– ამბობს დამხმარე ეტლს მიჯაჭვული ლამაზი გოგონა, რომელიც მოდელობაზე ოცნებობს.
„შემიძლია საათობით ვუყურო, მოდელები პოდიუმზე როგორ დადიან; როგორი ბედნიერები არიან, რომ სიარული შეუძლიათ… მეც მინდა, ძალიან მინდა… გინახავთ მათ ტაშს როგორ უკრავენ; როგორ უღებენ ფოტოებს ყველა მხრიდან? უჰ, რა კარგია! ზოგჯერ ვფიქრობ, რომ სიარულს აუცილებლად ვისწავლი, ზოგჯერ კი ვუყურებ ამ… ამ… ეტლს და ძლიერი სევდა მეუფლება. ვაითუ მთელი ცხოვრების გატარება ბორბლებზე მომიწიოს?“

„დედა, ასე რატომ მიყურებენ? იმიტომ, რომ ისეთივე არ ვარ, როგორიც ყველა?“ ეს სიტყვები უფრო მტკივნეულია, ვიდრე ტყვიამფრქვევის ჯერი. ეს სიტყვები კლავს.
„მისი საქმე გათავებულია,“ – თქვეს ექიმებმა 10 წლის წინ, როდესაც გიორგი დაიბადა. – „ყველაზე უარესისთვის მოემზადეთ!“ მაგრამ დედამისმა – თინათინმა ამის დაჯერებაზე უარი განაცხადა. 35 დღე გიორგი რეანიმაციაში იწვა… და 35 დღე დედა უფალს იმას შესთხოვდა, რომ მას მისი შვილი თავისთან არ წაეყვანა. უფალმა მისი ვედრება შეისმინა, გიორგი დედასთან დარჩა და დაიწყო სამარადჟამო ბრძოლა!
„განსაკუთრებული ბავშვის აღზრდაში ყველაზე რთული სრულიად უცხო ადამიანების „კეთილი რჩევები“ და გამვლელთა დაჟინებული მზერებია, რომლებსაც შენ, შენი შვილი თუ საკუთარი თავი ეცოდებათ იმის გამო, რომ ასეთი რამ იხილეს…“

„დატოვე და შენი ცხოვრებით იცხოვრე! პრობლემების გარდა, ის სხვას არაფერს მოგიტანს“, – ეუბნებოდნენ დედას, როდესაც მისი შვილის დიაგნოზის შესახებ იგებდნენ. „იცი, ასეთი ბავშვები დიდხანს არ ცოცხლობენ.“ „ოჰ, მასთან ერთად როგორ გაწვალდები!..“ რამდენი გულსატკენი სიტყვა აქვს მოსმენილი მაიას! მათ ნათესავებმა და ახლობლებმაც კი ზურგი აქციეს. ყველაფრის მიუხედავად, მან მაინც შვილი არჩია! და ისინი მთელ სამყაროში მარტონი დარჩნენ, მაგრამ – ერთად!
ნიკოლოზი საწოლს არის მიჯაჭვული, ვერ დადის, დამოუკიდებლად არც ჯდომა შეუძლია და არც ლაპარაკი, ზოგჯერ მხოლოდ ხმებზე რეაგირებს და ზმუის. დედა მას ისე უვლის, როგორც სიცოცხლის პირველ დღეებში. ზოგჯერ, ბიჭის მდგომარეობა უმჯობესდება, მაგრამ ხშირი შეტევები და კრუნჩხვები თითქოს მთელ შრომას წყალში ყრიან და ქალს კიდევ ერთხელ, ისევ ნულიდან უწევს შვილის ჯანმრთელობის მარცვალ-მარცვალ აკრეფა.

ნატა (12 წლის): ხანდახან, თვალებს მაგრად ვხუჭავ, ხელებს აი, ასე ვადებ ერთმანეთს და ჩუმად ვლოცულობ. წარმოვიდგენ, როგორ დავდივარ, დავრბივარ, როგორ მივდივარ მეგობრის მოსანახულებლად საკუთარი ფეხებით, ეკლესიაში ერთად როგორ მივდივართ! ნეტავ… თავს ეტლის გარეშე დავხატავდი. ამ ბორბლების გარეშე! ექიმები ამბობენ, რომ სიარულს ვერ შევძლებ. თქვენ როგორ ფიქრობთ? მე მჯერა! უფალი ჩემს ხმას შეისმენს! ის ხომ კეთილ, პატარა გოგონებს ეხმარება?!

17 წლის ბუბა 5 წლიდან დამხმარე ეტლს არის მიჯაჭვული… მან არ იცის, რა არის სირბილი, ხტუნვა და ბიჭებთან ერთად ფეხბურთის თამაში… მას ამაზე მხოლოდ ოცნება შეეძლო.
ბავშვთა ცერებრალური დამბლა – აი, ექიმების უმოწყალო დასკვნა. განაჩენივით ჟღერს, არა? მაგრამ არა ბუბას გაბედული დედისათვის – ლელასთვის (47 წლის). კეთილი ქალისა და ნამდვილი ქართველისთვის ამ სიტყვებმა ბრძოლის მოწოდებად გაიჟღერეს. იმ წუთიდან, მან მთელი თავისი სასიცოცხლო ძალა შვილის ფეხზე წამოყენებისკენ მიმართა. დედობრივი სიყვარულისთვის კი არანაირი წინაღობა არ არსებობს.

„როდესაც ჩემი შვილი ძირს ცოცხალმკვდარი ეცემა, მზად ვარ, მასთან ერთად მოვკვდე, – ამბობს 4 წლის ლუკას უბედური დედა, ნუნუ (28 წლის). – მისი ყოველი შეტევა – გამოცდაა და ყოველ ჯერზე, გული მიჩერდება… როდესაც ის ძირს ეცემა, მთლიანად ლურჯდება და ცივდება, მე ფეხქვეშ მიწა მეცლება.“