ჯილდა: ოჰ, როგორ მეშინოდა ამ მომენტის, როგორ არ მინდოდა დაჯერება… მითხრეს, რომ წლების განმავლობაში ლუკას მდგომარეობა დამძიმდებოდა, მაგრამ მე მაინც სასწაულის მწამდა! მაინც ვფიქრობდი, იქნებ ყველაფერი სხვაგვარად ჰქონოდა ლუკას? ვფიქრობდი, იქნებ ურჩხული, რომელიც მის თავში ცხოვრობს, აღარ განვითარდება და შეეშვება ჩემს შვილს? მაგრამ არა, ისევ დაეწყო თავის ტკივილები და შეტევები.

„მკვდარი მკვდარს აეკიდა, სამარემდე მიმიყვანეო“ – ზუსტად ჩემზე და ჩემს ცოლზეა ნათქვამი“ – ამბობს აკაკი და სევდიანად უყურებს დალის, რომელსაც ფეხი მოჰკვეთეს დიაბეტის გამო, დაკარგა მხედველობა და ცუდად გრძნობს თავს. აკაკის კი, ღია გულზე ოპერაცია ჩაუტარდა – ინფარქტის გამო შუნტირება და ფეხი აქვს მოტეხილი. ორი ოპერაცია გაუკეთეს ფეხზე, მაგრამ მოტეხილობა არაფრით ხორცდება. მესამედ ვეღარ გარისკეს, უთხრეს, რომ გული ვერ გაუძლებდა. ძლივს დადის, ყავარჯნებით. ძლივს სუნთქავს, მისი მეუღლე კი, ეტლს არის მიჯაჭვული, ისიც არ იცის, საით გააგოროს, ვერაფერს ხედავს. მათ არავინ ჰყავთ ერთმანეთის გარდა. ვერ გაიგებ, ვის უფრო უჭირს, რომელი უფრო იტანჯება.

როდესაც პურის საყიდელი ფულიც კი არ აქვს, იუზა ხელის გულზე დაიდებს ხოლმე და სინანულით უყურებს თავის ყველაზე ძვირფას ნივთს – ღირსების ორდენს. საინტერესოა, თუ გაყიდის, ნეტავ, რამდენი დღის სამყოფი პურისა და მედიკამენტების ყიდვას შეძლებს? მაგრამ ისეთი ადამიანები, როგორიცაა იუზა, ღირსებას არ ყიდიან! „არსებობს იმდენად ფასდაუდებელი ნივთები, რომელიც არ იყიდება. და რადგან არ იყიდება, ეს ნიშნავს იმას, რომ ეს უკვე ნივთი კი არა, ცხოვრების აზრია“ – ამბობს იუზა.

„თუ მას რამე მოუვა – მეც ორ-სამ დღეში მივყვები. მე თუ მომივა რამე ის უჩემოდ ერთ დღესაც ვერ გაძლებს. ასე ვართ, ერთმანეთს ვექაჩებით და არ ვტოვებთ. დიდი სიამოვნებით მივებარებოდი უფალს, მაგრამ ციურის მარტო ვერ დავტოვებ. მე მას შევპირდი რომ არასდროს მივატოვებდი და ვასრულებ პირობას“

ქეთისთვის, მათესთვის, ანასტასიასთვის და 2 წლის მარიამისთვის ყველაზე საყვარელი დედა – ბებიაა. ბებია ყველაზე საყვარელი ადამიანია მთელ სამყაროში. „სიცოცხლეს დავთმობდი, ოღონდ ბავშვები დედას გაეზარდა. პატარებს დედის სითბო და სიყვარული სჭირდებათ. მაგრამ ბავშვებს დედის გახსენებაც ეშინიათ. წიწილებივით სულ კუდში დამდევენ. ერთი მოვა, ჩამეხუტება და დანარჩენებიც მომიცუცქდებიან, ბებოენაცვალოთ. ნაბოლარა მარიამი კი სულ ხელში მყავს“- გვიყვება ბავშვების ბებია ქეთინო და თან ტირის.

ნინო ამ ნაგებობას „სასახლეს“ უწოდებს. როდესაც ორი წლის შვილი გყავს და არსად გაქვს წასასვლელი, უბრალოდ თავზე ჭერიც შენთვის არის სასახლეც და ციხე-სიმაგრეც. მერე რა, რომ აქ არ ცხოვრება შეუძლებელია. ნინოს საშინელი სიზმარივით ახსენდება, სახლიდან ჩვილთან ერთად როგორ წამოვიდა და მთელი ერთი წელი გაატარა ოჯახური ძალადობის მსხვერპლთა თავშესაფარში: „ყველას არ გამოსდის ისეთი ოჯახის შექმნა, როგორზეც ოცნებობენ. დროთა განმავლობაში კი, ოცნებებიც ქრება და თავში გიტრიალებს მხოლოდ ერთი აზრი: შვილს რა ვაჭამო“.