38 წლის ნიკო მთელი თავისი ცხოვრება მუხლჩაუხრელად მუშაობდა. ხელოსანი კაცი პატიოსანი შრომით გამომუშავებულ ფულს მთლიანად ახმარდა თავის შვილებს და ავადმყოფ მოხუც მამას, რომელიც მეორე ჯგუფის შშმ პირია. ერთ ავბედით დღეს კი ნიკოს ცხოვრება თავდაყირა დადგა. საბრალო კაცს გადაადგილების უნარი ნელ-ნელა უქვეითდებოდა, სუნთქვა უძნელდებოდა და ორი ნაბიჯის გადადგმისას გული „ამოვარდნას“ ჰქონდა. გონებადაკარგული კაცი უცხო ადამიანებმა რამდენჯერ მოასულიერეს და სიკვდილს გამოსტაცეს.

ერთ დროს ენერგიული და მშრომელი კაცი დღეს ამ ტახტიდანაც კი ვერ დგება დამოუკიდებლად. ნიკოს გული ორჯერ უფრო დიდი ზომისაა, ვიდრე უნდა იყოს. ალბათ, ხვდებით, ეს სამწუხაროდ რასაც ნიშნავს, ჩვენო ძვირფასო მკითხველო. ფაქტობრივად, „ნაღმია“ საბრალო მამის ორგანიზმში. ვეღარც სუნთქავს. უჰაერობისგან იხრჩობა. უფულობის გამო კი ჟანგბადის აპარატს ვერ ყიდულობს და მისი დაქირავებაც არ შეუძლია ოჯახს.

ნიკოლოზი (38 წლის): „ხელოსნად ვმუშაობდი. ახლა კი საერთოდ ვერაფერს ვაკეთებ. გულის მწვავე უკმარისობის გამო მჭირდება გულის გადანერგვა, რაც დიდ თანხებთან არის დაკავშირებული. კეთილო ადამიანებო, თქვენი იმედი მაქვს. იქნებ, წამლებით მაინც დამეხმაროთ“.

ღმერთო, რა ლამაზი, რა ტკბილი ბიჭია… ნუ დაუშვებ, რომ მოკვდეს! სწორედ ამ წუთებში პატარა დემეტრე სიკვდილს ებრძვის! ამჟამად, ბავშვი თურქეთის ერთ–ერთი კლინიკის რეანიმაციაში იმყოფება, ფილტვების ხელოვნური ვენტილაციის აპარატზეა შეერთებული. მისი გადარჩენის ერთადერთი შანსი კი დამოკიდებულია იმაზე, რამდენად გამოეხმაურებიან კეთილი ადამიანები და დაეხმარებიან ბავშვს მისი სიცოცხლის გადასარჩენად აუცილებელ მკურნალობაში.

ნატო, დემეტრეს დედა (31 წლის): „დემეტრე ერთი წლის და 8 თვის არის. სულ სძინავს, ტირილიც არ შეუძლია. ექიმებმა თქვეს, რომ ბავშვის გეგმიურ აცრას მოჰყვა ასეთი გართულება, რაც უიშვიათესი შემთხვევა არის – მილიონი ბავშვიდან მხოლოდ რამდენიმეს აქვს ასეთი რეაქცია. საქართველოში ზუსტი დიაგნოზი ვერ დაუსვეს, ამიტომ ჩვენი შვილი დაუყოვნებლივ თურქეთში წავიყვანეთ. ამ ეტაპზე, ჩვენ ყველა ფინანსური რესურსი ამოვწურეთ, რაც გვქონდა. ჩვენი ერთადერთი იმედი კეთილი ადამიანები არიან, ვინც დაეხმარება ჩვენს ბიჭს“.

აღმოჩნდა, რომ ბიჭუნას ტვინის დაზიანება ჰქონდა. გარდა ამისა, ერთი ფილტვი გაუჩერდა, ამიტომაც სასწრაფოდ შეაერთეს ფილტვების ხელოვნური ვენტილაციის აპარატზე. 

ვერაგმა სიკვდილმა სამუდამოდ წაართვა სალომეს და ლუკას საყვარელი დედიკო. საბრალო ქალი კიბოსთან ბრძოლაში დამარცხდა. დედის გარდაცვალების შემდეგ და-ძმის მოციმციმე თვალები „ჩაქრა“. ამ ანგელოზების სათნო თვალებიდან ღიმილი გაქრა. მათ გულებში კი უკიდეგანო სევდამ დაისადგურა. ბავშვებს სული სტკივათ, სული… მისი მოსარჩენი წამალი კი კაცობრიობამ ჯერ ვერ გამოიგონა და, ალბათ, ვერასდროს ვერაფერი მოარჩენს ამ ტკივილს.

უდედოდ დარჩენილი 11 წლის ლუკა ცდილობს, სახლის საქმეში მიეხმაროს დაიკოს. ზამთრის ყინვაში ბავშვი ეზოს ამ ჯემპრის ამარა ასუფთავებს, რადგან თბილი ტანსაცმელი არ აქვს. დაობლებული ბიჭუნას სხეული კანკალებს სიცივისგან, სამაგიეროდ, მის გულში გიზგიზებს მწველი ცეცხლი. მხოლოდ დაობლებული ბავშვი თუ მიხვდება, დედის დაკარგვით გამოწვეული ტკივილი რაოდენ გაუსაძლისია.

დედის გარდაცვალების შემდეგ, 13 წლის გოგონა თავად უმზადებს სადილს ძამიკოს. სალომე 10 წლის იყო, საყვარელი დედიკოს უსულო ცხედარს რომ უყურებდა. ზრდასრული ადამიანიც კი ვერ უძლებს ასეთ საშინელ „სცენას“. წარმოიდგინეთ, 10 წლის გოგონა, რომელმაც საკუთარი თვალით უყურა, როგორ დაასაფლავეს მისი დედიკო. ღმერთო, ღმერთო, როგორ გაუძლო ამ პატარა ანგელოზის გულმა ამ საშინელებას?

აღდგომის დღესასწაული ახლოვდება. მაშინაც კი, თუ ადამიანს რაღაც არ შეუძლია, უფლის შეწევნით ყველაფერი შესაძლებელია! კეთილო ადამიანებო, ჩვენ, ფონდში, დარწმუნებული ვართ, რომ ერთად შეგვიძლია, როგორც ეს უკვე ათეულობით შემთხვევაში გავაკეთეთ, ნამდვილი სასწაული მოვახდინოთ – საზღვარგარეთ გავუშვათ მარიამი გამოკვლევებისა და მკურნალობისთვის. თუ თურქი ექიმები იტყვიან, რომ შეუძლიათ ასეთი ოპერაციების გაკეთება, ჩვენ თითოეულ მათ ქმედებაზე მოგაწვდით ინფორმაციას. და ილოცეთ, ილოცეთ, ილოცეთ! გთხოვთ! ვინაიდან ღმერთი ჩვენთანაა!

4 თვის წინ, 17 დეკემბერს, წმინდა ბარბარეს დღესასწაული საბედისწერო აღმოჩნდა გურამისთვის. ბიჭმა დღესასწაული აღნიშნა. ყველამ, როგორც საქართველოშია მიღებული, სვეს, ჭამეს, მაგრამ სტუმრებიდან მხოლოდ გურამი მოიწამლა. ღრმად ჩაეძინა, ღამე კი ღებინება დაეწყო! თითქოს უმნიშვნელოა, მაგრამ ნერწყვმა სასუნთქი გზები გადაუკეტა. ჟანგბადი ტვინს აღარ მიეწოდებოდა და საბრალო ბიჭი კომაში ჩავარდა.

