ინსულტის შემდეგ ტარიელი სრულიად უმწეოა. პარალიზებული ჰქონდა მარჯვენა ხელი, მერე კი ფეხი მოკვეთეს განგრენის გამო. ყოველი დღე სიცოცხლისთვის ბრძოლაა მისთვის, ოჯახისთვის კი – შიში და გაურკვევლობა, ტკივილი იმის გამო, რომ ვერაფრით ეხმარებიან.

ალუნა, ტარიელის მეუღლე (49 წლის): „მე და ჩემი მეუღლე სამ უნარშეზღუდულ შვილს ვზრდით. გოგონები შიდა ქალის წნევით დაიბადნენ და დაზიანებული აქვთ თავის ტვინი. დამოუკიდებლად ვერაფერს აკეთებენ — მე ვუვლი: ვაცმევ, ვაჭმევ, საკუთარი ხელით ვაბანავებ და კბილებს ვუხეხავ. უკვე 17 წელია, ასე გრძელდება. საკუთარი შვილისთვის რას არ გააკეთებს დედა? ადრე მეუღლე მეხმარებოდა, ახლა კი თავად სჭირდება დახმარება. მისმა გულმა შვილების გამო დარდს ვერ გაუძლო“.

ალუნა: „ბავშვებს ტვინში სისხლის მიმოქცევის გასაუმჯობესებელი წამლები სჭირდებათ, უსახსრობის გამო კი წელიწად-ნახევარია წამლებს ვერ ვყიდულობ. ვერ ვიმუშავებ, ჩემი მძიმედ დაავადებული შვილები და მეუღლე ვის დავუტოვო?

საბრალო კაცი დანგრეულ ეტლში ზის მთელი დღე. შეხედეთ, ბორბლებზე საბურავები არ არის, ტარიელი ტკივილისგან ყვირის, ყოველი ბორცვი ტანჯვას აყენებს. მეგობრებო, სპეციალიზებული ეტლი სჭირდება ამ კაცს. მაგრამ მისი ყიდვის საშუალება არ გააჩნია.

რა კოშმარია, ტარიელს უკვე ერთი წელია, მეორე სართულიდან არ შეუძლია ჩასვლა! ბოლოს, როდესაც მას სასწრაფოდ დასჭირდა საავადმყოფოში წასვლა, სახლიდან რომ გაეყვანათ, მაშველების გამოძახება მოუწიათ. წარმოგიდგენიათ?

ღმერთო, ღმერთო, როგორ იტანჯება მერაბის დედა უკვე 12 წელია! მე მისი სულიერი ტკივილის სიტყვებით გამოხატვაც კი გამიჭირდა! მის შვილსაც ოცნება აქვს! თურქეთის ექიმები ჰპირდებიან, რომ შეუმსუბუქებენ მას და მერაბს ტანჯვას!

მერაბი სხვა ბავშვებივით იზრდება და მალე ეზოშიც ვეღარ გაიყვანს, ბავშვები რომ ნახოს და ელაპარაკოს მაინც! მერაბს დამოუკიდებლად ერთი ნაბიჯის გადადგმაც კი არ შეუძლია.

მერაბი (12 წლის): „ფეხები ძალიან მტკივა, ძალიან. წამლები არ მშველის! ჩემს მშობლებს კი ფული არ აქვთ, რომ სამკურნალოდ თურქეთში წამიყვანონ. ასე რომ არ იყოს, დედას არ ვთხოვდი უცხო ადამიანების შეწუხებას! დაგვეხმარეთ მეც და დედასაც! გთხოვთ, დაგვეხმარეთ! ისე ვოცნებობ, რომ ფეხზე დავდგე და მეგობრებთან ერთად ნელ-ნელა სიარული მაინც შევძლო! თორემ მთელი ცხოვრება მომიწევს, მხოლოდ ფანჯრიდან ვუყურო სხვების თამაშს! სიცოცხლე ძალიან მინდა!“

როდესაც დედა ორსულად იყო და მერაბს ელოდებოდა, ექიმებმა თქვეს, რომ ბავშვს ტვინის დაზიანება ჰქონდა და ვერ გადარჩებოდა. მაგრამ ყველა საშინელი პროგნოზის მიუხედავად, ბავშვი გადარჩა და ეს ღვთის სასწაულია!

