დედა: ექიმები ამბობენ, რომ ჩემი შვილები ვერ იცოცხლებენ!.. მაგრამ ვინ ეკითხება ექიმებს, როდესაც ღმერთი დიდია და ყოვლისშემძლე?! ყველა ცოცხალ არსებას სული მან შთაბერა! და ჩემს შვილებსაც! უფალმა იცის, რა ბედი ელით! მათ თვალებში მთელი სამყაროს სილამაზეა!

იოსები (მამა): რა თქმა უნდა, როგორც ჯან-ღონით სავსე კაცს, შემეძლო თბილისში, ან საზღვარგარეთ წავსულიყავი და იქიდან ფული გამომეგზავნა. მაგრამ მაშინ, ჩემი შვილი მოკვდება! ეს ზუსტად ვიცი! ისიც ხომ, ჩემსავით გულთბილია! და ძალიან ვუყვარვარ! მთელი გულით ვგრძნობ ამას… ჩემი სიყვარულისა და მზრუნველობის გარეშე, ერთ დღესაც ვერ იცოცხლებს!

16 წლის ბექას, დამოუკიდებლად არასდროს არცერთი ნაბიჯი არ გადაუდგამს. არ იცის, როგორია ბიჭებთან ერთად ფეხბურთის თამაში… ამაზე მხოლოდ ოცნება შეუძლია. ადრე, უფრო ხშირად ოცნებობდა, დედას სთხოვდა კიდეც, ფანჯარასთან დაესვა, ბავშვებისთვის რომ ეყურებინა, რომლებიც გიჟებივით დასდევენ ბურთს. სჯეროდა, რომ მალე შეძლებდა ფეხზე დადგომას. დროთა განმავლობაში, ბექას სულ უფრო დიდ ტკივილს აყენებდა ბიჭების სირბილის ცქერა… ახლა კი, ეზოდან ბავშვების ყვირილის გაგონებაზეც კი, თვალები ცრემლით ევსება. უკვე იცის, რომ ფეხბურთს ვერასდროს ითამაშებს, მაგრამ, იქნებ შეძლოს, დამოუკიდებლად რამდენიმე ნაბიჯი მაინც რომ გადადგას? ეს ხომ არ არის აუხდენელი ოცნება?

„ძალიან მინდა, ბევრი მეგობარი მყავდეს, მაგრამ ბავშვები არ მეთამაშებიან. ხანდახან, ცხვირწინ მიხურავენ კარებს. ამ დროს, ძალიან მჩხვლეტს გულში რაღაც…“ – 10 წლის ანა-მარია თითებით გვაჩვენებს, სად გრძნობს ამ ჩხვლეტას – „კიდევ იცით, როდის მჩხვლეტს? როდესაც ხრაშუნა გემრიელობები მინდა და დედიკოს ფული არ აქვს, რომ მიყიდოს. ასე ჩხვლეტა-ჩხვლეტაში ხანდახან დავიღლები და მოვიწყენ ხოლმე.“ – შესაბამისად, მოწყენილ პოზას იღებს და განაგრძობს: „დედამ მითხრა, რომ მე განსხვავებული ვარ, სახელიც განსხვავებული დავირქვი – მარიკოშა! მა-რი-კო-შა! მაგრამ აღარ მინდა განსხვავებულობა, ბევრი მეგობარი, ბევრი სათამაშო და ბევრი ტკბილეული მინდა!.. ისევე, როგორც ჩვეულებრივ ბავშვებს!“

ის 17 წლისაა, მაგრამ დედის გარეშე, ვერაფერს აკეთებს. რომ მოშივდება, დედას ხელს ჩაჰკიდებს და სამზარეულოსკენ ექაჩება. „საყვარელი სანახავი იყო, ამას 2 წლის ასაკში რომ აკეთებდა. ახლა კი, გულსაკლავია ამის ყურება“.

„ვკიოდი, ვტიროდი, სახლში კი, იწვოდნენ და ტიროდნენ ნატა, ნიცა, სანდრო, ლალი და დათუნია ტასო. ჩემი ველოსიპედიც კი, იწვოდა და ტიროდა – მესმოდა!“ – ამბობს 4 წლის ნია და თავს მალავს. ტრაგედიის შემდეგ, უკვე რამდენიმე თვე გავიდა, გოგონა კი, დღემდე ღამით კივილით იღვიძებს და ჰგონია, რომ ცეცხლი უკიდია… და სულ ეკითხება დედას: „შეიძლება, ადამიანებს ცეცხლი ორჯერ რომ წაეკიდოთ?“