ირმა (51 წლის):  ქართული ენა კარგად ვიცი, თითქოს... მასში მრავალი სიტყვაა მადლიერების გამომხატველი. მე კი ვეძებ... ვეძებ სიტყვებს, რომ ჩემი მადლობა ლამაზად გადმოვცე...  თუმცა გულში უფრო მეტს ვგრძნობ, დამიჯერეთ, გული უფრო გლოცავთ. თქვენ ჩვენ გვაჩუქეთ სითბო...

ნუნუ (61 წლის): როგორც ფიზიკურად გაგვათბეთ, ისე სულიერადაც.

ირმა: გოგო დამაცადე, ეგ მე უნდა ვთქვა... შეხედე, როგორ პირში მივარდება.... (იცინის და განაგრძობს) ფანჯრები რომ ჩაგვისვით, შეშაც მოგვიტანეთ, ტანსაცმელიც - ამით ფიზიკურად გავთბით... 

ერთმანეთს საუბარს არ აცდიდნენ. თითქოს მადლიერების გამოხატვაში ეჯიბრებიანო. 

,,სასწაული ხდება ჩვენს თავს, ნეტავი, ეს სიზმარი არ იყო!“

ესაა ამბავი სიკეთესა და სიყვარულზე, რომელიც თქვენ დაწერეთ, ჩვენო ერთგულო მეგობრებო! თქვენ ხართ ამ ენით გამოუთქმელი სიხარულის ავტორები, რადგან რომ არა თქვენი  გვერდში დგომა და კეთილი გულები, ეს ამბავი ვერ იარსებებდა, თედიაშვილების ოჯახი კი ამ ზამთარს ვერ გადაურჩებოდა. მადლობა თითოეულ მათგანს იმ ბედნიერი ღიმილისთვის, რომელიც გაჭირვებულ, ავადმყოფ და სასოწარკვეთილ ადამიანებს მიანიჭეთ!

ეს მათი - ოთხი უბედური და გაჭირვებული ადამიანის ცხოვრების ისტორია.ნუნუ, ვარდო, მაია და ირმა თედიაშვილები სასტიკი ზამთრის მოლოდინში შეშის გარეშე დარჩნენ, ჩამსხვრეული ფანჯრებიდან სიცივის შეკავებას ხან ცელოფნით ხან ხის ნაჭრებით ცდილობდნენ.

აი ასეთ მდგომარეობაში იყო მათი ფანჯრები 

ეს ფანჯრები ცივ ჰაერს არ ატარებს და ოთახიდან თბილსაც არ უშვებს

ვარდო (60 წლის): ამ უსაზღვრო სიკეთემ სული გაგვითბო, იმედი ჩაგვისახა, ცხოვრების ხალისი დაგვიბრუნა. მეც, ამ ცალფეხა ქალს, ჩემი ტკივილი დამავიწყა...

ირმა: ნახე, როგორ არ მაცდიან საუბარს.

მაია (56 წლის): და საკვები? საკვებიც ხომ მოგვიტანეს. ჩემი ერთადერთი ავადმყოფი შვილისთვის რა მეჭმია, არ ვიცოდი... სოციალური შემწეობა გადამოწმების მიზნით სამი თვით გვქონდა შეჩერებული. თითქმის ულუკმაპუროდ ვიყავით დარჩენილები...

თედიაშვილების სახლი დღეს

ირმა, ვხედავ, ყველაზე მეტად ფანჯრები გაგიხარდათ...

ირმა: თქვენმა ფონდმა მეტალო-პლასტმასის კარ-ფანჯარა ჩაგვისვა. ხომ გახსოვთ მის ნაცვლად რა იყო? აბა, როგორ არ გავიხარდებოდა. ძლივს გავთბით. ქარი ისე ზუზუნებდა, ისეთი სიცივე შემოდიოდა-ა-ა... ვერც ღუმელი ათბობდა. ან ღუმელი სად იყო... შეშა არ გვქონდა და გაზი ხომ ექვსი წელია ჩაჭრილი გვაქვს... 650 ლარია გადასახდელი. სად გვაქვს ამდენი ფული?

