რას წარმოვიდგენდი, რომ სიკვდილი სანატრებელი გამიხდებოდა…
კეთილო ადამიანო, დაუყოვნებლივ გააზიარე პოსტი! დაეხმარე შენს მეგობრებსაც მიუახლოვდნენ ღვთისნიერ საქმეს!
ეს სიტყვები 54 წლის ქალს ეკუთვნის, ევროპაში რომ გაფურჩქვნის ასაკს ეძახიან.მაგრამ ელისო სიკვდილს გაუმიჯნურდა…
როცა თითქმის მთელ ოჯახს მიწაში ჩადებ – მამას, დედას, ძმას, დას, დისშვილს – საკუთარ სიცოცხლეს აღარ აქვს მნიშვნელობა. დარდმა ელისო გაანადგურა, უბედურებებს კი ბოლო არ უჩანდა. დღემდე გრძელდება.
ელისო უკვე რვა წელია სიმსივნესა და სიღატაკეს ებრძვის – ავადმყოფ მეუღლესა და საწოლად ჩავარდნილ დედამთილთან ერთად. ნაქირავებ, ერთ ციცქნა ოთახში სამი ავადმყოფისთვის სუნთქვაც კი ჭირს – კედლები ნესტისგან დახეთქილია, საწოლის თეთრეული კი გასაწური. ნესტი თანდათანობით ისე აღწევს სხეულში, რომ ჯანმრთელი ადამიანიც კი დაკარგავს განძრევის უნარს. დროდადრო თაგვების საზარელი წრიპინი და ფაციფუცი ისმის. ხშირად, სიმწრით მომზადებულ საჭმელსაც ანადგურებენ. ჩვენი მასპინძლის ტანჯვით აღსავსე, აცრემლებულ თვალებში აუცილებლად ამოიკითხავთ – „რისთვის, ღმერთო?“ ზამთრის ყინვები ახლოვდება, ფანჯრებიდან კი ქარი უბერავს. გათბობა, რა თქმა უნდა, არ აქვთ.
ელისო იბრძოდა, ვიდრე ამის უნარი შესწევდა. მიუხედავად ჯანმრთელობის მძიმე მდგომარეობისა, ხან ძიძად მუშაობდა, ხან ოჯახის დამხმარედ. მაგრამ მეორე წელიწადია უკვე, რაც სახლში ზის, სახსრების გარეშე დარჩენილი. ხშირად, საავადმყოფოში წასვლაც კი არ შეუძლია, იმიტომ, რომ მკურნალი ექიმი შორსაა. უკვე ორი წელია, რაც ყველანაირი მკურნალობა საერთოდ შეწყვიტა. ზის და ელის… გამოცხადებულ სიკვდილს.
„ერთადერთი ნატვრა მაქვს – ერთი პატარა ქოხი მომცა, რომ საკუთარი ქოხიდან გასვენება მე მაინც მეღირსოს“.
– ელისო, როგორ აღმოჩნდით ასეთ მდგომარეობაში? რა არის თქვენი მთავარი პრობლემა?
ელისო: ეჰ, შვილო, რომელი ერთი მოგიყვე, პირველი, მეორე ჩემთვის არ არსებობს, ჩემთვის ყველაფერი სატანჯველად იქცა, მაგრამ უმთავრესი მაინც უსახლკარობაა. ამ ტკივილსაც, ამ დარდსაც – ამ ავადმყოფობასაც – ყველაფერს გავუძლებდი, სახლი რომ მქონოდა. ჩემი სახლი… შემრჩენოდა.
– რა მოხდა, ელისო, როგორ დაკარგეთ სახლი?
ელისო: წარმოშობით ჭიათურიდან ვარ, სოფელ პერევისიდან, 5 დედ-მამიშვილი ვიყავით. პატიოსანი, მარჯვე მშობლები გვყავდა- მამა ელმავალზე იჯდა, დედა მეაბრეშუმე იყო. გვზრდიდნენ სიყვარულში. ერთ დღესაც, ჩვენს ეზოზე მაღარომ გაიარა და კარგი კომპენსაცია მივიღეთ მთელმა ოჯახმა – ვიყიდეთ ბინა და მოვაწყვეთ კიდეც. იცით რა ლამაზი იყო? გემოვნებით გაწყობილი. მაგრამ… 1991 წლის აპრილში, როგორც იცით, საშინელი მიწისძვრა მოხდა, რაჭის მიწისძვრას რომ ეძახიან.