მოსიყვარულე დედა დღეებისა და საათების განმავლობაში ასე ეფერება საყვარელ შვილს. სახლიდან უკვე ყველაფერი დიდი ხანია გაყიდეს! უკანასკნელი ფულით კი დედა 6 600 ლარს იხდის თვეში მთელი თავისი ცხოვრების სიყვარულისთვის სიცოცხლის შესანარჩუნებლად!

მეგობრებო, არც ისე დიდი ხნის წინ გაჩნდა ბიჭის ფეხზე დაყენების იმედი. ეს არის იმპლანტი, რომელიც ტვინის განსაკურნად გამოიყენება! მაგრამ ის 3 000 დოლარი ღირს, რაც ოჯახს არ აქვს! დღეს ეს ბიჭის სიცოცხლის საფასურია! ნუ დაივიწყებთ!

ლალი (9 წლის): „ნახე, რა თანაბრად გაგვიყო დედამ ყველას პურის ნატეხი! ცუდი ისაა, რომ ხშირად საერთოდ არ გვაქვს საჭმელი! მაშინ მუცელი მტკივა ხოლმე და საერთოდ არ შემიძლია სირბილი სისუსტის გამო! დედამ თავისთვის არ დაიტოვა პური! ამბობენ, რომ ყველა დედა ასეთია!“

ქეთევანი, დედა (26 წლის): „ჩემი ქმარი მძიმედ არის დაავადებული, ტუბერკულოზი აქვს, ასევე დაავადებული აქვს კუჭი, თითქმის არაფერს ჭამს. მაგრამ ჩვენ ექიმისა და წამლის ფული არ გვაქვს. პირველ რიგში იმაზე ვფიქრობთ, რა ვაჭამოთ ბავშვებს. დაგვეხმარეთ, გთხოვთ, გამოკვლევების ჩატარებაში. თუ ჩემს ქმარს რამე დაემართება, როგორ იქნებიან ჩემი შვილები, ვინ მიხედავს მათ? ჩვენ მხოლოდ სოციალური შემწეობით ვცხოვრობთ, პროდუქტების ნისიად აღება გვიწევს, რომ შიმშილით არ დავიხოცოთ“.

კეთილო ადამიანებო, ბავშვებს სჭირდებათ საწოლები, თბილი საბნები, ტანსაცმელი და, რაც მთავარია, პროდუქტები. ასევე საჭიროა სახურავის შეკეთება და ფანჯრების ჩასმა, რომ წვიმის დროს პატარები თბილად იყვნენ. ბავშვები უკვე საკმაოდ დაიტანჯნენ, ჩვენ კი შეგვიძლია ისე გავაკეთოთ, რომ მათი ტანჯვა შემცირდეს. დაეხმარეთ შეჭირვებულ მრავალშვილიან ოჯახს და უფალი ასმაგად დაგიბრუნებთ ამ სიკეთისთვის.

40 წლის გმირმა დედამ, მეოთხე ანგელოზი, ბარბარე მოუვლინა სამყაროს და ჩვენს პატარა საქართველოს. სამწუხაროდ, მისი ბედნიერება ძალიან ხანმოკლე აღმოჩნდა. ახლა კი, ორი წლის ბარბარე ასე უწევს მკერდზე მომაკვდავ ქალს. ღმერთო, ღმერთო…

გოგონას დაბადებიდან ძალიან მალე, შორენამ კატასტროფული სისწრაფით დაიწყო წონაში კლება. ექიმთან არ მიდიოდა, რადგან უკანასკნელ კაპიკებსაც კი შვილების კვებაში ხარჯავდა გმირი დედა. აი, საშინელი შედეგიც დადგა. ქალს ანორექსია დაუდგინდა და ფაქტობრივად, ჩონჩხად არის ქცეული.

შორენას კუჭის შემცირების ოპერაცია ესაჭიროება სასწრაფოდ. მისი ღირებულება კი, 12 500 ლარია. თანხის ნახევარს სახელმწიფო აფინანსებს, მაგრამ, დარჩენილი თანხა საიდან უნდა ჰქონდეს, როდესაც მხოლოდ სოციალური შემწეობით – 320 ლარით ცხოვრობს ოჯახი?

ანა–მარია: „კეთილო ადამიანებო, გთხოვთ, ჩემი დედიკო გადაარჩინეთ!“

როგორ შეიძლება, ექვსი წლის ბავშვს თხოვნაზე უარი ვუთხრათ, როდესაც მისი დედიკოს გადარჩენას ეხება საქმე? მეგობრებო, ამ პატარა ანგელოზის ვედრება შეისმინეთ! გოგონას ჩვენი დიდი იმედი აქვს!

ანგელოზივით სათნო 84 წლის მერი ბებო უკვე ხუთი წელია, ამ სახლიდან ვერ გადის, სადაც სრულიად მარტო ცხოვრობს.
საბრალო, საბრალო მოხუცი, რამხელა სიკეთე ჩანს მის თვალებში! ჭიქა წყლის მიმწოდებელიც კი არავინ ჰყავს!

მერი ბებოს გული აწუხებს, მაგრამ, ექიმთან წასვლის საშუალება საიდან ექნება? თავისი პენსია კი, კომუნალურ გადასახადებსა და საკვებ პროდუქტებზე ძლივს ჰყოფნის. არადა, მას ხომ, ცხოვრების ბოლო წლების ადამიანურად გატარება ძალიან უნდა.

ძალიან სჭირდება ბიო ტუალეტი, რადგან ამჟამად, ბებო გარეთ ვერ გადის და იძულებულია, სათლი გამოიყენოს. ასეთი დეტალებისთვის ბოდიშს გიხდით.

დაბანაზე საუბარიც კი ზედმეტია. მოხუც ქალს უბრალოდ არ შეუძლია აბაზანამდე მისვლა.

შეხედეთ, რა მდგომარეობაშია მოხუცი ბებოს ხელჯოხი. გასაკვირი არ არის, ხანდაზმული ქალი ასე ხშირად რომ ეცემა. ახალი ხელჯოხი სასწრაფოდ სჭირდება!

საწოლს მიჯაჭვულ, ნატანჯ, მოხუცს წამლები, პამპერსი და თბილი ტანისამოსი სჭირდება.

ნიკოლოზი ამ საშინელი ანომალიით დაიბადა 15 წლის წინ და ამ წლების განმავლობაში, ბავშვის ყოველი დღე ჯოჯოხეთია. ის ვერ მეტყველებს. მხოლოდ ცალკეული ბგერების წარმოთქმა შეუძლია. საბრალო ბავშვი პირის დახურვასაც კი ვერ ახერხებს. ხანდახან, დიდი წვალების შედეგად ხურავს პირს, მაგრამ ეს, მაქსიმუმ ორი წუთის განმავლობაში გრძელდება. ორი ენა პირის დახურვის საშუალებას არ აძლევს. ღმერთო, ეს ხომ საშინელებაზე უარესია.

ორი ენის გარდა, ნიკოლოზს სხვა საშინელი დაავადებებიც აქვს. მის ზურგზე, თითქოს, „ბორცვი“ ამოსულა. ხერხემლის საშინელი ტკივილებით იტანჯება. ბავშვს თანდაყოლილი გულის მანკი აქვს (მწვავე ფორმა).

პირველი ოპერაცია ჯერ კიდევ მაშინ გაუკეთდა, როდესაც ბიჭუნა ახალშობილი იყო. მეორე და მესამე ოპერაცია კი – ხუთი და შვიდი წლის ასაკში.

