„რაში გჭირდებათ ასეთი ბავშვი?“ – არაერთხელ უკითხავთ მისი დედისთვის. „ის ხომ, დიდხანს ვერ იცოცხლებს! შეხედეთ მშობლებს, რომლებმაც ჩააბარეს ასეთი ბავშვი, ისინი ახლა ბედნიერად გააგრძელებენ ცხოვრებას. ვერც კი წარმოიდგენთ, უნარშეზღუდული ბავშვის აღზრდა რამხელა ტვირთია, მითუმეტეს, რომ უკვე გყავთ ჯანმრთელი გოგონა. წარმოიდგინეთ, იმას როგორ გაუჭირდება. როგორ შერცხვება, ასეთი და რომ ჰყავს.“ იმის ნაცვლად, რომ ახალგაზრდა დედიკო გაემხნევებინათ, თითქოს, ყველამ პირი შეკრა და სურდათ, რომ ბავშვი ხორცის ნაჭერივით ჩაებარებინა.

გიორგის ახსოვს დედიკო, ახსოვს მხოლოდ ერთი რამ – როგორ იწვა ის კუბოში და გარშემო ყველა ხმამაღლა ტიროდა. ამის მერე, ის ვეღარ ლაპარაკობს და უკვე 13 წელია, მხოლოდ ბებიას და თავის დას მარიამს ესმით მისი. მარიამს არ ახსოვს დედა და ალბათ, ასე ჯობია კიდეც. მისი დედიკო ხომ, მშობიარობიდან ხუთ დღეში გარდაიცვალა. გონს არ მოსულა და ვერც მოასწრო, გულში ჩაეკრა შვილი.

„ნინა იხრჩობოდა, მისი ხროტინის ხმა გავიგე. გავაკეთე ყველაფერი, რაც შემეძლო, რომ გადამერჩინა, რომ ამოესუნთქა. მაგრამ, ვერაფრით ვუშველე. სუნთქვა შეწყვიტა, გალურჯდა. გაუბუჟდა პატარა ხელები, თითები გაეყინა… ნინას გული გაუჩერდა… ღმერთო, ახლა ვიცი, ჯოჯოხეთი როგორია!“

დედამ თავისი ცხოვრების საუკეთესო წლები შვილს შესწირა. ეს უსაზღვრო სიყვარულია! თავგანწირვა! მხოლოდ დედებმა იციან, რას ნიშნავს ეს! გიორგი რვათვიანი დაიბადა და ექიმების დაუდევრობის გამო, სეფსისი დაემართა, რომელმაც დააზიანა ბიჭუნას ტვინი! ეს ყველაფერი კი, უმნიშვნელო ინფექციამ გამოიწვია! ექიმები ამბობდნენ, რომ ვერ იცოცხლებდა. მაგრამ, უფალი მფარველობდა. სამჯერ კინაღამ დაიღუპა, მაგრამ ღმერთმა შეისმინა სოფიას ლოცვა და საიქიოდან დააბრუნა!

როდესაც პატარა დავითი კრუნჩხვებში ვარდება და პირიდან დუჟი გადმოსდის, მისი დედიკო, რუზანა უფალს ევედრება, რომ ეს შეტევა მისთვის უკანასკნელი არ აღმოჩნდეს! ექიმებს ვერ გაუგიათ, დღემდე საერთოდ როგორ ცოცხლობს?! მისი ტვინის დაზიანებები ხომ სიცოცხლესთან შეუთავსებელია. დავითი ვერ დადის, ვერ ლაპარაკობს, ხშირად ტირის… კვნესის. ვინმე მუდმივად უნდა იყოს მის გვერდით, ხელს არ უშვებდეს და ესაუბრებოდეს. ამ ბოლო დროს, მხედველობაც დაუქვეითდა და ყველაზე მეტად ეშინია მარტო დარჩენის! თავისი დედიკოს, მამიკოს და დაიკოს გარეშე!

„არ ვიცი, რა დაავადება სჭირს ჩემს შვილს. რატომ შუპდება, ხან თვალიდან, ხან ცხვირიდან რატომ სდის ჩირქი… ორი წელია ექიმებთან დამყავს, ჩავიტარეთ უამრავი კვლევა და ოპერაცია, მაგრამ უშედეგოდ. რომ ვუყურებ, გული მიკვდება… ისეთი მხიარულია და ცელქი… დადის, ტლიკინებს, იცინის და უცებ, შეიძლება სახე წამებში შეუშუპდეს, ტირილს იწყებს და ტკივილისგან იკრუნჩხება.“