დავრჩით უსახლკაროდ. ღია ცისქვეშ, თავშესაფარში. მამაჩემმა ვერ გაუძლო და გარდაიცვალა. დედამ გვთხოვა, თავშესაფარში ნუ მომკლავთ, სოფელში წამიყვანეთო – წავიყვანეთ – იქ ქოხი გვქონდა პატარა, დარჩენილი, პატარა მიწის ნაგლეჯზე. სამ თვეში დედა გარდაიცვალა. მალევე დარდისგან ჩემი ძმაც მიჰყვა უკან. მერე ჩემი დაც – მკერდის კიბოთი. გენეტიკურია ეს წყეული დაავადება. ზედიზედ ოთხი სიკვდილი (ელისო თვალებს ცხვირსახოცით იმშრალებს.)
დავრჩით ასე გაუბედურებულები. დაიცალა ჩვენი სავსე ოჯახი.
— ღმერთმა გაგაძლიეროთ, ერთი ოჯახისთვის ამდენი სიკვდილი, ამდენი განსაცდელი, ან თქვენ როგორ გადაიტანეთ? როგორ?!
ელისო: ეჰ, შვილო, ესეც არ გვაკმარა ბედისწერამ და გარდაგვეცვალა უნიჭიერესი ჩემი დისშვილი – მთელი საქართველო იცნობდა, თქვენც იცნობდით – საოცარ მომავალს უწინასწარმეტყველებდნენ – ობოლა ციმაკურიძე. მოუკვდეს დეიდა, დაგვეხრჩო წყალში. ასე გავუბედურდით….
არა – სამსახური, არა – მომკითხველი, დავრჩით ასე. ვიფიქრეთ, იქნებ, თბილისში რამე გამოვიდეს – მართლაც არაფერი გვეზარებოდა – ძიძად ვმუშაობდი, მართალია, მაშინაც ნაქირავებში ვცხოვრობდით, მაგრამ კარგი სახლები გვქონდა. ჩემი მეუღლეც უკეთესად იყო, არ ავადმყოფობდა. ჩემი დედამთილი კი სუსტი ჯანმრთელობისაა, მაგრამ ვუვლიდით, ხელს ვუწყობდით. ასე კი არ ვიყავით. (ტირის)
„ამ ნესტიან ოთახში ჯანმრთელი ადამიანიც კი დაავადდება, მიუხედავად ამისა ამ ჭერქვეშ სამი ავადმყოფი ცხოვრობს“.
– ელისო, როდის შეიტყვეთ, რომ სიმსივნე გქონდათ?
ელისო: რვა წელიწადია, სიკვდილს ვებრძვი. მკერდი რომ მომკვეთეს, მეგონა, ცხოვრება დამთავრდა. მეგონა, რომ სამყაროს აღსასრული დადგა, თან ჩემი დის მწარე გამოცდილებაც მქონდა. მაგრამ კეთილმა ექიმებმა დამარწმუნეს იმაში, რომ ცხოვრება აუცილებლად გაგრძელდება. გაუსაძლისი ტკივილები გადავლახე, მაგრამ შრომა ვეღარ შევძელი. მალე ჩემი მეუღლეც ცუდად გახდა – კობა 55 წლისაა. ცალი თირკმელი აქვს და მეორეზეც პრობლემები აქვს.
