„როგორ ავუხსნა დედიკოს სიყვების გარეშე, რომ მომშივდა? როგორ ვუთხრა რომ მწყურია? და თავი რომ მტკივა? ჩახუტება რომ მინდა ძალიან? მე შემიძლია ვთქვა მხოლოდ „უუუ“. დედიკო მიხვდება? არ გამიბრაზდება რომ სულ „უუუ“-ს ვიძახი?“
როდესაც ხათუნამ ფონდს დახმარება სთხოვა, მივხვდით, რომ ჩვენს გარეშე ის ვერ გადარჩებოდა. დღეს ხათუმა და მისი შვილი – ნიკა უნდა გაგაცნოთ.

„ბები, შენ ხომ ხარ ჩემი ბედნიერება? შენ ხომ ხარ ჩემი სიყვარული, ბები?“ – მაია თავზე ხელს უსვამს და გულში იხუტებს თავის თორმეტი წლის შვილიშვილს – ანანოს. ანანო პირს აღებს, დიდრონი ცისფერი თვალები უღიმის. მასაც უნდა რამე უთხრას ბებიკოს – იმ ერთადერთ ადამიანს, ვინც არ მიატოვა, ხელი არ გაუშვა და ასე ჩაბღაუჭებულმა ატარა წლების მანძილზე, მაგრამ… მაგრამ, მას ეს არ შეუძლია… მას არც სხვა ბავშვებივით ეზოს ბოლოდან გამოქანება და ბებოს გახარება შეუძლია, არც გაზაფხულის ყვავილების დაკრეფა დედასავით საყვარელი ადამიანისთვის დედის დღის მისალოცად…

ახალი წელი სასწაულების დროა, მაგრამ არა პატარა ნიკოლოზისთვის და მისი მძიმედ დაავადებული დედიკოსთვის. “ძვირფასო თოვლის ბაბუა, მე სათამაშოები არ მჭირდება, მხოლოდ ის მინდა, რომ დედიკოს აღარ სტკიოდეს, ვიცი, რომ სასწაულების მოხდენა შეგიძლია, გთხოვ, აჩუქე მას ჯანმრთელობა…” – ასეთ წერილებს სწერს 9 წლის ბიჭუნა ნიკოლოზი თოვლის ბაბუას, რადგან საბავშვო მანქანები, დიდი, ლამაზი ბორბლებლებით მისი საახალწლო ნატვრა სულაც არ არის. მისი ახალგაზრდა დედა, ალიონა, არ იცვამს ქუსლებს და კაბები, ის „გამოწყობილია“ დიდ, მძიმე რკინის კონსტრუქციებში, ნიკოლოზის დღეები და ღამეები – დედის აუტანელი ტკივილისგან დაღვრილი ცრემლებია.

ხელები მუშტებში შეუკრავს, პატარა ტანი გულყრებისგან ეგრიხება, უტყვი პირიდან მხოლოდ ტირილი აღმოხდება ხოლმე. ტირის ტკივილისგან, წყურვილისგან, შიმშილისგან. სხვანაირად დედას ვერც მიახვედრებს რომ სწყურია. კიდევ ერთი ბავშვის ცხოვრება შეიწირა ვერაგმა ავადმყოფობამ – ცერებრულმა დამბლამ. კიდევ ერთ პატარა ანგელოზს არ უწერია გაიზარდოს. ნიკა, 14 წლისაა. ვერ ლაპარაკობს, ვერ დადის, ელემენტარული მოძრაობის გაკეთებაც კი არ შეუძლია. ნიკას ავადმყოფობასთან უთანასწორო ბრძოლაში მთელი ოჯახია ჩართული: 45 წლის დედა – მზია, 11 წლის დაიკო ლიკა და 6 წლის ძამიკო თამაზი.

ჯონი სწრაფად იქნევს თავს იქეთ-აქეთ, ხან იღიმის, ხან ტირის. ჯონი მუდმივად მოძრაობაშია. ნეტა როგორ არ ეღლება გული?! თვალის დახამხამებაში, საწოლის ნაპირზე აღმოჩნდება, უნდა დაიჭირო, რომ არ გადმოვარდეს. უცებ, ხიდივით გამოზნიქავს ზურგს, მერე კი, საწოლზე დაენარცხება. ხელ-ფეხს ჰაერში იქნევს. სახეზე, ხან ღიმილი, ხან ტანჯვა აესახება. ასეთ განკარგულებებს აძლევს მას ტვინი 24 საათის განმავლობაში – არ გაჩერდეს არცერთი წამით. სხეული ხესავით გაამაგროს. შეგეშინდება, ხელი რომ მოკიდო.

„ნინო დედიკოს რომ ეჯდა მუცელში, მეც პატარა ვიყავი, სულ ვეძახდი: „გამოდი, გამოდი!!!“ და დედიკოს მუცელზე ვუტყაპუნებდი ხელს. იქნებ, ამიტომ არის ავად ჩემი დაიკო და აღარ იკურნება? ეჰ, ისე ძალიან მინდოდა მყოლოდა და, თოჯინებით და რაღაცეებით, ერთად რომ გვეთამაშა“, – დარდობს შვიდი წლის ლიკა და სევდიანი თვალებით შესცქერის ნინოს, რომელიც კივის და თავში ირტყამს ხელს.