ნინა: „ნუ გეშინია, დეიდა, უბრალოდ ახლა ჩემი დედიკო არის პატარა ბაიასავით! ცრემლებს ვწმენდ, რომ ტირის. კოვზით ვაჭმევ! ასე ვთამაშობთ ხოლმე! ვერ დადის და ვერ ლაპარაკობს, მაგრამ მე ვიცი, რომ ჩემს დედიკოს ძალიან, ძალიან ვუყვარვარ!“

კეთილო ადამიანო, დაუყოვნებლივ გააზიარე ეს პოსტი! დაეხმარე შენს მეგობრებსაც მონაწილეობა მიიღონ ღვთისნიერ საქმეში!

პატარა ულამაზესი ნინა ეშმაკობს, უბრალოდ არ უნდა, ფონდის ჟურნალისტს გული რომ ეტკინოს. დაიღალა იმით, რომ ყველა ტირის მის გარშემო! ბოლო ერთი წლის განმავლობაში, დეიდებისგან და ბიძიებისგან ისმენს მხოლოდ იმას, თუ როგორ ეცოდებათ იმის გამო, რომ მისი საყვარელი დედიკო, რომელიც სულ ცოტა ხნის წინ ხელში აყვანილს დაატარებდა, ცუდად არის, ძალიან ავად გახდა და სასოწარკვეთილებისგან, მხოლოდ კვნესა შეუძლია.

37 წლის ჟანა კენჩხაძე საშინელი დაავადებით იტანჯება, კუნთების ატროფია აქვს. ერთ დროს სიცოცხლით სავსე, ულამაზესი გოგონა შვილს ზრდიდა, ოცნებობდა სამყაროს ნახვაზე და უცებ, საშინელი დიაგნოზის წინაშე დადგა: მისი სხეულის კუნთები ნელ-ნელა კვდება და ქალი სულ უფრო უახლოვდება საშინელ დასასრულს.

მდგომარეობა არის კატასტროფული და ყოველდღიურად მძიმდება. მისი სასიცოცხლო ძალები იწურება ნელ-ნელა...

რა კარგია, რომ ყველა ადამიანი არ არის უნამუსო. უკვე ორი წელია, რაც ახალგაზრდა ბიჭს, ჟანას ძმას, მთელი ოჯახის საზრუნავი მძიმე ტვირთად დააწვა მხრებზე! ფეხზე ძლივს დგას, მაგრამ ფარ-ხმალს თუ დაყრის, ეს ნიშნავს მთელი ოჯახის ღალატს: მძიმედ დაავადებული დის, საკუთარი დისშვილისა და ავადმყოფი მშობლების. იმდენად რთულია ამ ოჯახის მდგომარეობა, რომ უბრალოდ შეუძლებელია მისი სიტყვებით აღწერა!

მალხაზი (ჟანას ძმა): ხანდახან, წარმოუდგენლად მიჭირს ცრემლების შეკავება და გრძნობების დამალვა. ნინა იმდენად მგრძნობიარე და გულჩვილი ბავშვია, რომ ჩემი დის ყოველ დახველებაზე ხტება და კითხულობს: „ჩემი დედიკო ხომ არ მოკვდება?“

- როგორ დაიწყო ეს ყველაფერი? 

მალხაზი: ეს დაიწყო ოთხი წლის წინ, როდესაც ჟანა ორსულად იყო. ფეხებში სისუსტე იგრძნო. მაგრამ ფეხმძიმობას მიაწერა და ყურადღება არ მიაქცია. მერე ულამაზესი ნინა გაჩნდა. ჩემი და სუსტად იყო, მისი სულიერი მდგომარეობაც საშინელი იყო, მეუღლემ მიატოვა. არ გვინდა ამაზე საუბარი. ყველას ჩვენ ჩვენი ნამუსი და ცხოვრების გზა გვაქვს! ჯერ სულ პატარა იყო ნინა, როდესაც ჟანას მუხლები ჩაეკეცა, მაგრამ უმნიშვნელოდ ჩათვალა ესეც. დაღლილობას დააბრალა. ამის შესახებ არავის გვითხრა, არც მე, არც მშობლებს. მერე, ეს ყველაფერი სულ უფრო ხშირად მეორდებოდა და მხოლოდ მაშინ გაგვაგებინა, როდესაც დამოუკიდებლად ვეღარ წამოდგა ფეხზე. ექიმთან წავიყვანეთ, დიაგნოზი დაუსვეს და დავიწყეთ მკურნალობა. მაგრამ, უშედეგო აღმოჩნდა ეს ყველაფერი... დღითიდღე მძიმდება ჟანას მდგომარეობა.

- რა დაემართა? გვიამბეთ, როგორ პროგრესირებს ეს დაავადება და რამდენად შესაძლებელია მისი დაძლევა? 