მაინც შრომობს, მაინც ხან ვის გაყვება ცოტა იოლ სამუშაოზე, ხან – ვის. მაგრამ განა რამდენი უნდა იშოვოს, სამ ავადმყოფს რომ გვეყოს?! მაგრამ რა უნდა შეძლოს იმდენი, რომ სამ ავადმყოფს გაგვწვდეს?! მარტო მე, მინიმუმ, 150 ლარამდე წამლები მჭირდება თვეში. ჩემი დედამთილი ჩავარდნილია, პამპერსი, წნევის, გულის წამლები – ამას როგორ უნდა გაწვდეს ჩვენისთანა ოჯახი? სიკვდილისთვის ვართ განწირულები. არ ვიცი, რა გვეშველება. საჭმელი და ტანსაცმელი აღარც გვახსოვს, მაგრამ, როცა სხვანაირად ხარ გაზრდილი გინდა ყველაფერი, ყველაფერიც გინდა ადამიანს. (ტირის.) მრცხვენია ამას რომ ვამბობ, მაგრამ უნდა ვთქვა, არ მაქვს გამოსავალი.
მრცხვენია ამას რომ ვამბობ, მაგრამ უნდა ვთქვა, სხვა რა გზა მაქვს. წინდები რომ არ მქონდა ამ სიცივეში, ვიღაცისგან სამადლოდ მოტანილ ჯემპრს სახელოები მოვაჭერი და ამოვკერე. ახლა წინდებად მაცვია, რა ვქნა, რომ არ გავიყინო, სხვა რა შემიძლია. გათბობის ჩართვაზე ოცნებაც არ შემიძლია, ვინ გადაიხდის მის გადასახადს. არადა, კი ხედავთ, როგორ ცივა, ეს ნესტი კიდევ ლამის საწოლებზე წვეთავს.
– ასეთ მდგომარეობაში, როცა ასე მძიმედ ავად ხართ, ალბათ ძნელია მოხუცი, ლოგინს მიჯაჭვული მოხუცი დედამთილის მოვლა?
ელისო: ამ მოხუცს უფრო ვდარდობ, როგორი სიბერე აქვს, გამისკდა გული, თუკი რამე თბილი გვაქვს, ამას ვახურებ, რომ არ გამეყინოს, არ შესცივდეს.
მიუხედავად ჩემი მდგომარეობისა, ოჯახში ძიძად ვმუშაობდი, სანამ პანდემია დაიწყებოდა. მერე ცხოვრება გაიყინა, ყველა უმუშევარი დარჩა. ავადმყოფი ადამიანი რაღას ვიშოვნიდი? ახლა თანდათან ავადმყოფობაც მომერია, გარდა მკერდისა, მჭირდება ფილტვების გამოკვლევა, თავზე გადაღება. მაგრამ, სად მაქვს ამის ფული? რომელ გამოკვლევაზეა საუბარი? ღმერთმა დალოცოს სანდრას კლინიკა. მირეკავენ, გამოკვლევები მეკუთვნის, მაგრამ მხოლოდ მკერდის. ამის გარდა იმდენი რამ მაწუხებს! არ ვიცი, შვილო, არ ვიცი…
„მეშინია, სიცივის და ნესტისგან არ გამეყინოს, თუკი რაიმე თბილია სახლში, ყველაფერს ვაფარებ…“
– ელისო, ნუთუ არავინ გეხმარებათ?
ელისო: რა თქმა უნდა, შვილო, მეხმარებიან, ბევრია კეთილი ადამიანი, მაგრამ მათ თავადაც უჭირთ. ასეთებს უფრო კეთილი გული აქვთ: ხან ერთი ჩარიცხავს 5 ლარს, ხან მეორე – 10-ს. მდიდარი ადამიანები, ჩვენნაირ გაჭირვებულებზე არ ფიქრობენ. ისევ ჩვენნაირ ადამიანს თუ შევეცოდებით, მაგრამ როდემდე?
საოცარი მეზობლები მყავს: 10-15 ლარის დენი რომც დავწვა, გადაიხდიან. მაგრამ, მეც ხომ მაქვს ნამუსი. ასეთ მძიმე დროში, თვითონ სად აქვთ? მე თუ ვერ გადავიხდი, მათაც გაუთიშავენ ელექტროენერგიას, ამიტომაც ვარ ასე. ამ ნესტის გამო, შარშან ზაფხულში ფილტვების ორმხრივი ანთება მქონდა. მაშინ, სწორედ კეთილმა ადამიანებმა გადამარჩინეს: თითო ნემსი 45 ლარი ღირდა, მე კი 450 ლარის დამჭირდა. საიდან მექნებოდა? მიყიდეს ყველაფერი, გაახაროთ ღმერთმა.