ყველაზე საშინელება კი ის არის, რომ ნიკოლოზს წინაგულთაშუა ძგიდე არ აქვს და ოთხკამერიანის ნაცვლად, სამკამერიანია მისი გული. შესაბამისად, ჟანგბადი და ნახშირორჟანგი ერთმანეთს ერევა. ეს კი იმას ნიშნავს, რომ ფაქტობრივად, ბეწვზე კიდია ბავშვის სიცოცხლე და მისმა გულმა, ყოველ წუთს შეიძლება სამუდამოდ შეწყვიტოს ფეთქვა. ოჰ… არა, ღმერთო… არ დაუშვა, ბერბერაშვილების ოჯახში ეს ტრაგედია რომ დატრიალდეს. მას სიარულიც ძალიან უჭირს. მხოლოდ რამდენიმე ნაბიჯის გადადგმა შეუძლია, მერე კი…. მერე…. დანარჩენს, ალბათ, თავადაც ხვდებით, ჩვენო ძვირფასო მკითხველო.

ბოლოს, ამაზე უფრო შემზარავი რამ, როდის ნახეთ? ნაგვის ბუნკერში იქექებიან და-ძმა, ზაზა და თათია აბაზაშვილები. ზაზა ცხრა წლის არის, თათია კი – თორმეტის. დიახ… თავის წილ „სიხარულს“ ნაგავში ეძებენ ეს პატარა ანგელოზები. ეს ხომ, საშინელებაზე უარესია. ეს არ არის ერთი ოჯახის დრამა, ეს კაცობრიობის ტრაგედიაა.

თათია (12 წლის): ვცდილობ, ნაგავსაყრელზე ისეთ დროს გავიდე ხოლმე, ხალხმა რომ არ დამინახოს, რადგან მრცხვენია. თუმცა, სოფელ ჩუმლაყში, ისედაც ყველამ იცის, მე და ჩემი ძამიკო ბუნკერში რომ ვეძებთ ტანსაცმელს. სკოლაში, ზოგიერთი ბავშვი დამცინის. ხოლო, ერთ-ერთი ჩემი თანაკლასელი გოგო, რომელიც მასწავლებელმა ჩემ გვერდით დასვა, სულ ჩხუბობს და ითხოვს, სხვა მერხთან  გადასვან: „არ მინდა შენ გვერდით ჯდომა, ნაგვის ბუნკერიდან ამოღებული ტანსაცმელი გაცვია.“

დღევანდელი დღე „წარმატებული“ აღმოჩნდა საბრალო ბავშვისთვის. იცით, გოგონას სიხარულის მიზეზი რა არის? აი, ეს დახეული ხალათი, რომელიც ვიღაცას სანაგვეზე გადაუგდია, ბავშვს კი, სიხარულით თვალები გაუბრწყინდა, თვალი რომ მოჰკრა მას. გაზაფხულისთვის ხომ, არაფერი ჰქონდა მოსაცმელი.

იქვე ჩაიცვა ბავშვმა ბუნკერთან ნაპოვნი ხალათი. ნუთუ, ის ამას იმსახურებს? ნუთუ, რომელიმე ბავშვი ასეთ ძაღლურ ცხოვრებას იმსახურებს?

შეხედეთ, ბუნკერიდან ნაგვის ცელოფნებს იღებს ბავშვი და შიგნით იქექება, იმის იმედით, რომ იქნებ, რაიმე „გამოსადეგი“ ნივთი აღმოაჩინოს. საშინელებაა! ნამდვილი საშინელება!

გიო (9 წლის): „თავის ტვინში უშველებელი სიმსივნის გამო, დედაჩემი ცალი თვალით დაბრმავდა და საერთოდ ვეღარაფერს ხედავს. ჩემი საბრალო დედიკო…“

გიო: „დედიკო, ნუ ტირი, ყველაფერი კარგად იქნება, შენ ყველაფერს გაუძლებ, შენ ძლიერი ხარ, ჩვენი გულისთვის, კიბოს დაამარცხებ! შენ თუ არა, ვინ იზრუნებს ჩვენზე?

ასმათის ტვინში, ცენტრალურ ნერვთან ორი სიმსივნე არის „ჩამჯდარი“ და ახალგაზრდა ქალის ორგანიზმს ანადგურებს. შენელებული მოქმედების ნაღმია, რომელიც შეიძლება ნებისმიერ წამს აფეთქდეს…

ასმათი (36 წლის): „ბიოფსიის შემდეგ, სასწაულებრივად გადავრჩი. ქირურგებმა თქვეს, რომ სიმსივნე ძნელად მისადგომ ადგილას არის. შეიძლებოდა, ექიმის ერთი შეცდომა,  სიცოცხლის ფასად დამჯდომოდა!“

მძიმედ დაავადებული ქალისთვის რომ მიეხედა, დავითი, ასმათის მეუღლე, იძულებული გახდა, სამსახური დაეტოვებინა. ამჟამად, მისი ხელ-ფეხი ის არის. მას შემდეგ, რაც მის ცოლს დამბლა დაეცა, არ შეუძლია დახმარების გარეშე არც დგომა, არც სიარული.

ლალი, დედა (22 წლის): ძვირფასო, (მიმართავს საბრალო ქალი კორესპონდენტს), გადაეცი, გააგებინე დედებს: გული მიკვდება, როდესაც ვხედავ, ჩემი შვილი, ჩემი სისხლი და ხორცი როგორ იტანჯება! თუ მეცოდინებოდა, რომ ასეთი ოპერაციის გაკეთება შესაძლებელია, საუთარ ფეხებს მივცემდი მას! ერთ ექიმს კი უთქვამს, რომ ასეთი ოპერაციები კეთდება საზღვარგარეთ! თქვენი თანადგომის გარეშე, ანა-მარია ბოლომდე ვერ გაივლის ამ გზას! დახმარების ხელი გაუწოდეთ ამ პატარა გოგოს, დაეხმარეთ, სრულფასოვანი ცხოვრების შანსი რომ ჰქონდეს!

სახლი, სადაც ორსული ქალი, სამ მცირეწლოვან ბავშვთან ერთად ცხოვრობს, სადაცაა ჩამოინგრევა. საბრალო დედას ძილის დროსაც კი არ აქვს მოსვენება, რადგან არ იცის, მეორე დღეს მისი შვილები ისევ საწოლში გაიღვიძებენ, თუ ნანგრევებში… სასოწარკვეთილმა ორსულმა ქალმა ფონდში დარეკა და მორიდებით ითხოვა, იქნებ, მისი და მისი შვილების ამბავი თქვენამდე მოგვეტანა, კეთილო ადამიანებო. ჩვენ პირობა შევასრულეთ. ახლა კი, ჯერი თქვენზეა. ვიჩქაროთ, სანამ დიდი უბედურება დატრიალებულა, თორემ, ამას ვერასდროს ვაპატიებთ საკუთარ თავს.გახსოვდეთ, რომ თქვენ მიერ გაღებული თითოეული ლარი, ოთხი პატარა ანგელოზისთვის თავშესაფრის მიცემას ნიშნავს. უფალი ამ სიკეთეს არასდროს დაგივიწყებთ.

