6 წლის პატარა ამიკო ამ სიტყვებით შეგვეგება: „დედიკოს სტკივა, მუდმივად სტკივა… ტირის და ჰგონია, რომ ვერ ვხედავ… მე კი ყველაფერს ვხედავ… და სასწრაფოდ მომაქვს მისთვის წამლები…

ისინი მხოლოდ ჩვენი სამშობლოს მიწაზე – საქართველოში იბადებიან! მათ ისე უხარიათ ყოველი ახალი დღე! დიდია უფალი, რადგან ისინი ჯერ კიდევ დიდხანს ვერ მიხვდებიან, რა გასაჭირში იმყოფებიან მათი მშობლები!

სულ რაღაც ერთი წლისაა, მაგრამ კისკისის ნაცვლად, შიმშილისგან ტირის… ღმერთო, რა საშინელებაა! შიმშილი… თანაც არა ომის დროს, არამედ მშვიდობიან საქართველოში!

ხანძარმა ყველაფერი გაგვინადგურა: ტანსაცმელი, საყვარელი საბავშვო წიგნები, სათამაშოები, ჩვენი მოკრძალებული სარჩო-საბადებელი – ოთხმა სახანძრო მანქანამაც კი ვერაფერი გადაარჩინა…
ოთხი პატარა ბავშვი, შეზღუდული შესაძლებლობების მქონე დედასთან ერთად, სრულიად შიშველი და ფეხშიშველა დარჩა… გარშემო მხოლოდ ფერფლი და ნანგრევებია…

„მინდა ფონდის ყველა მეგობარს ვუხმო!.. მე ჩემი პატარა კუთხე მაქვს, მაგრამ დედა ამბობს, რომ მისი წართმევა უნდათ… მერე მე და ჩემს პატარა დაიკოებს რა გვეშველება? ვიცი, ფონდის მეგობრებს ყველაფერი შეუძლიათ!“ – დავითმა (9 წლის) თავის დებს, მარის და ანის გადახედა და თავი დახარა.

“გული მტკივა, როდესაც დედიკო ტირის… შეიძლება, მე თვითონ მოგიყვეთ ყველაფერი? ჩემი უფროსი ძმა, ნიკო (12 წლის) ძალიან მიყვარს – ის ძალიან კეთილია; ერთი თვალით ვერაფერს ხედავს და შესაძლოა, საერთოდ დაბრმავდეს. მე კი ამის ყველაზე მეტად მეშინია…