„გაზსა და ელექტროენერგიას არ ვხარჯავთ, მეზობლებს გადახდა რომ არ მოუწიოთ“
– ხშირად მიმართავთ უფალს?
ელისო: ძალიან. მე მჯერა, შვილო, რომ აქამდე ცოცხალი რომ ვარ და ამდენ განსაცდელს რომ გავუძელი, სწორედ მისი დამსახურებაა. ვცდილობ, სიკეთე ვაკეთო. ახლახან, ტანსაცმელი მომიტანეს, არ მომერგო და ტაძარში წავიღე. იქნებ სხვას მოერგოს, იქნებ სხვამ ჩაიცვას. ეს აზრი მოსვენებას არ მაძლევდა. უფალი სიკეთეა, შვილო.
– რადგან იმედი ახსენეთ, გაიხსენეთ ის დრო, როდესაც ბედნიერად გრძნობდით თავს. როგორ შეხვდით თქვენს მეუღლეს, როგორ გაიხსენებდით იმ დროს?
ელისო: ეჰ, ეს როდის იყო, შვილო, აღარც მახსოვს. ჩემი მეუღლე, ჭიათურაში გავიცანი, თავად გურიიდან არის წარმოშობით, მაგრამ იქ მეგობარი ჰყავდა, ჩემი ნათესავი, ერთმანეთი მან გაგვაცნო. ბედნიერად ვცხოვრობდით, ვზრდიდით ჩვენს გოგონას. ვის ეგონა, რომ ასე შემობრუნდებოდა ყველაფერი. ახლა, მასაც არ აქვს საცხოვრებელი, – ორი შვილის დედაა, კასპში ცხოვრობს, სახლი ბანკმა გაუყიდა, მისი მეუღლე კი ციხეშია. არ ვიცი, არ ვიცი შვილო, ამდენ განსაცდელს როგორ ვუძლებ. ქვა ყოფილა თურმე ადამიანი.
– ელისო, როგორ ფიქრობთ, რა დაგეხმარებათ ყველაზე მეტად თქვენი პრობლემის გადაჭრაში?
ელისო: ყველაფერს დავძლევდით, სადმე ერთი პატარა ქოხი მაინც რომ გვქონდეს. სულ სხვაა, როცა საკუთარი ჭერი გაქვს თავზე. რას წარმოვიდგენდი, რომ ქოხში სიკვდილი სანატრელი გამიხდებოდა? ჩემი ოცნებაა, არავის არ ეღირსა ჩემი ოჯახიდან, იქნებ, მე მაინც მეღირსოს საკუთარი სახლიდან გასვენება. (ტირის)
არ ვიცი, შვილო, რა არ გვჭირდება. მხოლოდ მაკარონით ვიკვებებით. სხვას რას იყიდი? ჩემი დედამთილის პენსია – 270 ლარია, სოციალური დახმარება – 100, რა უნდა დაგვრჩეს? წამლები, წამლები… წამლების გარეშე, არცერთ ჩვენთაგანს არ შეუძლია. საჭმელზე ფიქრიც არა ღირს. სიტყვა „ მაკარონის“ გაგონებაც კი მეზიზღება. ძნელი ყოფილა შვილო, ძნელი…
„არავინ შემრჩა არც დამხმარე, არც გულშემატკივარი… სახლი მაინც რომ მქონოდა, კიდევ გავუძლებდით ყველაფერს…“
– ელისო, რამ გადაგაწყვეტინათ, ჩვენი ფონდისთვის რომ მიგემართათ?