მაია: მაცივარიც გაგვიხარდა. ჯერ რა საჭმელი გვაქვს ხოლმე, მაგრამ რასაც მოგვაწვდიან, იმასაც ხომ უნდა გამოზოგვა და გაფრთხილება? დღეებზე უნდა გადავანაწილოთ! ერთიანად ხომ არ გადასანსლავ ყველაფერს ადამიანი? მერე მეორე დღეს რაღა უნდა ჭამო? ახლა მაცივარში შევინახავთ და უფრო ეკონომიურად მოვიხმართ. რას ვიზამთ, ასეთია მშიერი ოჯახის ბედი.

,,ჩვენ უკვე მაცივარიც გვაქვს! ზოგისთვის ეს ჩვეულებრივი ამბავია, ჩვენთვის კი ახდენილი ოცნება!“

,,გულში უფრო მეტს ვგრძნობ, დამიჯერეთ, გული უფრო გლოცავთ“

ვარდო: წამლებითაც დაგვეხმარა თქვენი ფონდი. გაუსაძლისი ტკივილები მაქვს ხოლმე. რამით ხომ უნდა გავიყუჩო? წამლები ყველას გვჭირდება. ასაკში ვართ. თქვენ რომ მოგმართეთ, ირმას მაგ პერიოდში ხელი ჰქონდა მოტეხილი. მაიას ნაღვლის ბუშტი გაუსკდა და თორმეტგოჯაც ამოაჭრეს. მე მაინც ყველაზე უარეს დღეში ვარ - ფეხი არ მაქვს. ახლა წნევაც მაწუხებს. გუშინ 240 აჩვენა. ექიმთან მისვლა მჭირდება - კარდიოლოგთან. მაგრამ ჯერ ვერ მივდივარ, ამის საშუალება არ არის.

ჩვენი ფონდის გარდა კიდევ ვინ დაგეხმარათ? უამრავი ადამიანი კითხულობს ჩვენს სტატიებს. იქნებ ვინმემ გადაწყვიტა, თავად გსტუმრებოდათ? 

ირმა: დიახ. იყო ჩვენთან მოსული ჯარისკაცი, სახელად თამაზი. გვარი არ უთქვამს, სამწუხაროდ. დედასთან ერთად გვესტუმრა და უამრავი ტანსაცმელი მოგვიტანა. პროდუქტიც შეგვიძინა. იცით, რა სასიამოვნო ხალხი იყო? - საყვარელი დედა-შვილი! უმრავლოს საქართველოს ასეთი ვჟკაცები.

გიორგი (30 წლის. მაიას ვაჟი. უჭირს საუბარი): მე ჟაკეტი მომეწონა. ძალიან გავთბი.

გიორგი კვინტრაძე - მაიას ვაჟი  მესამე ჯგუფის ინვალიდია.

ირმა: გამგეობაში მომუშავე გოგონებმა თავისი ჯიბიდან შეაგროვეს თანხა და შეშა შეგვიძინეს. მადლობლები ვართ. აი, ასე გავთბით და უკვე ზამთრის სუსხისაც აღარ გვეშინია.

ვარდო:  სამი წლის წინ სახურავი შეგვიკეთეს. 5 კგ მაკარონი მოგვცეს. ეგეც 3 წლის წინ იყო.  ახლახანს რომ ჩავიდა ჩემი და იქნებ რამე პროდუქტი გაიმეტონო, უთხრეს - მაკარონი ხომ აიღეთ უკვეო...

ის სამი წლის წინანდელი გაახსენეს. თურმე ის მაკარონი სამი წლის საკმარი იყო. სასაცილოა, სატირალი რომ არ იყოს. ჩვენს უბანში ტალახი და ლაფია. გზა არ დაუგიათ. მე ეტლითაც ვერ გამოვდივარ ამის გამო. ვერ ივლის ეტლი. ჰოდა, ვზივარ ასე სახლში, კედლებს მიჯაჭვული. ახლა თქვენს მიერ ჩასმული ფანჯრებიდან მაინც გავიხედები და დავინახავ მზეს. ეგ მზე გამათბობს და დამაიმედებს.

,,ჩვენ გავთბით!“

ნუნუ, თქვენ ყველაზე უფროსი ბრძანდებით, ამიტომ თქვენ გკითხავთ. მცირედის გაკეთება მოვახერხეთ თქვენთვის, მაგრამ დაგრჩათ კიდევ უამრავი საჭიროება. ამ ეტაპზე ყველაზე მნიშვნელოვანი რა არის თქვენთვის?

