ძილის წინ, პატარა მარიამი ღმერთს ევედრება, რომ არ გაწვიმდეს, სთხოვს, რომ ისევ სველ ლოგინში არ გაეღვიძოს. „ძალიან არასასიამოვნოა სველ ლოგინში გაღვიძება, თანაც თუ ცივა… არც კი სცადოთ“, – ამბობს ის.

ციცქნა ბარბარე, უკვე ორი დღეა ტირის სიცივისგან და შიმშილისგან. ბალონში გაზი აღარ არის, ელექტრო გამათბობელს კი ვერ რთავენ – ბევრი დენი იხარჯება და ვეღარ გადაიხდიან კომუნალურს. საჭმლის ფულიც აღარ აქვთ. სოციალური დახმარება თვეში ერთხელ ერიცხებათ, მაგრამ, ერთი კვირაც კი ძლივს ჰყოფნით. როგორ უნდა ეყოს ოთხ ადამიანს 250 ლარი მთელი თვე, როდესაც 100 ლარს მხოლოდ ქირაში იხდიან.
იცით პასუხი? ყველანაირად გადავითვალე – არ გამოდის. მაგრამ, ეს ოთხი ადამიანი, მათ შორის ორი წლის ბარბარე, რომელიც საერთოდ ვერ ხვდება როგორ გაუძლოს შიმშილს და სიცივეს, როგორღაც ახერხებს არსებობას.

„სურათების ალბომიც კი არ შემოგვრჩა, ჩვენი ცხოვრების მოსაგონებლად. თითქოს, არც ვარსებობდით – ამბობს დიანა და თან ფერფლს ქექავს. – აქ ხშირად მოვდივარ, გული მტკივა, მაგრამ იმის იმედი მაქვს, რომ ჩვენი ძველი ცხოვრებიდან ვიპოვი რამეს“.
2021 წლის 18 ნოემბერმა, ამ ოჯახის ცხოვრება, ახალ და ძველ ცხოვრებად გაყო. ერთმა ნაპერწკალმა, ფერფლად აქცია ოცნებები, იმედები და მოლოდინი.
ოჯახი ქუჩაში დარჩა, მათი ლამაზი სახლი კი, რამდენიმე წუთში დაიწვა. მათი ძველი ცხოვრებისგან დარჩა მხოლოდ ნამწვის საშინელი სუნი და ფერფლი… უკვე ეძინათ, როდესაც ცეცხლმა მათი ნივთების განადგურება დაიწყო. ბეწვზე გადარჩნენ, გარეთ საღამურებით გამოცვივდნენ. მეზობლებმა ათხოვეს ჟაკეტები, პლედები და წინდებიც კი.

ეს პატარა, საყვარელი გოგონა, ცხოვრობს დედიკო ანასტასიასთან და ძამიკო გიორგისთან ერთად რუსთავში, ძველისძველ ერთოთახიანში. ომის დროინდელ ბინაში! სამზარეულოსა და სააბაზანოს შიშველი კედლები დაფარულია ობით, დერეფანში დაბუნდული სარკე, ღრიჭოები ძველ ფანჯრებში. სახლის სადილის ნაცვლად კი – სოციალურ სასადილოს საჭმელი.

„რას ნიშნავს სოციალური სასადილო?“ – ვეკითხები იანას. ბავშვი კი მიხსნის: „იქ ყველა ჩვენნაირი ღარიბი იკრიბება, ვისაც საჭმელი არ აქვს“.

ატარა საბა, როგორც მტრებს, ისე გვიყურებს და გულში იკრავს თავის პურის ნაჭერს. მას არავის დაუთმობს. არც დედიკოს, და არც ძმას! იცის, რომ დღეისთვის, ეს ბოლო ნაჭერია, ყველაზე გემრიელი ლუკმა. ხვალ კი, შეიძლება აღარც იყოს.

დილით ის სკოლაში მიდის, მერე კი, ნავსადგურში, ჯართის შესაგროვებლად… ბევრი რკინის „ხარახურა“ უნდა მოაგროვოს, წამლები რომ უყიდოს ბებოს. ასეთია 12 წლის თემურის ყოველდღიური ცხოვრება. მას ახსოვს, როგორ უვლიდა ბებო, როგორ უყვებოდა ზღაპრებს, ლოყაზე როგორ ეფერებოდა ალერსიანი, დამჭკნარი ხელით და ეუბნებოდა: „ჩემი თვალის სინათლე ხარ, ჩემი იმედი, ჩემი ყველაფერი ხარ შენ!“