„ნელა, არ წაიქცე, თორემ აქ სასწრაფოც ვერ მოვა, ვეღარც აგაწყობთ, აქედან რომ გადმოვარდე! ჩამკიდე ხელი!“ – პირველი დაბრკოლება გადავლახეთ. ახლა, კიბეზე უნდა ავიდეთ. ესეც ძალიან სახიფათოა.

„ერთხელ ხელი შევყავი იქ, ოღონდ, დედიკოს არ უთხრა. ნახვა მინდოდა, მართლა ბუა ცხოვრობს და უსტვენს, თუ უბრალოდ ბზარია. იქ კი, რაღაცამ მიკბინა“ – ხელზე მექაჩება პატარა სოფიო. უნდა, კედელში რაღაც საშინელი ხვრელი რომ მანახოს. „ოღონდ, ფრთხილად იყავი! შენც არ გიკბინოს!“

„ვინმე თუ მეუბნება, რომ სახლი არ მაქვს და „ფარეხის“ ბიჭი ვარ, არ ველაპარაკები. იმიტომ, რომ მე ჩვეულებრივი ბიჭი ვარ, უბრალოდ ფარეხში ვცხოვრობ. უკვე ყველას ვეჩხუბე, ვინც დამცინოდა. დავიჯერო, ვინმე კორპუსში თუ ცხოვრობს, მე კი – ფარეხში, ჩემი დაცინვის უფლება აქვს?!“

კეთილო ადამიანო, დაუყოვნებლივ გააზიარე ეს პოსტი! დაეხმარე შენს მეგობრებსაც მონაწილეობა მიიღონ ღვთისნიერ საქმეში!
ანასტასიას ორი კვირაა ყელი სტკივა. ბავშვს უკვე ტირილიც აღარ შეუძლია. უჭირს ყლაპვაც და ღეჭვაც. წყლის დალევაც კი, ტკივილს აყენებს.
ანასტასია (6 წლის): აი, ნახე. თითქოს, იქ ცეცხლი და დანები მაქვს. ან, მეჩვენება, რომ იქ რაღაც დადის და მკბენს. აღარ შემიძლია ამ ტკივილის მოთმენა, რომ ვლაპარაკობ, მაშინაც მტკივა.

„წამოდი დავიძინოთ“ – ამ სიტყვების გაგონებისას სამი წლის ანასტასიას ისტერიკა ემართება. დედას ეხვეწება, ლოგინში არ ჩააწვინოს იმიტომ, რომ ავი მგლის, „ბუას“, ან ურჩხულის კი არა, საკუთარი საწოლის ეშინია ამქვეყნად ყველაზე მეტად. „იქ რაღაც არის, დიდი კბილები აქვს და მკბენს. მერე კი, ძალიან ბევრს ვტირი,“ – გვეუბნება შეშინებული გოგონა და საწოლისკენ იშვერს თითს.

„იცი, რაზე ვოცნებობ ყველაზე მეტად? ბევრი საჭმელი რომ გვქონდეს, კარგად რომ ვჭამოთ, და გავსუქდეთ. მერე კი, ბევრს ვივარჯიშებ, გავხდები „ხუთასი წონა“ და ყველას მოვერევი, ვინც ახლა გვაბრაზებს მე და ჩემს დას. ჯერ არ შემიძლია. ნახე როგორი სუსტი ვარ. ყველა ბავშვს შეუძლია ცუდი სიტყვები მითხრას და თავშიც კი ჩამარტყას, მე კი, მათ პასუხს ვერ ვცემ. ანისაც აბრაზებენ, ეუბნებიან, რომ ლამაზი არ არის. მე კი ვერ ვიცავ მას. დედიკოსაც ვერ ვიცავდი… – ექვსი წლის გიორგი თავის მძიმე ბავშვურ ცხოვრებაზე თვალცრემლიანი ყვება, მძიმედ ამოისუნთქა და დაამატა: – ნეტა, მალე გავიზარდო“.