ხუთი წლის ვაჩეს ჰგონია, რომ დედას ცუდი გემოვნება აქვს, როცა ის მაკარონს ან კარტოფილს უსინჯავს გემოს და შვილს ეუბნება: „მმმ, გასინჯე, რა გემრიელია!“ ვაჩეს ამ „გემრიელობების“ დანახვა უკვე აღარ შეუძლია.

მკვლელი სახლი ბავშვებს ობის შხამით წამლავს და მათ ჯანმრთელობას მუდმივ საფრთხეს უქმნის! „დეიდა, იატაკს ხომ არ დაგვით? ძირს თაგვებისთვის ნამცეცები ყრია. მათ ჩვენზე მეტად შიათ. ცოდოები არიან, არ გინდათ!“ - პატარა აჩის გულის ამაჩუყებელმა მზრუნველობამ თავისი „სათამაშოების“ მიმართ ზღურბლიდანვე სახტად დამტოვა. მართლაც, მას და მის დაიკოს სხვა სათამაშოები არ აქვთ.

ამ საბრალო ქართული ოჯახის ერთადერთი მარჩენალი 11 წლის სანდროა. როდესაც საჭმელი საერთოდ აღარ აქვთ და მისი პატარა და-ძმა აკრუსუნდება, ოჯახის უფროსი სამუშაოდ გადის: იწყებს ჯართის, ან ქილების შეგროვებას. თუ გაუმართლა, შესაძლოა ნაგვის ურნასთან პურიც იპოვოს პარკით, რომელიც კეთილმა ადამიანებმა ურნაში არ ჩააგდეს და გვერდით დაკიდეს მშიერი ძაღლებისთვის... ან ბავშვებისთვის.

დედამ, მარი ხახალაშვილმა, გოგას სიცოცხლე ორჯერ აჩუქა: პირველად - როცა გააჩინა, მეორედ კი მაშინ, როცა, მწუხარებისგან გონების დაკარგვამდე მისულმა, საკუთარ თავში იპოვა იმის ძალა, რომ შვილის სიცოცხლე გადაერჩინა, სანამ ის საოპერაციო მაგიდაზე კვდებოდა!

მწუხარება, უბედურება, სიღარიბე, ტკივილი, სულიერი ტანჯვა - ამ ოჯახის გახსენებისას სწორედ ასეთი ფიქრები გიჩნდება. ამ საწყლებს ნამდვილად ბოროტი ბედი სდევს თან. სხვაგვარად მთელი ეს უბედურება და ტანჯვა როგორ ავხსნათ?

ვაზიანი... აქ საცხოვრებლად მაშინ გადმოდიან, როცა საქმე უკვე ძალიან ცუდადაა და რაიმე სახის საცხოვრებელი მაინც სჭირდებათ; ოღონდ კი თავზე ჭერი ჰქონდეთ და აღარაფერს დაეძებენ. სწორედ აქ, ამ სამყაროსგან მოწყვეტილ ადგილას აღმოჩნდა ჟანა ქოქოევა თავის ორ პატარა გოგონასთან - ელენესთან და ანასტასიასთან ერთად. ის აქ უსიყვარულობამ მოიყვანა.