ეს ექვსი წლის ლილიანაა. გოგონა სრულიად ჯანმრთელი დაიბადა. მარტოხელა დედა ხარობდა მისით. მიუხედავად იმისა, რომ ოჯახს უჭირდა, სახლში მაინც ბედნიერება სუფევდა, რადგან ბავშვი ჯანმრთელი იყო. ამ ცხოვრებაში ხომ ყველაზე დიდი სიმდიდრე სწორედ ჯანმრთელობაა. ლილიანას ოთხი წელი რომ შეუსრულდა, გაჭირვების მიუხედავად, დედამ შეძლო მაღაზიაში ტორტის გამოსაცხობად საჭირო ინგრედიენტების ყიდვა. საღამოს კი ბედნიერმა ლილიანამ სანთლები ჩააქრო… დიახ, ბავშვი ბედნიერი შეეგება მის ცხოვრებაში 4 წლის „მობრძანებას“. ვინ წარმოიდგენდა მაშინ, რომ სწორედ ის მეოთხე წელი გახდებოდა დიდი უბედურების მომტანი მათ ოჯახში.

ეს საშინელი ამბავი კი ასე დაიწყო: ერთ დილით ბავშვმა რომ გაიღვიძა, მაღალი სიცხე ჰქონდა, აკანკალებდა, ყელი ეწვოდა და იმდენად სუსტად იყო, რომ ლოგინიდან წამოდგომის ძალაც კი არ ჰქონდა. „ოჰ ეს საშინელი ვირუსი“, — თქვა ბავშვის დედამ და მოგროვებული კაპიკებით წავიდა აფთიაქში. ვინ წარმოიდგენდა მაშინ, რომ ეს „საშინელი ვირუსი“ ჯოჯოხეთად გადაიქცეოდა ბავშვისთვის. ანგელოზივით ლამაზ გოგონას რთულად კონტროლირებადი ეპილეფსია განუვითარდა.

სქოლიოზი ყოველდღე სულ უფრო მეტად აწვება ბავშვის ფილტვებს და ზოგჯერ საერთოდ უკეტავს ჟანგბადს! ტკივილები საბრალო გოგონას არც ძილის, არც ადგომის ან თუნდაც საწოლში გვერდის შეცვლის საშუალებას არ აძლევს!

მარიამის გულმკერდი სულ უფრო მეტად დეფორმირდება დღითი დღე და არავითარი ტკივილგამაყუჩებელი არ უმსუბუქებს ტანჯვას! ერთადერთი ხსნა მისი საზღვარგარეთ წაყვანა არის, რასაც მისი მშობლები მუხლმოდრეკილი გვევედრებიან! მაგრამ შეჭირვებულ ოჯახს ამხელა თანხა საიდან უნდა ჰქონდეს? მეგობრებო, დროს თუ დავკარგავთ, გარდაუვალია მისი სიკვდილი!

ლიკა, დედა (37 წლის): „უკვე 18 წელია, ჩემს გოგონას ვატარებ ხელით და სანამ ცოცხალი ვარ, ასე იქნება! მაგრამ მეც რომ მეწურება ძალა?!“

გოგონა 18 წლისაა! ნებისმიერი გოგონასთვის ცხოვრების საუკეთესო პერიოდი! ხანდახან, მოსვენებას არ მაძლევს იმაზე ფიქრი, რომ ზოგიერთი ჩვენგანი უფლისგან მივიწყებულია. მაგრამ მაშინვე ლოცვას ვიწყებ, რადგან ზუსტად ვიცი, რომ ასე ფიქრი დიდი ცოდვაა! მეგობრებო, მე მჯერა, რომ ეს სწორედ ის შემთხვევაა, როდესაც უფალი ყველას შანსს გვაძლევს, სხვისი გასაჭირი გავიზიაროთ და ეშმაკი დავამარცხოთ!

გოგონა დაბადებიდან მიკროცეფალიით იტანჯება, მისი თავის ქალა არასწორად ჩამოყალიბდა და ტვინის განვითარებისთვის უბრალოდ ადგილი აღარ დარჩა.

გაიცანით, მეგობრებო! თქვენ წინაშეა ძალიან, ძალიან გულკეთილი და ჯერაც ამაყი ქართველი ქალი, 90 წლის ბუცა ბებო! ისეთი სათნო და ტკბილი! თავისი ხანგრძლივი ცხოვრების განმავლობაში უამრავ ადამიანზე ზრუნავდა საქართველოში: რამდენი სიკეთე, რამდენი სულიერი სითბო აქვს გაცემული!.. სანაცვლოდ კი არასოდეს არავისთვის არაფერი უთხოვია!.. ახლა კი მზის ჩასვლას დარდობს, რადგან არ იცის, ხვალ ის მისთვის კვლავაც ამოვა თუ არა. ეს მისთვის ძალიან, ძალიან მნიშვნელოვანია, მით უმეტეს, რომ მისი ოცნებაა, ხორცის წვნიანი მიირთვას… წუხელ ესიზმრა კიდეც!

ბუცა მეორე მსოფლიო ომის დაწყებამდე დაიბადა. გაჭირვების მიუხედავად, გოგონას ლაღი ბავშვობა ჰქონდა. 1935 წელი — ის პერიოდია, როდესაც ადამიანებს არც ტელეფონები, არც პლანშეტები, არც ძვირადღირებული სამოსი ჰქონდათ. სახლში სანთლის შუქზე წიგნებს კითხულობდნენ, ქსოვდნენ, საღამოს კი მეზობლები ერთად იკრიბებოდნენ და გემრიელ კერძებს ამზადებდნენ. დიდი გაჭირვების მიუხედავად, სიყვარული, სითბო და სიკეთე სუფევდა ხალხში. აი, ასეთ სიყვარულში გაიზარდა ბუცა. 

ახალგაზრდა გოგონა ბევრი შვილის ყოლაზე ოცნებობდა. იცით, თავის სიბერე როგორ წარმოედგინა? ღუმელთან დაჯდებოდა, კალთაში ჩაისვამდა ბავშვებს, მოეფერებოდა ქუჩაში სირბილისგან გაწეწილ თმაზე და სულ უფრო და უფრო ჩუმად, ტკბილ ქართულ ზღაპრებს უამბობდა შვილიშვილებს და შვილთაშვილებს… თვალებს რომ დახუჭავდნენ, საწოლში გადაიყვანდა, საბანს დააფარებდა თბილად, შუბლზე აკოცებდა… ყველა შვილიშვილს სათითაოდ დააძინებდა ასე!

თითქმის ერთი საუკუნეა, ბუცა ბებო  ამქვეყნად ცხოვრობს. მაგრამ, სამწუხაროდ, ისე მიაღწია 90 წლის ასაკს, რომ მისი ოცნება ვერ ახდა. მას არც შვილები ჰყავს, არც შვილიშვილები. 

საკმარისია, თუნდაც წამიერად შეხედოთ ბავშვის თვალებს და ჟრუანტელი დაგივლით ტანში. ეს ის გამოხედვაა, რომელიც ძარღვებში სისხლს გაგიყინავთ. ბავშვმა ორი დღის წინ ჭამა საჭმელი ბოლოს. დღეს კი მხოლოდ ერთი ნატეხი პური აქვს ნაჭამი. რძის მაგივრად კი წყალი დალია. ღმერთო, ეს ხომ საშინელებაზე უარესია! სიცივისა და შიმშილისგან დაუძლურებულ ბავშვს ტირილის ძალაც კი აღარ შესწევს.

ღონემიხდილ ბავშვს ფეხზე დგომის ძალაც კი აღარ აქვს და აი, ასე საწყლად ჩამოადო თავი დედიკოს მხარზე და სიმწრის ცრემლებიც დედიკოს გახუნებული ჯემპრით შეიმშრალა. დედის თვალებში კი, შეხედეთ, რამხელა ტკივილია. ამას სულის ტკივილი ჰქვია…

ეს 28 წლის მედეაა. უკვე ორი შვილის დედაა ეს ახალგაზრდა გოგო. უფალმა კი მას ზეციდან მესამე ანგელოზიც გამოუგზავნა. ბავშვი ხომ ღვთის ყველაზე დიდი საჩუქარია.

