ვაზიანი… აქ საცხოვრებლად მაშინ გადმოდიან, როცა საქმე უკვე ძალიან ცუდადაა და რაიმე სახის საცხოვრებელი მაინც სჭირდებათ; ოღონდ კი თავზე ჭერი ჰქონდეთ და აღარაფერს დაეძებენ. სწორედ აქ, ამ სამყაროსგან მოწყვეტილ ადგილას აღმოჩნდა ჟანა ქოქოევა თავის ორ პატარა გოგონასთან – ელენესთან და ანასტასიასთან ერთად. ის აქ უსიყვარულობამ მოიყვანა.

კეთილო ადამიანო, დაუყოვნებლივ გააზიარე ეს პოსტი! დაეხმარე შენს მეგობრებსაც მონაწილეობა მიიღონ ღვთისნიერ საქმეში!
ანასტასიას ორი კვირაა ყელი სტკივა. ბავშვს უკვე ტირილიც აღარ შეუძლია. უჭირს ყლაპვაც და ღეჭვაც. წყლის დალევაც კი, ტკივილს აყენებს.
ანასტასია (6 წლის): აი, ნახე. თითქოს, იქ ცეცხლი და დანები მაქვს. ან, მეჩვენება, რომ იქ რაღაც დადის და მკბენს. აღარ შემიძლია ამ ტკივილის მოთმენა, რომ ვლაპარაკობ, მაშინაც მტკივა.

ამ საბრალო ქართული ოჯახის ერთადერთი მარჩენალი 11 წლის სანდროა.
როდესაც საჭმელი საერთოდ აღარ აქვთ და მისი პატარა და-ძმა აკრუსუნდება, ოჯახის უფროსი სამუშაოდ გადის: იწყებს ჯართის, ან ქილების შეგროვებას. თუ გაუმართლა, შესაძლოა ნაგვის ურნასთან პურიც იპოვოს პარკით, რომელიც კეთილმა ადამიანებმა ურნაში არ ჩააგდეს და გვერდით დაკიდეს მშიერი ძაღლებისთვის… ან ბავშვებისთვის.

„ერთხელ ხელი შევყავი იქ, ოღონდ, დედიკოს არ უთხრა. ნახვა მინდოდა, მართლა ბუა ცხოვრობს და უსტვენს, თუ უბრალოდ ბზარია. იქ კი, რაღაცამ მიკბინა“ – ხელზე მექაჩება პატარა სოფიო. უნდა, კედელში რაღაც საშინელი ხვრელი რომ მანახოს. „ოღონდ, ფრთხილად იყავი! შენც არ გიკბინოს!“

შენობა, რომელიც უნდა დაინგრეს… მალე, ის საერთოდ აღარ იარსებებს. შესაძლოა, მისმა ბინადრებმაც აღარ იარსებონ. მათ არსაით აქვთ გასაქცევი, არავინ ელის. კაციშვილი არ უდგას მხარში. რამე რომც დაემართოთ, ძალიან გვიან თუ შეიტყობს ვინმე. ალბათ მაშინ, როდესაც სოციალური დახმარების ჩარიცხვის დღეს, ნათია აღარ მივა მაღაზიაში ვალის გადასახდელად.

მაკა: ძამიკოს სულ შია და იმიტომ. დედიკოს კი, მისთვის საჭმელი არ აქვს და ისიც ტირის. მე კი, არ მიყვარს ტირილი, თამაში მიყვარს. მაგრამ, სათამაშოები არ მაქვს. ხან ბალიშით ვთამაშობ, ხან თოჯინას ვაკეთებ ხის ნაფტისგან. სულ ვეხვეწები დედას, ერთი გაცვეთილი თოჯინა მაინც მიყიდოს, ის კი არ ყიდულობს და სულ ტირის.