როდესაც დედა შვილს კარგავს, მისი გულიც კვდება მასთან ერთად! მისი ცხოვრება მთავრდება და მხოლოდ ყოვლისშემძლე ლოცვა აკავებს ამქვეყნად, იმედი იმისა, რომ უფალი დაუბრუნებს მის საყვარელ შვილს და საშუალებას მისცემს, ამჯერად უკვე სამუდამოდ ჩაიკრას გულში!

მრავალი ათასწლეულის განმავლობაში, კაცობრიობამ სიტყვა ვერ მოიფიქრა, რომელიც ზუსტად აღწერდა შვილმკვდარი დედის სულიერ ტკივილს.

73 წლის უზომოდ გულკეთილმა და ღვთისნიერმა მზიამ შვილი დაკარგა, შემდეგ კი – ორი შვილიშვილიც. ნერვიულობის ფონზე კი მსხვილი ნაწლავის კიბო მზაკვრულად მიეპარა საბრალო მოხუც ქალს! უბედურება ხომ მარტო არასდროს მოდის!

ეს 73 წლის მზია ბებოა. ქალს სწორი ნაწლავის სიმსივნე აღმოაჩნდა. აი, ასე აქვს ნაწლავი გარეთ გამოტანილი.

საშინელი ტკივილებით იტანჯება მოხუცი ბებო. ყოველდღე საკუთარი ხელით იმუშავებს და იწმენდს სითხეს, რომელიც ჟონავს ამ ჭრილობიდან. საბრალო ქალს იმის ფულიც კი არ აქვს, ჭრილობის დასამუშავებელი სპეციალური ხსნარი და სტიკერები რომ იყიდოს აფთიაქში. ამიტომ ბებო იძულებულია, ერთჯერადი სტიკერები მრავალჯერ გამოიყენოს. ეს კი ინფექციის შეჭრისა და სეფსისის განვითარების დიდი რისკია.

შეხედეთ ამ საბრალო ძმებს, რამხელა სევდაა მათ კეთილ თვალებში. ბავშვებმა ფონდის კორესპონდენტის, მათთვის უცხო დეიდას, დანახვაზე დაიმორცხვეს, მერე კი მათმა პატარა გულებმა თითქოს იგრძნეს, რომ ეს „უცხო დეიდა“ იმიტომ მივიდა მათ სახლში, რომ ძმების ისტორია მთელი საქართველოსთვის ეამბნა.

აი, ასე იწყება და ასე მთავრდება მერაბიშვილების ოჯახში ყოველი დღე. „სადილად“ მხოლოდ პური და ჩაია. იშვიათად კი წვენიც. ეს მაშინ ხდება, როდესაც საბრალო მამის დღიური შემოსავალი „მაღალია“ — ანუ 15 ლარი, დაახლოებით 5 დოლარი. წარმოიდგინეთ, მეგობრებო, საბრალო კაცი მძიმე ტომრებს ეზიდება, რომ დღის ბოლოს 5 დოლარი აიღოს და შვილებს სახლში პური, ნახევარი კილო მაკარონი და იშვიათად წვენი მიუტანოს ან იაფასიანი კანფეტით გაახაროს ბავშვები.

40 წლის ახალგაზრდა კაცის გული დარდისგან დამძიმებულია. სისხლის შედედების (თრომბის) გამო 2-ჯერ გაიკეთა ფეხზე ოპერაცია. ახლაც ესაჭიროება მედიკამენტები და ექიმების მეთვალყურეობის ქვეშ ყოფნა, მაგრამ გმირი მამა საკუთარი ჯანმრთელობისა და სიცოცხლისთვის ფულს დასახარჯად ვერ იმეტებს და უკანასკნელ კაპიკებს 2 წლის დავითის პამპერსისთვის აგროვებს.

