ალბათ, ყველას გახსოვთ ციალა ბებო კახეთიდან, რომელსაც ორივე ფეხი მოკვეთილი აქვს. საბრალო მოხუცს ტრაგიკული ბედი ჯერ კიდევ დაბადებიდან დაჰყვა. 3 წლის იყო, როდესაც დაობლდა. არც  დედა, არც მამა….  ხომ წარმოგიდგენიათ, ობლად დარჩენა ბავშვისთვის რამხელა საშინელება არის. მოგვიანებით კი, საბრალო ქალმა ძმა და ძმიშვილებიც დაკარგა. ტრაგიკული ბედის მოხუცს  75 წელი ისე შეუსრულდა, რომ იუბილე ერთხელაც კი არ გადაუხდია. ჩერნოვეცკის ფონდის თანამშრომლებმა მოხუცს სიურპრიზი გაუკეთეს და კახეთში ჩააკითხეს. მოხუცი თვალებს არ უჯერებდა. ბედნიერების ცრემლებით ატირდა ბებო. სადღესასწაულო სუფრაც გაიშალა, გულისხმიერი მეზობლებიც შემოუერთდნენ და 75 წლის იუბილე ციალა ბებოსთვის ნამდვილ დღესასწაულად იქცა. ალბათ, თავადაც დარწმუნდით, რამხელა ძალა აქვს სიკეთეს. კეთილო ადამიანებო, სწორედ თქვენი დამსახურებით, ცრემლების ნაცვლად, სიხარულის ღიმილს ვხედავთ ციალა ბებოს სახეზე. ბებო ბედნიერია, რადგან თითქმის მთელი საქართველო მის დასახმარებლად გაერთიანდა. უდიდესი ძალა აქვს სიკეთეს. მხოლოდ კეთილი საქმეები მიგვიყვანს უფალთან. თუ გსურთ, სხვა მოხუცების სახეზეც ცრემლები ბედნიერების ღიმილით შეცვალოთ, აუცილებლად დაგვიკავშირდით

„მთელი ორგანიზმი განადგურებული მაქვს! ინფარქტი სამჯერ გადავიტანე, ინსულტი – ორჯერ. გულზე სამი ოპერაცია მაქვს გაკეთებული, თვალებზე – ოთხი. ცალი თვალი არ მივარგა. ექიმმა თქვა, საერთოდ გაშრებაო. ველოდები… ძალიან მტკივა. წამლები ძალიან ძვირი ღორს, ჩაწვეთებას ყოველთვის ვერ ვახერხებ.

„ნუ გეშინია, ზღაპრის გმირ საშინელ მოხუცებს კი ვგავარ, მაგრამ გულით ახალგაზრდა ვარ. იცი, ცხოვრებაში რამდენი ტკივილი და ტანჯვა მაქვს ნანახი? ჰოდა, ვერ გავუძელი. ამიტომაც გამიჩნდა ეს კუზი. დავდივარ, ძლივს დამაქვს ფეხები, ხანდახან, დღე ისე გავა, რომ ხმასაც არ ამოვიღებ. სულ მარტო ვარ, არავინ მყავს, ერთი ჭიქა წყალი რომ მომაწოდოს, ან გულის ტკივილი რომ გავუზიარო…“

ზინაიდას მდგომარეობა იმდენად მძიმეა, რომ სიტყვებით ვერ აღვწერთ. ეს საბრალო ქალი, მთელი ცხოვრება მხოლოდ ტირის და იტანჯება. ბავშვობიდან მუდმივად სასაფლაოზე ცხოვრობს და ეხვევა თავისი ყველაზე საყვარელი ადამიანების საფლავის ქვებს. თავისი დედის, მამის, მეუღლის, შვილების: პატარა გოგონას, 20 წლის გაგას და 28 წლის კახას. იმდენი იტირა, რომ აღარც ჩამოსდის ცრემლი. 2 წლის წინ, კინაღამ ცოცხლად დაიწვა საკუთარ სახლში. მეზობელთან იყო გასული, როდესაც სახლი რამდენიმე წუთში ჩაიფერფლა! ახლა კი ფიქრობს, იქნებ ჯობდა, რომ დამწვარიყო? მაგრამ მერე, მისი მიცვალებულების სულებისთვის ვინ ილოცებდა? ის ხომ სრულიად მარტოა ამქვეყნად?

„ჩემს ფეხებს მიწა როგორ ენატრებათ, არ იცი. რამდენი ხანია, მიწაზე ფეხი არ დამიდგამს. როგორ მინდა, ჩემი ეზო ვნახო, სოფელს გადავხედო. მაგრამ, მთელი დღე მარტო ვგდივარ, ლოგინში. ამ წყეული რადიოს ხმასაც კი ვერ დავუწიე, გუშინს აქეთია ღრიალებს, ჭკუიდან გადავყავარ. მოვეკალი ინსულტს, არ ჯობდა? ახლა კი, არც იქით ვარ, არც აქეთ. არც ცოცხალი ვარ, არც მკვდარი.“(ტირის მარინა.)

„რამე მომიტანე, ბებიკო?“ – „და მე?“ ოთხი პატარა ხელი ირინას კისერზე ეხვევა. ბებიკომ ორი ცალი შოკოლადი მოუტანა. ბებიკო მშიერი უნდა იყოს მთელი თვე: ტყეში მჟაუნას დაკრეფს, ჭინჭრის წვნიანს მოამზადებს. სამაგიეროდ, მისი კნუტები – მაიკო და ნინიკო – კანფეტის გარეშე არ დარჩებიან.