„ეს ჩემი ოცნების ზღვარია!“ – ქვითინებს უბედური დედა, ნათია (40 წლის); მის ერთადერთ ვაჟს, საბას (10 წლის) ხომ მთელი ცხოვრების მანძილზე, ერთი სიტყვაც კი არ უთქვამს… იგი დამხმარე ეტლს არის მიჯაჭვული და დამოუკიდებლად ვერაფერს აკეთებს – ვერც ჭამს, ვერც სვავს, ვერც საუბრობს!

„მე დედას გამოვესარჩლე და მამამ თვალი დამიზიანა! მაგრამ არ მტკივა, დეიდა, ცალი თვალითაც კარგად ვარ!“ – შეხვედრისას მიხსნის ბიჭუნა.

– დასახმარებლად ეძახის დედას მაკა (13 წლის). მისთვის გაუსაძლისია თავისი ერთი წლის ძმის, ნიკას ტანჯვის ყურება… ბავშვი ნაადრევად დაიბადა და ორი თვე რეანიმაციაში გაატარა. მას ორი თიაქარი და ნერვული აშლილობა აქვს, მის დედას – ლელას (30 წლის) კი არანაირი საშუალება არ აქვს, რომ შვილს უმკურნალოს და საკუთარი უძლურების გამო მზადაა, მოკვდეს!

კრუნჩხვებისგან მას ხელ-ფეხი ეგრიხება და რომ არ მოსტყდეს, დედა შვილს მთელი ძალით იჭერს და გულში იხუტებს. ასე ჯდომა საათობით შეუძლიათ! დედა ვაჟს არწევს და ცდილობს, მისი კვნესა-ტირილი სიმღერით დაამშვიდოს, მაგრამ ხშირად – არ გამოსდის. მერე, დედაც ტირილს იწყებს… ის გრძნობს, როგორ იტანჯება მისი შვილი, გრძნობს მის ტკივილს… მაგრამ დახმარება არაფრით შეუძლია! წარმოიდგინეთ, როგორია, როდესაც შენს სისხლსა და ხორცს, შენი ცხოვრების სიყვარულს მუდმივად მომაკვდავს და საშინელ ტანჯვაში ხედავ?!

„დეიდა, ჩემი დაიკო – თოჯინაა – მას არც საუბარი შეუძლია, არც სიარული… ის კარგი გოგოა და მე ის ისე ძლიერ მიყვარს, მაგრამ მას ძალიან სტკივა და ტირის… მე კი მასთან ერთად ვტირი…“ – ჩუმ-ჩუმად მიყვებოდა 6 წლის თეონა მისი მძიმედ ავადმყოფი დის, ბარბარეს (7 წლის) შესახებ.

ის არ დადის, არ საუბრობს და ხშირად მწარედ, ძალიან მწარედ ტირის… კვნესის, საცოდავად! მის გვერდით, ყოველ წამს, ვიღაც უნდა იყოს და მისი ხელი ეჭიროს. სხვაგვარად – ის თითქოს კვდება. პატარას ძალიან ეშინია!