მათ შობის დღესასწაულზეც ეშიებათ და შესცივდებათ; ხოლო როდესაც მეზობელი სახლებიდან შემწვარი გოჭის და ახლად გამომცხვარი ფუნთუშეულის გემრიელი სუნი გამოვა, ისინი ხელში პურს დაიჭერენ, თვალებს დახუჭავენ და წარმოიდგენენ, რაოდენ გემრიელია ეს ყველაფერი… ისინი ამას შეჩვეულები არიან. ისინი ყოველთვის ასე იქცევიან.
შიმშილის ატანაც შეიძლება და სიცივის გადატანაც… მაგრამ მერე რა იქნება? ვინ იქნებიან ბავშვები, როდესაც გაიზრდებიან? ვინ გახდებიან ისინი, თუ მათ ბავშვობა არ ჰქონიათ?

ეთერი (დედა, 30 წლის): „ჩემი უსაყვარლესი შვილი, ჩემი ილია, ავად არის! მუდამ ვშიმშილობთ და ამიტომაც თითქოს დაკარგული აქვს ცხოვრების ინტერესი! გული ძალიან მტკივა! მძიმე ფსიქიკური აშლილობა ეწყება! ხშირად ახსენებს სიკვდილს! ის ხომ ჯერ კიდევ ბავშვია! ეს სიტყვა საერთოდ არ უნდა იცოდეს! მისი ექიმთან ერთხელ წაყვანა კი 700 ლარი ჯდება! მზად ვარ, საკუთარი სიცოცხლე დავთმო იმისთვის, რომ ერთხელ მაინც ვნახო ჩემი შვილები დანაყრებული, მუცელი რომ არ სტკიოდეთ. ჩემი ბედნიერება არიან ყველანი! ნუთუ პატარა, საოცარი ევა ამ ქვეყანას იმისთვის მოევლინა, რომ მუდამ მშიერი იყოს?! გოგონა ვერც კი იძინებს, შიმშილისგან მუცელი ისე სტკივა!
ეს საკვები ექვსმა ადამიანმა მთელი დღე უნდა იკმაროს! ფაშისტებთან ომის დროსაც კი ასე არ იკვებებოდა ხალხი! ეს ოთხი ბავშვისა და ორი ზრდასრული ადამიანის დღიური ულუფა გახლავთ! მთავარია, კვერცხი ექვს ნაწილად გაიყოს ისე, რომ ნაწყენი არავინ დარჩეს!