ელისო: სასოწარკვეთილებამ, დარდმა, გადაღლამ. მაგრამ, იმედმაც. ძალიან დიდხანს ვიფიქრე, ვერ ვბედავდი, მერიდებოდა. ათასი ფიქრი მიტრიალებდა თავში. მაგრამ ის, რასაც თქვენი ფონდი აკეთებს, იმდენს, რასაც ის აკეთებს, არავის შეუძლია. და მეც მაქვს იმედი, რომ თქვენი ფონდისა და მისი კეთილი მეგობრების დახმარებით, ჩემი პრობლემაც მარტივად გადაიჭრება. თქვენ უყურადღებოდ არავის ტოვებთ. ღმერთმა ასმაგად გადაგიხადოთ ამ სიკეთისთვის.
„მხოლოდ კეთილი ხალხის იმედად ვართ, თორემ ამ სამ ავადმყოფს ან სიცივე შეგვიწირავს, ან შიმშილი“.
– რას ეტყოდით ჩვენს მკითხველებს, ელისო?
ელისო: მადლობა ყველას, ვინც ჩვენი ოჯახის ტკივილს გულთან ახლოს მიიტანს! უფალმა დაგლოცოთ! ჩემს ადგილას ყოფნას, არავის, არასდროს ვუსურვებ! ღმერთმა ყველა დაიფაროს! მე თქვენს იქეთ გზა არ გამაჩნია! ნუ გაგვწირავთ სამ ავადმყოფს სიღარიბით სიკვდილისთვის.
– მჯერა, ერთად ყველაფერს შევძლებთ!
***
ერთად ყველაფერს შევძლებთ! ახლა, ჩვენს სიკეთეს ელისოს ოჯახი ელის, კიდევ ერთხელ დავარწმუნოთ იმაში, რომ მის გვერდით ვართ, და სიღარიბით სიკვდილისთვის არ არის განწირული! ახლა ჩვენი ჯერია – ერთმანეთს მხარში კიდევ ერთხელ ამოვუდგეთ და ტკივილისა და გაჭირვებისგან კიდევ ერთი ოჯახი ვიხსნათ!
შეგიძლიათ თავადაც მოინახულოთ ოჯახი და შეძლებისდაგვარად გაუწიოთ მათ დახმარება, მისამართზე: თბილისი, ვარკეთილი, კაკლიანის ქ. 7
აუცილებლად გააზიარეთ პოსტი, რათა მუმლაძეების ოჯახის გასაჭირის შესახებ თქვენმა მეგობრებმაც შეიტყონ! ეს ძალიან მნიშვნელოვანია!
მეგობრებო, თქვენთან კიდევ ერთი თხოვნა გვაქვს – თუკი შეიტყობთ, რომ თქვენს ნაცნობს ან მეზობელს დახმარება სჭირდება, გთხოვთ გამოიჩინოთ გულისხმიერება და ამის შესახებ მოგვწეროთ ელექტრონულ მისამართზე: office-fsp@fsp.ge
ჩვენი ფონდის ანგარიშია:
#GE15TB7194336080100003
#GE42LB0115113036665000
#GE64BG0000000470458000
(დანიშნულება: ჭელიძეების ოჯახი)
თანხის გადმორიცხვა ასევე შეგიძლიათ ჩვენი ვებ-გვერდის მეშვეობით.
ასევე, თანხის გადმორიცხვა შესაძლებელია TBCpay და ExpressPay ტერმინალებიდან. ქვეთავში “ქველმოქმედება“ მოძებნეთ ჩვენი ფონდი (ფონდის დამატებით უფლება- მოვალეობებს შეგიძლიათ გაეცნოთ ბმულზე
https://goo.gl/GY2Gus).
ერთად, ჩვენ უკვე დავეხმარეთ უამრავ გაჭირვებულს. გავუმართოთ ხელი ამ ოჯახსაც! ვინ იცის, იქნებ სრულიად უცხო ადამიანების დახმარება ოდესმე თავადაც დაგვჭირდეს?! ცხოვრება ხომ მოულოდნელობებით არის სავსე!
სპეციალურ ნომერზე განხორციელებულ მხოლოდ ერთ ზარს, ვიღაცის სიცოცხლის გადარჩენა შეუძლია: 0901 200 270!
დალოცვილები ყოფილიყავით!