დაუსრულებელი ტანჯვაა ელზას ცხოვრება. სქოლიოზის მძიმე ფორმით არის დაბადებული. მისი ხერხემალი იმდენად არის გამრუდებული, რომ მუდმივი ტკივილისგან ქალს თვალთ უბნელდება, ფილტვები ეკეტება და თავისუფლად ამოსუნთქვას ვერ ახერხებს.

უზარმაზარი კუზი ძილის, სუნთქვისა და სიარულის საშუალებას არ აძლევს

ელზა (41 წლის): „ამ ტკივილს ვეღარ ვუძლებ. გუშინ თვალი ვერ მოვხუჭე! ღმერთს რა შევცოდე ასეთი, რომ დაბადებიდან ასე ვიტანჯები? ამხელა ტანჯვა რით დავიმსახურე?“

მიუხედავად ხერხემლის ტკივილისა, ელზას ძველ, დანგრეულ ტახტზე სძინავს. მთელი ღამე ტკივილებისგან კვნესის. წამლები არ შველის, ექიმთან წასასვლელი ფული კი არ აქვს. შშმ პირის და დედის პენსია არის მისი ერთადერთი შემოსავალი. მაგრამ ეს თანხა საკმარისი არ არის მკურნალობისთვის.

ელზა: „შეიძლება მოვკვდე, წამალი დროულად თუ არ მივიღე. ვფიქრობ, ჯოჯოხეთში მოხვედრისაც კი არ მეშინია სიკვდილის შემდეგ, რადგან აქ უკვე გამოვცადე!“

ამ საბრალო ქალს დიაბეტიც აქვს. არ აქვს სისხლში შაქრის დონის საზომი ჩხირები, არც მედიკამენტები, არც მათი შეძენის საშუალება. ორიოდე დღის წინ ელზას გული წაუვიდა და კარგა ხანს ვერ მოვიდა გონს. ალბათ, გესმით, ეს რასაც ნიშნავს. ყველაზე დიდი საშინელება მოხდება მაშინ, თუკი ერთხელაც კომაში ჩავარდება და ვეღარასოდეს გაიღვიძებს.

მტკივნეული პროცედურები და მედიკამენტების მიღება ასმიკის ყოველდღიურობაა. მან არც კი იცის, როგორია, როდესაც, უბრალოდ, ტანჯვის გარეშე იღვიძებს და ახალი დღე უხარია ადამიანს. გოგონა რვა წლის არის და დღემდე პამპერსი სჭირდება.

მარინა, დედა (32 წლის): „როდესაც ჩემი გოგონა 7 თვის იყო, შევამჩნიე, რომ მას არც ჯდომა, არც თავის დაჭერა არ შეეძლო. გამოკვლევების შემდეგ შოკში ჩამაგდეს ექიმებმა: ბავშვს ტვინის დაზიანება აღმოაჩნდა. ტვინის ერთი ნახევარსფერო საერთოდ უმოქმედოა სანახევროდ, მეორე კი, ექიმების თქმით, მხოლოდ 20 პროცენტით მუშაობს. ჩემს პატარა ანგელოზს ასეთი საშინელი ბედი რატომ ხვდა წილად?“

გოგონა ვერ დადის, ვერ ლაპარაკობს. ასმიკს დამოუკიდებლად ჭამაც კი არ შეუძლია. ღმერთო, ღმერთო, როგორ იტანჯება ეს პატარა ანგელოზი!

მარინა: „ყოველი კვება ტირილით მთავრდება, რადგან ბავშვს არ შეუძლია მყარი საკვების ჭამა. მე კი ბლენდერი არ მაქვს, რომ წვნიანები და პიურეები მოვუმზადო“.

თითქოს ასმიკის სხეულში მაღალი ძაბვის დენი გადის მუდმივად. ყველა კუნთი დაძაბული აქვს და წამითაც არ შეუძლია ბავშვს მოდუნდება. ეს მას საშინელ ტკივილს აყენებს. გოგონა გამუდმებით კივის და ტირის, მისი გულის გამგმირავი კივილი მთელ სოფელს ესმის.

ინსულტის შემდეგ ტარიელი სრულიად უმწეოა. პარალიზებული ჰქონდა მარჯვენა ხელი, მერე კი ფეხი მოკვეთეს განგრენის გამო. ყოველი დღე სიცოცხლისთვის ბრძოლაა მისთვის, ოჯახისთვის კი – შიში და გაურკვევლობა, ტკივილი იმის გამო, რომ ვერაფრით ეხმარებიან.

ალუნა, ტარიელის მეუღლე (49 წლის): „მე და ჩემი მეუღლე სამ უნარშეზღუდულ შვილს ვზრდით. გოგონები შიდა ქალის წნევით დაიბადნენ და დაზიანებული აქვთ თავის ტვინი. დამოუკიდებლად ვერაფერს აკეთებენ — მე ვუვლი: ვაცმევ, ვაჭმევ, საკუთარი ხელით ვაბანავებ და კბილებს ვუხეხავ. უკვე 17 წელია, ასე გრძელდება. საკუთარი შვილისთვის რას არ გააკეთებს დედა? ადრე მეუღლე მეხმარებოდა, ახლა კი თავად სჭირდება დახმარება. მისმა გულმა შვილების გამო დარდს ვერ გაუძლო“.

ალუნა: „ბავშვებს ტვინში სისხლის მიმოქცევის გასაუმჯობესებელი წამლები სჭირდებათ, უსახსრობის გამო კი წელიწად-ნახევარია წამლებს ვერ ვყიდულობ. ვერ ვიმუშავებ, ჩემი მძიმედ დაავადებული შვილები და მეუღლე ვის დავუტოვო?

საბრალო კაცი დანგრეულ ეტლში ზის მთელი დღე. შეხედეთ, ბორბლებზე საბურავები არ არის, ტარიელი ტკივილისგან ყვირის, ყოველი ბორცვი ტანჯვას აყენებს. მეგობრებო, სპეციალიზებული ეტლი სჭირდება ამ კაცს. მაგრამ მისი ყიდვის საშუალება არ გააჩნია.

რა კოშმარია, ტარიელს უკვე ერთი წელია, მეორე სართულიდან არ შეუძლია ჩასვლა! ბოლოს, როდესაც მას სასწრაფოდ დასჭირდა საავადმყოფოში წასვლა, სახლიდან რომ გაეყვანათ, მაშველების გამოძახება მოუწიათ. წარმოგიდგენიათ?

ღმერთო, ღმერთო, როგორ იტანჯება მერაბის დედა უკვე 12 წელია! მე მისი სულიერი ტკივილის სიტყვებით გამოხატვაც კი გამიჭირდა! მის შვილსაც ოცნება აქვს! თურქეთის ექიმები ჰპირდებიან, რომ შეუმსუბუქებენ მას და მერაბს ტანჯვას!

მერაბი სხვა ბავშვებივით იზრდება და მალე ეზოშიც ვეღარ გაიყვანს, ბავშვები რომ ნახოს და ელაპარაკოს მაინც! მერაბს დამოუკიდებლად ერთი ნაბიჯის გადადგმაც კი არ შეუძლია.