ეს ანგელოზი 6 წლის ნიტაა. როდესაც გოგონა დაიბადა და თვალები პირველად გაახილა, ყველას თვალი მოსჭრა მისი ზღვისფერი თვალების სილამაზემ. მისი დიდრონი თვალები ისევე ლივლივებდნენ, როგორც ზაფხულის ზღვის ტალღები გარიჟრაჟზე. მაგრამ, ჰოი, მუხთალო ცხოვრებავ! ცოტა ხანში თავზარდამცემი ინფორმაცია შეიტყო ბავშვის ოჯახმა.

თვალის ნერვის თანდაყოლილი ატროფია აღმოაჩნდა ბავშვს. მარცხენა თვალში მხედველობა მხოლოდ 0,02%-ია, მარჯვენაში კი – 0,04%. ღმერთო, ღმერთო, ეს ხომ საშინელებაზე უარესია! უფულობის გამო შეჭირვებულმა ოჯახმა ბავშვს ვერც სათანადო მკურნალობა, ვერც ოპერაცია ვერ ჩაუტარა. ეს ანგელოზი გოგონა მდიდარი ოჯახის შვილი რომ ყოფილიყო, ალბათ, მაშინვე საზღვარგარეთის რომელიმე კლინიკაში გადააფრენდნენ. მაგრამ, სამწუხაროდ, ნიტას არ გაუმართლა და მის მშობლებს უჭირთ.

ამ ოჯახს საკუთარი სახლიც კი არ აქვს, სხვის სახლში ცხოვრობენ დროებით. მაგრამ ნიტას ერთ რამეში გაუმართლა – ღირსეული ადამიანები არიან მისი დედ-მამა, პატიოსანი შრომით გამომუშავებული ფულით ჭამენ პურს და შვილებსაც ღირსეულ ადამიანებად ზრდიან. სამწუხაროდ, დღეს უკვე იშვიათია ადამიანის კეთილსინდისიერება. უბედურება ისაა, რომ ნიტა დღის სინათლეზე საერთოდ ვერაფერს ხედავს. მზის შუქზე თვალებიდან ცრემლები სდის და ბავშვს, არათუ რამის დანახვა, თვალების გახელაც კი არ შეუძლია. ეს ხომ ჯოჯოხეთური წამებაა!

ბავშვის საბრალო დედა ყოველ დილით იმ იმედით იღვიძებს, რომ იქნებ, სასწაული მოხდეს და ბავშვის მხედველობა ოდნავ მაინც გაუმჯობესდეს.

პატარა სლავიკი შიმშილისგან ტირის. ბავშვი ისე ბჟირდება, ლამისაა დაიხრჩოს. საკვების საყიდელი ფული არ აქვს საბრალო დედას. ეს კი იმას ნიშნავს, რომ სანამ სოციალური შემწეობის თანხას არ მიიღებს, მათ სახლში ერთადერთი საკვები ხმელი პური იქნება.

მას შემდეგ, რაც მისმა ქმარმა ოჯახი მიატოვა, დიანა მარტო დარჩა სამი პატარა შვილით. მას კი არც აინტერესებს ბავშვები ცოცხლები არიან თუ არა.

თავად დიანაც დედამ მიატოვა, ახალშობილი ჩააბარა ბავშვთა თავშესაფარში. ამას ხომ მტერსაც არ უსურვებ! მადლობა კეთილ ქალს, რომელმაც იშვილა. მაგრამ რამდენიმე წლის წინ ისიც გარდაიცვალა. ახლა დიანას არავინ ჰყავს ამქვეყნად.

სახლში გათბობა არ არის, ამიტომ ბავშვები ცივდებიან და მუდმივად ავადმყოფობენ. სულ ცოტა ხნის წინ ვასო საავადმყოფოდან გაწერეს, სადაც პნევმონიას მკურნალობდნენ, ახლა კი ისევ გაცივდა ბიჭი. სად უნდა იშოვოს საბრალო დედამ წამლების ფული, როცა სოციალური შემწეობით არსებობს და გადარჩენისთვის იბრძვის თავის პატარა ანგელოზებთან ერთად?!