„პატარა ვიყავი, მაგრამ დედა მახსოვს“, – გვეუბნება პატარა, მშვენიერი ბარბარე და დედამისის სურათი გულზე მიხუტებული მოაქვს. – „ხომ ლამაზია? ხომ ვგავარ? მახსოვს, როგორ იწვა, ხელზე ვეფერებოდი, მას კი უხაროდა. ახლა ის ზეცაშია, მე კი მას გულებს ვუხატავ და ვწერ „დედიკო, მიყვარხარ“. მე და ბებო მის საფლავზე ხშირად დავდივართ და იქ ყველაფერი ძალიან ლამაზია… ახალ წელს მისთვის ნაძვის ხესაც კი ვრთავთ.“

დანარჩენები კი შეიძლება შიმშილმა შეიწიროს…
სოფელ ბაღდათში მომხდარი ტრაგედიიდან, რომელსაც გორგოძეების მთელი ოჯახი ემსხვერპლა, ერთი წელი გავიდა. ოთხი უდანაშაულო ბავშვი და მათი დედა ცოცხლად დაიწვა… გახსოვთ, რამხელა ტრაგედია იყო? როგორ ტიროდა და ქვითინებდა ყველა: „რომ შეგვძლებოდა, გადავარჩენდით… ცხოვრებას გავუუმჯობესებდით…“ მაგრამ სამწუხაროდ, ბავშვებს გოდებით ვერ გააცოცხლებ.

შორს, მაღალ მთებში, თიანეთის რაიონში, სოფელი ბოჭორმა მდებარეობს, სადაც კარგად მხოლოდ ველური ცხოველები ცხოვრობენ… ხალხს კი უჭირს. გუჩაშვილების ოჯახში სამი საბრალო ადამიანი, – ამ სიტყვის პირდაპირი მნიშვნელობით, – საშინელი სიღარიბისგან კვდება! ისინი მოწყალებას ვერსად ითხოვენ! თუ არ ჩავთვლით ტყეს და ცხოველებს!
როდესაც ამ ოჯახის შესახებ მოგიყევით, ეჭვიც არ გვეპარებოდა, რომ მათი დახმარების ძახილს ნამდვილი ადამიანები გამოეხმაურებოდნენ! ნამდვილი ქართველები! ისინი, ვისაც ესმით, რომ სწორედ ქართული სოფლებია ჩვენი კულტურის აკვანი.

„იცი, რაზე ვოცნებობ ყველაზე მეტად? ბევრი საჭმელი რომ გვქონდეს, კარგად რომ ვჭამოთ, და გავსუქდეთ. მერე კი, ბევრს ვივარჯიშებ, გავხდები „ხუთასი წონა“ და ყველას მოვერევი, ვინც ახლა გვაბრაზებს მე და ჩემს დას. ჯერ არ შემიძლია. ნახე როგორი სუსტი ვარ. ყველა ბავშვს შეუძლია ცუდი სიტყვები მითხრას და თავშიც კი ჩამარტყას, მე კი, მათ პასუხს ვერ ვცემ. ანისაც აბრაზებენ, ეუბნებიან, რომ ლამაზი არ არის. მე კი ვერ ვიცავ მას. დედიკოსაც ვერ ვიცავდი… – ექვსი წლის გიორგი თავის მძიმე ბავშვურ ცხოვრებაზე თვალცრემლიანი ყვება, მძიმედ ამოისუნთქა და დაამატა: – ნეტა, მალე გავიზარდო“.

ეს ცქვიტიშვილების ოჯახის სახლია. და აქ, ადამიანები ცხოვრობენ: მამა ოთარი, დედა ნათია და მათი ორი პატარა ბიჭუნა – სამი წლის გაბრიელი და ერთი წლის ოთარი. აგვისტოში კი, ოჯახის ახალი წევრი, ნანატრი გოგონა გაჩნდება. სად უნდა დააწვინონ? რა უნდა ჩააცვან? რა უნდა აჭამონ? დედამ, ნათიამ, ჯერჯერობით ამ ელემენტარულ კითხვებზე პასუხი არ იცის. „ორი ხომ გამოვკვებე, მესამე შვილსაც გამაზრდევინებს უფალი,“ – ამბობს ის.

„ოთხივეს იატაკზე გვძინავს და ერთმანეთს ვათბობთ. მეშინია, ჩემი გოგოები ავად არ გახდნენ. იატაკიდან სიცივე ძვალ-რბილში ატანს“, – მწარედ ტირის დედა, ლელა (41 წლის). საბრალო ქალი და მისი სამი მშვენიერი გოგონა – მარიამი (5 წლის), ეკატერინე (9 წლის) და ლიზი (11 წლის) გადარჩენისთვის თავგანწირვით იბრძვიან. ისინი იძულებულები არიან, სრულიად ცარიელ, ნაქირავებ ბინაში იცხოვრონ, ყოველგვარი პირობების გარეშე და შიშველ იატაკზე იძინონ! ამის წარმოდგენა ევროპულ ქვეყანაში როგორ შეიძლება?!
ჩვენი თანამემამულე, ლელა ელბაქიძე სამი გოგონას მარტოხელა, ავადმყოფი დედაა. ჩვენ, მეგობრებო, მისი უკანასკნელი იმედი ვართ!