მერაბი (12 წლის): „ფეხები ძალიან მტკივა, ძალიან. წამლები არ მშველის! ჩემს მშობლებს კი ფული არ აქვთ, რომ სამკურნალოდ თურქეთში წამიყვანონ. ასე რომ არ იყოს, დედას არ ვთხოვდი უცხო ადამიანების შეწუხებას! დაგვეხმარეთ მეც და დედასაც! გთხოვთ, დაგვეხმარეთ! ისე ვოცნებობ, რომ ფეხზე დავდგე და მეგობრებთან ერთად ნელ-ნელა სიარული მაინც შევძლო! თორემ მთელი ცხოვრება მომიწევს, მხოლოდ ფანჯრიდან ვუყურო სხვების თამაშს! სიცოცხლე ძალიან მინდა!“

როდესაც დედა ორსულად იყო და მერაბს ელოდებოდა, ექიმებმა თქვეს, რომ ბავშვს ტვინის დაზიანება ჰქონდა და ვერ გადარჩებოდა. მაგრამ ყველა საშინელი პროგნოზის მიუხედავად, ბავშვი გადარჩა და ეს ღვთის სასწაულია!

როდესაც დედა შვილს კარგავს, მისი გულიც კვდება მასთან ერთად! მისი ცხოვრება მთავრდება და მხოლოდ ყოვლისშემძლე ლოცვა აკავებს ამქვეყნად, იმედი იმისა, რომ უფალი დაუბრუნებს მის საყვარელ შვილს და საშუალებას მისცემს, ამჯერად უკვე სამუდამოდ ჩაიკრას გულში!

მრავალი ათასწლეულის განმავლობაში, კაცობრიობამ სიტყვა ვერ მოიფიქრა, რომელიც ზუსტად აღწერდა შვილმკვდარი დედის სულიერ ტკივილს.

73 წლის უზომოდ გულკეთილმა და ღვთისნიერმა მზიამ შვილი დაკარგა, შემდეგ კი – ორი შვილიშვილიც. ნერვიულობის ფონზე კი მსხვილი ნაწლავის კიბო მზაკვრულად მიეპარა საბრალო მოხუც ქალს! უბედურება ხომ მარტო არასდროს მოდის!

ეს 73 წლის მზია ბებოა. ქალს სწორი ნაწლავის სიმსივნე აღმოაჩნდა. აი, ასე აქვს ნაწლავი გარეთ გამოტანილი.

საშინელი ტკივილებით იტანჯება მოხუცი ბებო. ყოველდღე საკუთარი ხელით იმუშავებს და იწმენდს სითხეს, რომელიც ჟონავს ამ ჭრილობიდან. საბრალო ქალს იმის ფულიც კი არ აქვს, ჭრილობის დასამუშავებელი სპეციალური ხსნარი და სტიკერები რომ იყიდოს აფთიაქში. ამიტომ ბებო იძულებულია, ერთჯერადი სტიკერები მრავალჯერ გამოიყენოს. ეს კი ინფექციის შეჭრისა და სეფსისის განვითარების დიდი რისკია.

შეხედეთ ამ საბრალო ძმებს, რამხელა სევდაა მათ კეთილ თვალებში. ბავშვებმა ფონდის კორესპონდენტის, მათთვის უცხო დეიდას, დანახვაზე დაიმორცხვეს, მერე კი მათმა პატარა გულებმა თითქოს იგრძნეს, რომ ეს „უცხო დეიდა“ იმიტომ მივიდა მათ სახლში, რომ ძმების ისტორია მთელი საქართველოსთვის ეამბნა.

აი, ასე იწყება და ასე მთავრდება მერაბიშვილების ოჯახში ყოველი დღე. „სადილად“ მხოლოდ პური და ჩაია. იშვიათად კი წვენიც. ეს მაშინ ხდება, როდესაც საბრალო მამის დღიური შემოსავალი „მაღალია“ — ანუ 15 ლარი, დაახლოებით 5 დოლარი. წარმოიდგინეთ, მეგობრებო, საბრალო კაცი მძიმე ტომრებს ეზიდება, რომ დღის ბოლოს 5 დოლარი აიღოს და შვილებს სახლში პური, ნახევარი კილო მაკარონი და იშვიათად წვენი მიუტანოს ან იაფასიანი კანფეტით გაახაროს ბავშვები.

40 წლის ახალგაზრდა კაცის გული დარდისგან დამძიმებულია. სისხლის შედედების (თრომბის) გამო 2-ჯერ გაიკეთა ფეხზე ოპერაცია. ახლაც ესაჭიროება მედიკამენტები და ექიმების მეთვალყურეობის ქვეშ ყოფნა, მაგრამ გმირი მამა საკუთარი ჯანმრთელობისა და სიცოცხლისთვის ფულს დასახარჯად ვერ იმეტებს და უკანასკნელ კაპიკებს 2 წლის დავითის პამპერსისთვის აგროვებს.

ეს ანგელოზი 6 წლის ნიტაა. როდესაც გოგონა დაიბადა და თვალები პირველად გაახილა, ყველას თვალი მოსჭრა მისი ზღვისფერი თვალების სილამაზემ. მისი დიდრონი თვალები ისევე ლივლივებდნენ, როგორც ზაფხულის ზღვის ტალღები გარიჟრაჟზე. მაგრამ, ჰოი, მუხთალო ცხოვრებავ! ცოტა ხანში თავზარდამცემი ინფორმაცია შეიტყო ბავშვის ოჯახმა.

თვალის ნერვის თანდაყოლილი ატროფია აღმოაჩნდა ბავშვს. მარცხენა თვალში მხედველობა მხოლოდ 0,02%-ია, მარჯვენაში კი – 0,04%. ღმერთო, ღმერთო, ეს ხომ საშინელებაზე უარესია! უფულობის გამო შეჭირვებულმა ოჯახმა ბავშვს ვერც სათანადო მკურნალობა, ვერც ოპერაცია ვერ ჩაუტარა. ეს ანგელოზი გოგონა მდიდარი ოჯახის შვილი რომ ყოფილიყო, ალბათ, მაშინვე საზღვარგარეთის რომელიმე კლინიკაში გადააფრენდნენ. მაგრამ, სამწუხაროდ, ნიტას არ გაუმართლა და მის მშობლებს უჭირთ.

ამ ოჯახს საკუთარი სახლიც კი არ აქვს, სხვის სახლში ცხოვრობენ დროებით. მაგრამ ნიტას ერთ რამეში გაუმართლა – ღირსეული ადამიანები არიან მისი დედ-მამა, პატიოსანი შრომით გამომუშავებული ფულით ჭამენ პურს და შვილებსაც ღირსეულ ადამიანებად ზრდიან. სამწუხაროდ, დღეს უკვე იშვიათია ადამიანის კეთილსინდისიერება. უბედურება ისაა, რომ ნიტა დღის სინათლეზე საერთოდ ვერაფერს ხედავს. მზის შუქზე თვალებიდან ცრემლები სდის და ბავშვს, არათუ რამის დანახვა, თვალების გახელაც კი არ შეუძლია. ეს ხომ ჯოჯოხეთური წამებაა!

ბავშვის საბრალო დედა ყოველ დილით იმ იმედით იღვიძებს, რომ იქნებ, სასწაული მოხდეს და ბავშვის მხედველობა ოდნავ მაინც გაუმჯობესდეს.

პატარა სლავიკი შიმშილისგან ტირის. ბავშვი ისე ბჟირდება, ლამისაა დაიხრჩოს. საკვების საყიდელი ფული არ აქვს საბრალო დედას. ეს კი იმას ნიშნავს, რომ სანამ სოციალური შემწეობის თანხას არ მიიღებს, მათ სახლში ერთადერთი საკვები ხმელი პური იქნება.

