალბატონი ლალი კოპლატაძე და ისე გვიყვება თავისი უბედურების შესახებ.

„დედა, „მომკვდარი ხარ“, თუ უბრალოდ გძინავს? დედიკო, სუნთქვას ხომ არ შეწყვეტ? კარგად თუ მოვიქცევი, აღარაფერს მოგაჭრიან? რომ ჩაგეხუტო, აღარ გეტკინება? 5 წლის გიორგი დედიკოს საწოლის გარშემო დადის და მის გამხიარულებას ცდილობს. იმას კი, ძლიერი ტკივილგამაყუჩებელი აქვს გაკეთებული, მაგრამ საზიზღარი ტკივილი, რომელიც შიგნიდან ჭამს, არაფრით ჩერდება. ძალიან განიცდის, რომ ამ ყველაფერს ბავშვები უყურებენ.

16 წლის ბექას, დამოუკიდებლად არასდროს არცერთი ნაბიჯი არ გადაუდგამს. არ იცის, როგორია ბიჭებთან ერთად ფეხბურთის თამაში… ამაზე მხოლოდ ოცნება შეუძლია. ადრე, უფრო ხშირად ოცნებობდა, დედას სთხოვდა კიდეც, ფანჯარასთან დაესვა, ბავშვებისთვის რომ ეყურებინა, რომლებიც გიჟებივით დასდევენ ბურთს. სჯეროდა, რომ მალე შეძლებდა ფეხზე დადგომას. დროთა განმავლობაში, ბექას სულ უფრო დიდ ტკივილს აყენებდა ბიჭების სირბილის ცქერა… ახლა კი, ეზოდან ბავშვების ყვირილის გაგონებაზეც კი, თვალები ცრემლით ევსება. უკვე იცის, რომ ფეხბურთს ვერასდროს ითამაშებს, მაგრამ, იქნებ შეძლოს, დამოუკიდებლად რამდენიმე ნაბიჯი მაინც რომ გადადგას? ეს ხომ არ არის აუხდენელი ოცნება?

„ჩემს ფეხებს მიწა როგორ ენატრებათ, არ იცი. რამდენი ხანია, მიწაზე ფეხი არ დამიდგამს. როგორ მინდა, ჩემი ეზო ვნახო, სოფელს გადავხედო. მაგრამ, მთელი დღე მარტო ვგდივარ, ლოგინში. ამ წყეული რადიოს ხმასაც კი ვერ დავუწიე, გუშინს აქეთია ღრიალებს, ჭკუიდან გადავყავარ. მოვეკალი ინსულტს, არ ჯობდა? ახლა კი, არც იქით ვარ, არც აქეთ. არც ცოცხალი ვარ, არც მკვდარი.“(ტირის მარინა.)

„ამბობენ, ადამიანი შიმშილს 30 დღე უძლებსო. მე შვიდი დღე ვიყავი მშიერი, მეტს ვერ გავუძელი. მერე კი, გული წამივიდა. რა ვქნა, ვერავის ვთხოვე პური… მომერიდა. ვიყავი ასე, ჩემთვის… ცუდად რომ ვიგრძენი თავი, გარეთ გამოვედი, მერე აღარაფერი მახსოვს…“ – გვიყვება 52 წლის ქალი – ლელა ოსეფაშვილი, რომელიც ხანგრძლივი ავადმყოფობის შედეგად სრულიად დაუძლურებულია, მარტოობის შედეგად კი – უიმედოდ დარჩენილი. მისი სხეული სულ რაღაც 42 კილოგრამს იწონის. ლელას მკერდის კიბო აქვს. ასევე გადატანილი აქვს ინსულტი. რის შედეგადაც, ბოლომდე ვერ აღუდგა მეტყველების უნარი. გარდა ამისა, მას სხვა უამრავი დაავადებაც აწუხებს: ნაღვლის ბუშტის ანთება, რევმატიზმები, ვენების დაავადება. დაბალი იმუნიტეტის გამო, ხშირად ცივდება და ემართება ფილტვების ანთება.

კეთილო ადამიანო, დაუყოვნებლივ გააზიარე ეს პოსტი! დაეხმარე შენს მეგობრებსაც მონაწილეობა მიიღონ ღვთისნიერ საქმეში!
ანასტასიას ორი კვირაა ყელი სტკივა. ბავშვს უკვე ტირილიც აღარ შეუძლია. უჭირს ყლაპვაც და ღეჭვაც. წყლის დალევაც კი, ტკივილს აყენებს.
ანასტასია (6 წლის): აი, ნახე. თითქოს, იქ ცეცხლი და დანები მაქვს. ან, მეჩვენება, რომ იქ რაღაც დადის და მკბენს. აღარ შემიძლია ამ ტკივილის მოთმენა, რომ ვლაპარაკობ, მაშინაც მტკივა.