მალხაზი: ნელ-ნელა ეთიშება სხეულის ყველა კუნთი. არც კი ვიცი, როგორ აგიხსნათ მარტივი ენით. ორი წლის წინ, სიარული ვერ შეძლო და ეტლში ჩაჯდა. მაშინ, ეტლის მართვა მაინც შეეძლო, ამოძრავებდა ხელებს. მერე ხელებშიც სისუსტე იგრძნო. ახლა კი, საკუთარი ხელით აბის მიტანაც არ შეუძლია პირთან. მერე ლაპარაკიც გაუჭირდა. სიტყვების გამოთქმა არ შეუძლია. ბოლო დროს, ისიც ავიწყდება, როგორ უნდა გადაყლაპოს. წყლის ყოველი მომდევნო ყლუპი შეიძლება უკანასკნელი აღმოჩნდეს მისთვის, შიძლება დაიხრჩოს... ყველაზე საშინელი კი ის არის, რომ ამ დაავადებისგან საშველი არ არის. ამჟამად შესაძლებელია მხოლოდ ამ მდგომარეობის შენარჩუნება, რომ არ გაუარესდეს...

- ღმერთო, თქვენთვისაც და მისთვისაც რა ძნელია ეს ყველაფერი... ყველაფერს აცნობიერებს, რაც მის თავს ხდება?

მალხაზი: დიახ, ყველაფერი ესმის და საშინლად იტანჯება კიდეც. სულ ტირის. რომ ვერ გვეძახის ან ვერ გვაგებინებს, რა უნდა, ტირილს იწყებს. უმძიმესი სანახავია... ჩემი სიცოცხლით სავსე დაიკო, რომელიც მუდამ ისეთი მხიარული იყო და ყველას ეხმარებოდა...

ნინა (4 წლის): არ დაუჯეროთ ბიძაჩემს... დედიკო კარგად არის, მეთამაშება და არასდროს მოკვდება! როდესაც ტირის, ჩემს სათამაშოებს ვაძლევ ხოლმე და ჩერდება... ასე ვთამაშობთ!

მალხაზი: რა თქმა უნდა, ასეა, სიხარულო, დედიკო გვეთამაშება! იმედია, ასე ვითამაშებთ კიდევ ძალიან დიდხანს.

- ერთია, როდესაც დაავადება მორალურად ანადგურებს ადამიანს, თქვენი საცხოვრებელი პირობები კი სულ სხვა. ჟანა, ნინა, თქვენ და თქვენი მშობლები თავსდებით ერთ პატარა ოთახში, ნესტიანი კედლებითა და ფანჯრებით, საიდანაც სულ უბერავს ქარი. აბაზანაც კი არ გაქვთ...

მალხაზი: ჩვენი შემოსავალი არის სოციალური შემწეობა და ჩემი დის პენსია, მშობლები მოხუცებს ჰგვანან, მაგრამ საპენსიო ასაკისაც არ არიან ჯერ. დედა 57 წლის არის, მამა კი - 60. მე 34-ის ვარ. დილით ვაცმევ და ვაჭმევ ხოლმე ჩემს დას, მერე კარიერში გავრბივარ, ვშრომობ, წამლების საყიდელი ფული რომ გვქონდეს. ყველანი ავად ვართ ოჯახში, ყველას მედიკამენტები გვჭირდება. მძიმე სამუშაო მაქვს, მაგრამ სამაგიეროდ სახლთან ვარ ახლოს. ჩემი დახმარება თუა საჭირო, მაშინვე გამოვიქცევი ხოლმე. ახლახან, ჟანას ლუკმა გადასცდა და სკამიდან გადმოვარდა... გამოვვარდი, ავაყენე, დავსვი, წამლები დავალევინე და დავბრუნდი სამსახურში. დამხმარე არავინ გვყავს და ხანდახან მგონია, რომ სულ წასულია ჩვენი ოჯახის საქმე. მხოლოდ ნინა გვაცოცხლებს დღემდე.

- თქვენ და თქვენს მშობლებს რა პრობლემები გაქვთ?

მალხაზი: მე კუჭის წყლული მაქვს, დედას თირკმელები აწუხებს, ოპერაცია უნდა გაიკეთოს, მე კი არ ვიცი, ორად როგორ გავიხლიჩო. ჩემს დას ვინ მოუვლის, როგორ მივხედო დედას საავადმყოფოში, სახლში კი - დას... ბავშვსაც ვერავის ვუტოვებთ. გულით ავადმყოფი გვყავს მამა. არც კი ვიცი, რანაირად უყურებს, როგორ ვიტანჯებით ყველანი...

კარგია, რომ ბუნებით ოპტიმისტი ვარ, იმედს არ ვკარგავ, მწამს, რომ უფალი არ მიგვატოვებს!