მას შემდეგ, რაც მისმა ქმარმა ოჯახი მიატოვა, დიანა მარტო დარჩა სამი პატარა შვილით. მას კი არც აინტერესებს ბავშვები ცოცხლები არიან თუ არა.

თავად დიანაც დედამ მიატოვა, ახალშობილი ჩააბარა ბავშვთა თავშესაფარში. ამას ხომ მტერსაც არ უსურვებ! მადლობა კეთილ ქალს, რომელმაც იშვილა. მაგრამ რამდენიმე წლის წინ ისიც გარდაიცვალა. ახლა დიანას არავინ ჰყავს ამქვეყნად.

სახლში გათბობა არ არის, ამიტომ ბავშვები ცივდებიან და მუდმივად ავადმყოფობენ. სულ ცოტა ხნის წინ ვასო საავადმყოფოდან გაწერეს, სადაც პნევმონიას მკურნალობდნენ, ახლა კი ისევ გაცივდა ბიჭი. სად უნდა იშოვოს საბრალო დედამ წამლების ფული, როცა სოციალური შემწეობით არსებობს და გადარჩენისთვის იბრძვის თავის პატარა ანგელოზებთან ერთად?!

ლიანასთვის ყოველი დღე სიცოცხლისთვის ბრძოლაა. ყოველი მოძრაობა მას ტკივილს აყენებს – ფიზიკურსაც და მორალურსაც, მაგრამ არ ნებდება. ჯოჯოხეთი მას შემდეგ დაიწყო, რაც ქალმა იგრძნო, რომ რაღაც ბურთულასავით გაუჩნდა მკერდში. გამოკვლევის შედეგებმა შოკში ჩააგდო – ექიმებმა აღმოაჩინეს, რომ მას მეოთხე სტადიის კიბო ჰქონდა…

ლიანა (59 წლის): „არაერთხელ ვიწექი საავადმყოფოში. გამუდმებით მიკეთებდნენ გადასხმებსა და ნემსებს. გარდა ამისა, სეფსისი დამემართა – სისხლის მოწამვლა, მაგრამ სასწაულებრივად გადავურჩი სიკვდილს! მართალია, ერთ-ერთი კლინიკის რეანიმაციაში მკურნალობისთვის ჯერ კიდევ დავალიანება მაქვს დარჩენილი – 700 ლარი. წარმოდგენა არ მაქვს, როგორ უნდა გადავიხადო. გარდა ამისა, მჭირდება საკონტროლო გამოკვლევების ჩატარება, მაგრამ ფული არ მაქვს. 30 წელი ვიმუშავე კინოლოგად, მაგრამ ახლა ძალა აღარ შემწევს, რომ ვიმუშაო. ჩემი ერთადერთი იმედი თქვენი ფონდია და კეთილი ადამიანების თანადგომა“.

ლიანას სხივური თერაპიის ათი კურსი აქვს ჩატარებული. თუმცა სიმსივნე იმდენად აგრესიული აღმოჩნდა, რომ თავსა და ძვლებში გავრცელდა მეტასტაზები.

ლიანას მდგომარეობა დღითი დღე მძიმდება. ყოველი წუთი მნიშვნელოვანია. ქალი ტკივილითა და სისუსტით იტანჯება…

ქალი პრაქტიკულად ვერ დგება საწოლიდან. ძლიერი თავბრუსხვევის გამო, მას დახმარების გარეშე გადაადგილება არ შეუძლია. თითქმის სამი თვეა, ლიანას მზის შუქი არ უნახავს…

დავითმა დედის მუცელში მხოლოდ 5 თვე დაჰყო… როდესაც ბავშვი დაიბადა, მისი წონა მხოლოდ 500 გრამს შეადგენდა. ექიმები გადარჩენის იმედს არ აძლევდნენ საბრალო დედას.
უფალმა ნამდვილი სასწაული მოახდინა და ბიჭუნას ამქვეყნად სიცოცხლე შეუნარჩუნა
გადიოდა კვირები, თვეები, წლები, ბიჭუნა იზრდებოდა და მისი გამომეტყველება სულ უფრო მეტად სათნო ხდებოდა. საკმარისი იყო, ერთხელ შეგეხედათ ბავშვისთვის და მაშინვე მიხვდებოდით, რომ მის გადარჩენაში უფლის და დედა ღვთისმშობლის ხელი ერია. თუმცა ნაადრევად დაბადებამ თავისი შედეგი მაინც გამოიღო და ბიჭუნას სიარული არ შეეძლო. ორივე ფეხზე მყესები ისე ჰქონდა დაჭიმული, რომ მუხლში გაშლაც კი არ შეეძლო.
საბრალო ბავშვი 6 წლის განმავლობაში მხოლოდ იატაკზე დახოხავდა და გაუსაძლისი ტკივილებით იტანჯებოდა
ცოტა ხნის წინ, აჭარის ჯანდაცვის სამინისტრომ სრულიად დააფინანსა ბავშვის ძვირადღირებული ოპერაცია. ბიჭუნა სამშობლოში რამდენიმე დღის წინ დაბრუნდა, მაგრამ ახლა რეაბილიტაცია ესაჭიროება.

ნანული საკუთარი თვალით უყურებდა თავისი 21 წლის შვილის დაკრძალვას. მას შემდეგ ჯოჯოხეთად იქცა საბრალო ქალის ცხოვრება. მუდმივი დარდისა და სტრესის გამო, ინსულტი დაემართა, რომელიც საბედისწერო აღმოჩნდა მისთვის. ის საწოლს არის მიჯაჭვული, განძრევაც კი არ შეუძლია – ენით აუწერელი საშინელებაა, რასაც მტერსაც კი არ უსურვებს ადამიანი.

9 წლის ნიკოლოზი ასე, საკუთარი ხელით აჭმევს საჭმელს ლოგინად ჩავარდნილ ბებოს. საბრალო ბავშვს თავადაც შია, სცივა, მაგრამ პურის უკანასკნელ ლუკმასაც კი ვერ იმეტებს საკუთარი თავისთვის და ბებოს აჭმევს.

წლების წინ საბრალო ქალს ინსულტი დაემართა – დიდი რაოდენობით სისხლი ჩაექცა თავის ტვინში. მთლიანად პარალიზებული ჰქონდა მარცხენა მხარე. 4 წელი ლოგინს იყო მიჯაჭვული, მეტყველებაც უჭირდა. ქალს პამპერსის საყიდელი ფულიც კი არ ჰქონდა. ამ გაუსაძლისმა გაჭირვებამ თითქოს ძალა შეჰმატა ნანული ბებოს და ცოტა ხანში შეძლო ლოგინიდან წამოდგომა. თუმცა დამოუკიდებლად გადაადგილებას მაინც ვერ ახერხებდა. სწორედ იმ დროს, როდესაც საბრალო ქალს იმედის ნაპერწკალი გაუჩნდა, რომ თანდათანობით ისევ შეძლებდა სიარულს, ბოროტად გადაიხარხარა მუხთალმა ცხოვრებამ და ახალი მზაკვრული „გეგმა“ შეადგინა, რათა კიდევ უფრო მეტად გაემწარებინა, ისედაც გამწარებული ქალი.

საბრალო, საბრალო კაცი! დავითი 46 წლისაა, მაგრამ ჩვილივით არის. ის ვერ ლაპარაკობს, ვერ დადის, მხოლოდ იატაკზე ხოხავს და მიათრევს ურჩ ფეხებს. ძლიერი ტკივილის გამო ის მუდმივად ყვირის. საშინელი ეპილეფსიური შეტევები დღეში რამდენჯერმე ემართება, დაზიანებული აქვს თავის ტვინი. ვერც მამას ცნობს, ვერც დედას.

