როგორ უნდა შეუყვარდეს ვინმეს გოგონა, რომელსაც არ აქვს ლამაზი კაბა? ან როგორ უნდა იმეგობრონ მასთან სხვა გოგონებმა, როდესაც საკუთარი სათამაშოები არ გააჩნია? როდესაც ისეთ სახლში ცხოვრობს, სადაც პატარა გოგონები არ უნდა ცხოვრობდნენ? ეს კითხვები ძალიან ადარდებს პატარა ლიზას. ის ოცნებობს იმაზე, რომ რაც შეიძლება მალე გაიზარდოს. იქნებ მას ჰგონია, რომ დიდებს ასეთი პრობლემები არ აწუხებთ? ან ფიქრობს, რომ გაიზრდება და თავად შეძლებს სათამაშოების და კაბების ყიდვას?

ერთხელ, როდესაც ვიყინებოდით, იცი, რა გააკეთა დედამ? ადგა, და ჩვენი კარადა დაამტვრია. ხელებს და ფეხებს ურტყამდა და ისე ამტვრევდა, შეშა რომ გამოსულიყო, მერე კი, ღუმელში შეყარა. სხვანაირი სუნი ჰქონდა, ისეთი არა, როგორც ყოველთვის. ოთახშიც რაღაც შავი ღრუბელი იდგა… მაგრამ, გავთბით“, – ამბობს რვა წლის ნინო გვაჩვენებს იმას, კარადისგან რაც დარჩა.

„როდესაც ძალიან, ძალიან გვშია, დედა ცოტა პურს მოგვიჭრის ხოლმე. თითო ნაჭერი ყველას. ხანდახან, დედა და მამა თვითონ მშივრები რჩებიან, ჩვენ რომ გვაჭამონ,“ – ამბობს ჯემალი. კიდევ, მან ხვრელები გვაჩვენა იატაკში. იქიდან ვირთხები რომ წამოჰყოფენ ხოლმე თავს, ის ხალისობს, მისი დები კი შიშისგან კივიან. მას ეცინება, მე კი ტირილი მომინდა…

არა, ასეთ საწოლზე არ უნდა ეძინოთ არც გოგონებს, არც ბიჭებს და არც მათ მშობლებს. მაგრამ, როდესაც სხვა არაფერი გააჩნიათ რა უნდა ქნან? როდესაც სოციალური დახმარების თანხა ჰყოფნით მხოლოდ ფქვილსა და მაკარონზე, სხვა რამეებისთვის კი, ფული უბრალოდ არ რჩებათ. სურაჯის და ნატალიას ექვსი შვილი ჰყავთ: ხუთი გოგო და ერთი ბიჭი – შმაგი. ორმა უფროსმა გოგომ ოჯახები შექმნეს და ცალკე ცხოვრობენ. ანა, ნუცა, ელენე და მათი პატარა ძმა შმაგი კი, დედ-მამასთან ერთად ცხოვრობენ საშინელ პირობებში, თვითნებურად დაკავებულ შენობაში. და ყველაფერი, რაც ამ ბინაში გააჩნიათ, არის ნაგავსაყრელზე ნაპოვნი ნივთები, რომელიც გადაყარეს სხვებმა.

„ძლიერები უნდა ვიყოთ, ჩვენი წყენინება, აზრადაც რომ არ მოუვიდეს ვინმეს, – ამბობს რვა წლის მერი და თავის საჭიდაო ფორმას იცვამს. – ყველამ უნდა იცოდეს, რომ ჩვენთან ხუმრობა არ შეიძლება!“

„ყურებზე ხელები მაგრად მიიფარე და მალე შემოდი, თორემ ახლა დაიწყება!“ – მეუბნება ექვსი წლის ამირანი. „მორჩა, უკვე დაიწყო! დიდხანს გაგრძელდება, უნდა შეეგუოთ“, – მეუბნება რეზიკო და ხელებს ყურებზე იფარებს. ხუთი თვის ნინო და სამი წლის ლუკა ერთხმად, უნისონში ტირიან. ნინოს შია, ლუკა კი ბანს აძლევს. „ეგ ოღონდ ატირე“. – მეუბნება ამირანი და ბიჭუნა ოთახიდან გაჰყავს, რომ დაელაპარაკოს და დაამშვიდოს.