ნინა: მეც მწამს! მერე რა, რომ არასდროს მინახავს ღმერთი. თოვლის ბაბუის არსებობის კი არ მჯერა. და იცი, რატომ? წერილი მივწერე. მე თვითონ კი არა, ბიძაჩემმა. ვთხოვე,  მიეწერა, რომ თოვლივით თეთრი დათუნია მინდა და სათამაშო სამზარეულო პატარა ქვაბებით... და იცი, რა მომიტანა? კანფეტები, სულ რამდენიმე ცალი! ან კითხვა არ იცის ან შეეშალა. მერე კი, რომ არ მეტირა, ბიძაჩემი წავიდა და თოჯინა მიყიდა. იმით ვთამაშობ ახლა.

- იქნებ, უბრალოდ არ მიუღია თოვლის ბაბუას შენი წერილი. კიდევ რას ისურვებდი?

ნინა: ლამაზი ნივთები მინდა გოგონებისთვის: თმის სამაგრები, ბაფთები, ლამაზი კაბა. კიდევ, თოვლივით თეთრი დათუნია მინდა. კიდევ ის, რომ კარგად დამელაპარაკოს დედიკომ, ბაიასავით კი არა. კიდევ, დედამ რომ არ იტიროს და სხვებმაც რომ აღარ იტირონ. ბაღში რომ დავდივარ, იქ ბავშვები ტირიან, სახლში კი - დიდები! მხოლოდ მე არ ვტირი არც სახლში, არც ბაღში!

- მალხაზ, როგორ შეგიმსუბუქოთ ცხოვრება? 

მალხაზი: არ ვიცი, ეს რამდენად შესაძლებელია, მაგრამ ბედნიერი ვიქნები, სააბაზანოს კეთილმოწყობაში თუ დაგვეხმარებით. ჟანას დაბანა ოთახში, სადაც ყველანი ვჭამთ და გვძინავს, შეუძლებელია, მით უმეტეს ზამთარში. კიდევ, მედიკამენტები გვჭირდება ჩემი დისთვის, დედისთვის, მამისთვის, ჩემთვის... გვჭირდება საკვები პროდუქტი... არ ვიცი, კიდევ რა გითხრათ. მაპატიეთ, მეფანტება აზრები. თუნდაც, თბილი სიტყვები, თანადგომა, ძალიან მნიშვნელოვანი იქნება ჩემთვის. მათთვის ყველაფერს ვაკეთებ, რაც შემიძლია. ხან ვფიქრობ, კარგია, ცოლი რომ არ მოვიყვანე, ხან მგონია, რომ მეუღლე მომეხმარებოდა და უფრო გამიადვილდებოდა ყველაფერი.

მეგობრებო, ჩვენი თანამემამულეები, კენჩხაძეების ოჯახი, საშინელ მდგომარეობაში აღმოჩნდა. უცნობმა დაავადებამ ახალგაზრდა ქალს გადაადგილების, ლაპარაკის და ნორმალურად ცხოვრების უნარი წაართვა, რასაც მოჰყვა დანარჩენი ოჯახის წევრების ავადმყოფობაც. მხოლოდ პატარა ნინას დამსახურებით ცოცხლობენ! ის არ აძლევს საშუალებას დედას, ბიძას, ბებოს და ბაბუს სასოწარკვეთას მიეცენ და ყოველდღიურად მატებს სიცოცხლის ძალას!

თუ გსურთ, მოინახულოთ და დახმარება პირადად გაუწიოთ ამ ოჯახს, მათი მისამართია: მცხეთის მუნიციპალიტეტი, სოფელი ქვემო ნიჩბისი.

 ყოველ ჯერზე, როდესაც ვინმეს დახმარება შეგიძლიათ, უბრალოდ დაეხმარეთ და გაიხარეთ, რომ ღმერთი თქვენი მეშვეობით პასუხობს ვიღაცის ლოცვებს!

გვჯერა, რომ ერთად ნამდვილად შევძლებთ მათ გადარჩენას!

 არ დაგავიწყდეთ ამ პოსტის გაზიარება, რათა თქვენმა მეგობრებმაც შეიტყონ ამ ოჯახის გასაჭირის შესახებ! ეს ძალიან მნიშვნელოვანია!

მეგობრებო, კიდევ ერთი თხოვნა გვაქვს თქვენთან: თუკი შეიტყობთ, რომ თქვენს ნაცნობს ან მეზობელს სჭირდება დახმარება, გთხოვთ, გამოიჩინოთ გულისხმიერება და მოგვწეროთ ამის შესახებ ელექტრონულ მისამართზე: office-fsp@fsp.ge

ჩვენი ფონდის ანგარიში:

საქართველოს ბანკი GE64BG0000000470458000

თი ბი სი ბანკი GE15TB7194336080100003

ლიბერთი ბანკი GE42LB0115113036665000 

 (დანიშნულება: ჟანა კენჩხაძე).

თანხის ჩარიცხვა შესაძლებელია ჩვენი ვებგვერდის მეშვეობით: „საქართველოს ბანკი“ (e-commerce), „TBC ბანკი“ (GeoPay), „ლიბერთი ბანკი“ (PayGe), PayPal.