კაცს ინსულტი დაემართა. ის აბსოლუტურად უმწეოა. მისი ხელები და ფეხები კი მისი მშობლები გახდნენ.

ავთანდილი (69 წლის): „მე და ჩემი მეუღლე ახალგაზრდები რომ ვიყავით, ხელით ვატარებდით ჩვენს შვილს. ახლა კი თავადაც გვიჭირს სიარული, სიმძიმეების აწევა აღარ შეგვიძლია. რამე თუ დაგვემართა, ვინ უპატრონებს?“

გულმოკლული მამა ავთანდილი 69 წლისაა და ბადურის დაზიანების გამო მარჯვენა თვალით ვერაფერს ხედავს. მარცხენა თვალზე კი კატარაქტა აქვს. მისი მდგომარეობა დღითი დღე უარესდება. მაგრამ თვალის წვეთებსაც კი ვერ ყიდულობს.

დავითს მუდმივად ესაჭიროება მედიკამენტები, რომლის გარეშეც ვერ იცოცხლებს. მაგრამ შეჭირვებული დედ-მამა მხოლოდ პენსიით ცხოვრობს და სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვანი წამლების საყიდელი ფული არ გააჩნიათ.

ავთანდილი: „გვჭირდება ნებისმიერი სახის დახმარება, მადლობელი ვიქნებით ყველასი, ვინც ჩვენს გასაჭირს გულთან ახლოს მიიტანს“.

38 წლის ნიკო მთელი თავისი ცხოვრება მუხლჩაუხრელად მუშაობდა. ხელოსანი კაცი პატიოსანი შრომით გამომუშავებულ ფულს მთლიანად ახმარდა თავის შვილებს და ავადმყოფ მოხუც მამას, რომელიც მეორე ჯგუფის შშმ პირია. ერთ ავბედით დღეს კი ნიკოს ცხოვრება თავდაყირა დადგა. საბრალო კაცს გადაადგილების უნარი ნელ-ნელა უქვეითდებოდა, სუნთქვა უძნელდებოდა და ორი ნაბიჯის გადადგმისას გული „ამოვარდნას“ ჰქონდა. გონებადაკარგული კაცი უცხო ადამიანებმა რამდენჯერ მოასულიერეს და სიკვდილს გამოსტაცეს.

ერთ დროს ენერგიული და მშრომელი კაცი დღეს ამ ტახტიდანაც კი ვერ დგება დამოუკიდებლად. ნიკოს გული ორჯერ უფრო დიდი ზომისაა, ვიდრე უნდა იყოს. ალბათ, ხვდებით, ეს სამწუხაროდ რასაც ნიშნავს, ჩვენო ძვირფასო მკითხველო. ფაქტობრივად, „ნაღმია“ საბრალო მამის ორგანიზმში. ვეღარც სუნთქავს. უჰაერობისგან იხრჩობა. უფულობის გამო კი ჟანგბადის აპარატს ვერ ყიდულობს და მისი დაქირავებაც არ შეუძლია ოჯახს.

ნიკოლოზი (38 წლის): „ხელოსნად ვმუშაობდი. ახლა კი საერთოდ ვერაფერს ვაკეთებ. გულის მწვავე უკმარისობის გამო მჭირდება გულის გადანერგვა, რაც დიდ თანხებთან არის დაკავშირებული. კეთილო ადამიანებო, თქვენი იმედი მაქვს. იქნებ, წამლებით მაინც დამეხმაროთ“.

ღმერთო, რა ლამაზი, რა ტკბილი ბიჭია… ნუ დაუშვებ, რომ მოკვდეს! სწორედ ამ წუთებში პატარა დემეტრე სიკვდილს ებრძვის! ამჟამად, ბავშვი თურქეთის ერთ–ერთი კლინიკის რეანიმაციაში იმყოფება, ფილტვების ხელოვნური ვენტილაციის აპარატზეა შეერთებული. მისი გადარჩენის ერთადერთი შანსი კი დამოკიდებულია იმაზე, რამდენად გამოეხმაურებიან კეთილი ადამიანები და დაეხმარებიან ბავშვს მისი სიცოცხლის გადასარჩენად აუცილებელ მკურნალობაში.

ნატო, დემეტრეს დედა (31 წლის): „დემეტრე ერთი წლის და 8 თვის არის. სულ სძინავს, ტირილიც არ შეუძლია. ექიმებმა თქვეს, რომ ბავშვის გეგმიურ აცრას მოჰყვა ასეთი გართულება, რაც უიშვიათესი შემთხვევა არის – მილიონი ბავშვიდან მხოლოდ რამდენიმეს აქვს ასეთი რეაქცია. საქართველოში ზუსტი დიაგნოზი ვერ დაუსვეს, ამიტომ ჩვენი შვილი დაუყოვნებლივ თურქეთში წავიყვანეთ. ამ ეტაპზე, ჩვენ ყველა ფინანსური რესურსი ამოვწურეთ, რაც გვქონდა. ჩვენი ერთადერთი იმედი კეთილი ადამიანები არიან, ვინც დაეხმარება ჩვენს ბიჭს“.

აღმოჩნდა, რომ ბიჭუნას ტვინის დაზიანება ჰქონდა. გარდა ამისა, ერთი ფილტვი გაუჩერდა, ამიტომაც სასწრაფოდ შეაერთეს ფილტვების ხელოვნური ვენტილაციის აპარატზე. 

ვერაგმა სიკვდილმა სამუდამოდ წაართვა სალომეს და ლუკას საყვარელი დედიკო. საბრალო ქალი კიბოსთან ბრძოლაში დამარცხდა. დედის გარდაცვალების შემდეგ და-ძმის მოციმციმე თვალები „ჩაქრა“. ამ ანგელოზების სათნო თვალებიდან ღიმილი გაქრა. მათ გულებში კი უკიდეგანო სევდამ დაისადგურა. ბავშვებს სული სტკივათ, სული… მისი მოსარჩენი წამალი კი კაცობრიობამ ჯერ ვერ გამოიგონა და, ალბათ, ვერასდროს ვერაფერი მოარჩენს ამ ტკივილს.

უდედოდ დარჩენილი 11 წლის ლუკა ცდილობს, სახლის საქმეში მიეხმაროს დაიკოს. ზამთრის ყინვაში ბავშვი ეზოს ამ ჯემპრის ამარა ასუფთავებს, რადგან თბილი ტანსაცმელი არ აქვს. დაობლებული ბიჭუნას სხეული კანკალებს სიცივისგან, სამაგიეროდ, მის გულში გიზგიზებს მწველი ცეცხლი. მხოლოდ დაობლებული ბავშვი თუ მიხვდება, დედის დაკარგვით გამოწვეული ტკივილი რაოდენ გაუსაძლისია.

დედის გარდაცვალების შემდეგ, 13 წლის გოგონა თავად უმზადებს სადილს ძამიკოს. სალომე 10 წლის იყო, საყვარელი დედიკოს უსულო ცხედარს რომ უყურებდა. ზრდასრული ადამიანიც კი ვერ უძლებს ასეთ საშინელ „სცენას“. წარმოიდგინეთ, 10 წლის გოგონა, რომელმაც საკუთარი თვალით უყურა, როგორ დაასაფლავეს მისი დედიკო. ღმერთო, ღმერთო, როგორ გაუძლო ამ პატარა ანგელოზის გულმა ამ საშინელებას?