დედა ელენე: ბოდიშს გიხდით, ამდენი თხოვნით რომ გაწუხებთ, მაგრამ ეს ხომ ჩვენი საერთო საქმეა. არ დაგიმალავთ, თქვენი იმედი მაქვს. (იღიმის.) ყოველთვის გვჭირდება წამლები, პამპერსი, სველი ხელსახოცები, ასევე აბაზანისა და საპირფარეშოს საწმენდი საშუალებები. სამი მწოლიარე ბებიის მოსავლელად სპეციალურ გამწმენდ ქაფს ვიყენებ. იქნებ, ვინმეს მოუნდეს, ფორტეპიანო რომ აჩუქოს თავშესაფარს? შესაძლოა, ახალი არა, მაგრამ კარგ მდგომარეობაში. მეტი დადებითი ემოცია სჭირდებათ ბებიებს და ძალიან გაახარებდათ. ან იქნებ, ვინმემ კონცერტი ჩაატაროს? აი, ისეთი, ქართულ–გერმანული სკოლა „სხივის“ მოსწავლეებმა რომ ჩაატარეს. ოჰ, რა ლამაზი დღე იყო! გარდა ამისა, ვფიქრობ, რომ ის სივრცე, სადაც დღის განმავლობაში ჩვენი თავშესაფრის მაცხოვრებლები სხედან, წვიმისა და ქარისგან დაცული უნდა იყოს. მეტალოპლასტმასი საუკეთესო გამოსავალი იქნებოდა. ამ საკითხის მოგვარებაშიც გთხოვთ დახმარებას. თავშესაფარ „ლაზარეთს“ რეგულარულად ესაჭიროება მედიკამენტები, პამპერსი, ჰიგიენური საშუალებები და ქიმიკატები. ბებიების პირადად მონახულება ასევე შესანიშნავი აზრია! ძალიან გაუხარდებათ და დიდხანს ემახსოვრებათ ასეთი დღე!

გულომ იმდენი ცრემლი დაღვარა, რომ ვეღარავის და ვეღარაფერს ხედავს. მაგრამ, მოხუცთა თავშესაფარს ვინმე რომ სტუმრობს, სთხოვს მიაწოდოს სამი სურათი, რომელსაც კარადაში ინახავს. უნდა, რომ თავისი შვილები და შვილიშვილები ანახოს და ჰკითხოს: „შეხედე, რა კარგები და ლამაზები არიან, არა? აი, ასეთი ლამაზები დავასაფლავე სამივე, მიწაში ჩავდე.“ ის მხოლოდ იმისთვის ცოცხლობს, რომ იტიროს. დაკარგა თვალის ჩინიც, საბუთებიც და სახლ-კარიც. ყველამ მიატოვა, გარდაცვლილმა შვილებმაც და ქალიშვილმაც, რომელიც ცოცხალია, მაგრამ კეთილი ადამიანები ვერ პოულობენ.

უკუნეთ სიბნელეშია. 89 წლის კლარა თვალებს ვერ ახელს. ხის მაგიდასთან ზის და ელოდება, იქნებ შემოვიდეს ვინმე, საწოლზე გადაჯდომაში რომ მიეხმაროს. ამ სიბნელეში დამოუკიდებლად ვერაფერს აკეთებს. ვერ პოულობს საწოლს, რომელიც ახლოს უდგას. ვერ ხვდება, როგორ მივიდეს იქამდე. იკარგება. ზის და ელოდება.

ახალი წლის საღამოს, როდესაც ჩვენ, მეგობრებო, შევავსებთ ჩვენს ჭიქებს სასმლით, ვიცინით და გვიხარია, ისინი სიცივეში არიან და საჭმელიც კი არ აქვთ.

ამ მოხუცის გასაჭირი იმაში მდგომარეობს, რომ ის სრულიად მარტოხელაა, ხოლო სიბერის ჟამს უამრავმა ავადმყოფობამ იჩინა თავი.

მოხუცები პატარა ბავშვებივით ითხოვენ ყურადღებას და სითბოს, და სიხარულსაც ერთნაირად გამოხატავენ. ძვირფასი ნივთებით მათ უკვე ვეღარ მოხიბლავ. სრული ბედნიერები