ნუნუ:  ძალიან მეუხერხულება, მაგრამ... საკვები პროდუქტები და მედიკამენტები მუდმივად გვჭირდება. სოციალური სასადილოთი კი ვსარგებლობთ, მაგრამ მხოლოდ სამ სულზე, ჩვენ კი ხუთნი ვართ. წამლები ძალიან ძვირია, ვერ ვახერხებთ შეძენას.

ირმა: არ გვაქვს საკმარისი საწოლები. ორ-ორად გვძინავს. აგერ, დედა-შვილს 15 წელია ერთად სძინავს. მაგრამ რა ვქნათ? სხვა გამოსავალი არაა. იატაკზე ხომ არ დააწვენ ავადმყოფ ბიჭს? იატაკი კიდევ...  კარგად ხედავთ რანაირია.

ვარდო: არ გვაქვს სამზარეულოს კარადები. ჭურჭელი ყუთებში გვიწყვია... არც ტანსაცმლის კარადები გვაქვს. ტანსაცმელს პარკებში ვინახავთ.

აბაზანა ვერ შევამჩნიე...

ნუნუ: სათონეს ვიყენებთ აბაზანად. თონეც გატეხილია. სიცივეში გვიწევს ბანაობა. მაგრამ ვუძლებთ. სხვა რა გზაა?

ქალბატონებო, რაიმე ისტორიას ხომ ვერ გაიხსენებდით თქვენი წარსულიდან. თუნდაც კურიოზს, ცოტა გავმხიარულდეთ. 

დები თედიაშვილები თქვენი სიკეთით გახარებულები წარსულის ამბებს იხსენებენ

ნუნუ: მე მოგიყვებით.

ირმა: ეს ახლა იმას მოყვება, თბილისში რომ დაიკარგა.

ნუნუ: 16 წლის გავთხოვდი, რომ იტყვიან პირდაპირ დედის კალთიდან. ახალი გათხოვილი ვიყავი და თავი მინდოდა ოჯახის ქალად წარმომეჩინა. ქმარს ვუთხარი წავალ თბილისში, ბაზარში პროდუქტს იაფად ვიყიდი და ჩამოვიტან მეთქი. მან მკითხა - გზა ხომ იციო? ვუპასუხე - როგორ არა, პაპიდასთან რომ დავყავდი დედას დავიმახსოვრე მეთქი. წამოვედი კახეთიდან თბილისში. მოვიარე ბაზარი და ჩავჯექი მეტროს მატარებელში. აღმოვჩნდი დიდუბეში სამგორის მაგივრად. რომ განათდა, მივხვდი რომ სადღაც უცნაურ ადგილას ამოვყავი თავი. თან ხმამ გამოაცხადა - დაცალეთ ვაგონებიო. (მაშინ დიდუბე იყო ბოლო გაჩერება)  ,,დისპეტჩერს ვკითხე, სამგორში როგორ დავბრუნდე მეთქი, მან კი რუსულად მიპასუხა: ,,ტუდა ი აბრატნაო“. მაშინ რუსული ენა არ ვიცოდი. ჰოდა, ჩამოვჯექი სკამზე და ველოდებოდი ტრანსპორტს, რომელსაც ,,ტუდა ი აბრატნა“ ეწერებოდა. მერე ვიღაც ქალი დამეხმარა და სამგორამდე დამიმგზავრა. საღამოს ჩამოვაღწიე საგარეჯომდე. 

ვარდო (იცინის) : მაგის მერე დაჯდა და რუსული ენის სწავლა დაიწყო... ჩვენ კი ,,ტუდა აბრატნას“ ვეძახდით ხუმრობით.

     ყველამ გულიანად ვიცინეთ. რა ვართ ქართველები, უკიდურეს გაჭირვებაშიც კი არ ვკარგავთ იუმორის გრძნობას, ხოლო როცა სიხარულს განვიცდით, შეიძლება გულამოსკვნით ვიტიროთ ბედნიერებისგან მეთქი -  ვუთხარი დებს.   ნუნუც დამეთანხმა  და თქვა: ,,როცა ახალი ფანჯრები ჩაგვისვეს და პირველად გამოვაღე, ტირილი წამსკდა, ბოლო ხმაზე ვქვითინებდი. თქვენი ფონდის წარმომადგენელმა მეუბნებოდა -  ნუ ტირით, ქალბატონო, ეს ხომ სასიხარულო ამბავიაო.“  ნუნუს კი უპასუხია - მიხარია, ძალიან მიხარია და სწორედ ამიტომაც ვტირიო.

***

მეგობრებო, ეს არის თქვენს მიერ დაწერილი სიხარულის ისტორია, რომელსაც აუცილებლად სჭირდება  გაგრძელება.  ყოველი ოჯახისთვის სიკეთე იქამდე უნდა ვაკეთოთ, სანამ საბოლოოდ არ გადავარჩენთ ადამიანებს შიმშილისა და სიკვდილისაგან. ჩვენ ერთად ამას აუცილებლად შევძლებთ!

        თუკი გიმძიმთ საყოფაცხოვრებო სირთულეებისა და გადაუჭრელი საკითხების გამო, რამდენიმე წამით ყურადღება ჩვენს „ფეისბუქის“ პოსტებზე გადაიტანეთ; ან უმჯობესია, ჩვენს ნებისმიერ ბენეფიციარს დაურეკოთ და ყველა თქვენი პრობლემა უმნიშვნელოდ მოგეჩვენებათ იმათთან შედარებით, ვისაც მისი ცხოვრების ყველაზე მძიმე წუთს დაეხმარეთ.

          მათ პრობლემებთან შედარებით ჩვენი პრობლემები არაფერია! აი, ნამდვილი გაჭირვება! ის თქვენ წინაშეა! უფალს მადლობა შესწირეთ იმისთვის, რაც გაგაჩნიათ! თქვენ უბედნიერესი ადამიანი ხართ! გახსოვდეთ ეს და დაეხმარეთ შეჭირვებულებს.

       სამწუხაროდ, ამ და კიდევ უამრავი სხვა ოჯახის პრობლემები არ დასრულებულა, ამიტომ, დროდადრო დაათვალიერეთ ხოლმე ამ საბრალო ხალხის ისტორიები ჩვენს ვებ-გვერდზე და ესაუბრეთ მათ. ყოველ ჯერზე, როდესაც მორიგი შეჭირვებული ადამიანის ნომერს აკრეფთ, თქვენ აუცილებლად იგრძნობთ უფლის კურთხევას! აუცილებლად! გააგრძელეთ ამ ოჯახების დახმარება! სწორედ ეს არის საუკეთესო ღვთისმსახურება!     

        მეგობრებო, თქვენთან კიდევ ერთი თხოვნა გვაქვს - თუკი შეიტყობთ, რომ თქვენს ნაცნობს ან მეზობელს დახმარება სჭირდება, გთხოვთ გამოიჩინოთ გულისხმიერება და ამის შესახებ მოგვწეროთ ელექტრონულ მისამართზე: office-fsp@fsp.ge   

          თქვენი სიკეთე, არის შესაძლებლობა, თავადაც ყველაფერში ბედნიერი რომ იყოთ!

         მეგობრებო, კიდევ ერთხელ დიდი მადლობა ყველას!

      ჩვენი ფონდის ანგარიშია:

#GE15TB7194336080100003

#GE42LB0115113036665000

#GE64BG0000000470458000

(დანიშნულება: თედიაშვილების ოჯახი).

თანხის ჩარიცხვა შესაძლებელია ჩვენი ვებგვერდის მეშვეობით: „TBC ბანკი“ (GeoPay), „საქართველოს ბანკი“ (e-commerce), „ლიბერთი ბანკი“ (PayGe), PayPal.

         ასევე, თანხის ჩარიცხვა შესაძლებელია TBCpay, ExpressPay და PayBox (OPPA) ტერმინალებიდან. ქვეთავში “ქველმოქმედება“ მოძებნეთ ჩვენი ფონდი (ინფორმაციას ფონდის დამატებითი უფლება-მოვალეობების შესახებ შეგიძლიათ გაეცნოთ ბმულზე https://goo.gl/GY2Gus     

       არაჩვეულებრივი სიახლე გვაქვს - ახლა ჩვენი ბენეფიციარების ისტორიები შეგიძლიათ წაიკითხოთ:

ინსტაგრამზე: https://www.instagram.com/chernovetskyi.fund         

 და ტელეგრამზე: https://t.me/ChernovetskyiFund     

       სპეციალურ ნომერზე განხორციელებულ მხოლოდ ერთ ზარს ადამიანის სიცოცხლის გადარჩენა შეუძლია: 0901200270;       ვიფიქროთ იმაზე, რომ გაჭირვებულთა დახმარებით და მათი ტკივილის გაზიარებით, ჩვენ ვზრუნავთ საკუთარ სულზე და ვუახლოვდებით უფალს!