ამ ზღაპრისთვის მსგავსი დასასრული პირდაპირ ზედგამოჭრილი იქნებოდა. რა იყო, არ გჯერათ? მაშინ რამდენიმე წუთი გამოყავით ყველა იმ საშინელების წასაკითხად, რომელიც მოხუცი, ავადმყოფი დედისა და მისი მოსიყვარულე შვილის ცხოვრებას ეხება.

„ზოგჯერ მესიზმრება, რომ ისევ დავდივარ... მერე თვალებს ვახელ და ვცდილობ ხელ-ფეხი გავანძრიო, მაგრამ არ გამომდის... ტკივილით ვაცნობიერებ, რომ ეს ყველაფერი მხოლოდ სიზმარი იყო და გულზე სევდა მაწვება... თითქოს საკუთარი სხეულის ტყვედ ვიქეცი“, - გვიყვება 31 წლის გოგა ბერიშვილი და თვალებზე ცრემლები ადგება; მათ დამალვას ცდილობს, მაგრამ მის ყოველ სიტყვაში სასოწარკვეთა ისმის.

– საცოდავად ჩურჩულებს ოთხი წლის ბიჭი და ტირილს იწყებს; ლოყებზე მლაშე ცრემლები ღვარად ჩამოსდის, მის თვალებში კი იმხელა ტანჯვა და მწუხარება იკითხება, რომ ამის დანახვაზე გული მიკვდება!

კიბო! ამაზე საშინელი სიტყვა არსებობს?.. ყველაფერი პატარა და ერთი შეხედვით უვნებელი მუწუკით დაიწყო; ორი თვის შემდეგ კი 46 წლის ხვიჩას სასიკვდილო განაჩენი გამოუტანეს. დიაგნოზი - მეოთხე სტადიის რბილი ქსოვილების სარკომა!

„მეშვიდედ მივდივარ ოპერაციაზე, რომელიც ფაქტობრივად გარდაუვალი სიკვდილით მემუქრება! კლინიკური სიკვდილი ოთხჯერ გადავიტანე... დიახ, მზად ვარ მოვკვდე, ოღონდ ჩემმა შვილმა იცოცხლოს; მაგრამ კეთილო ხალხო, ჩემ გარეშე ის როგორ იქნება?! ასე ნაზად მას ვინ აკოცებს? მშობელი დედასავით გულში ვინ ჩაიკრავს? სიცოცხლე შემინარჩუნე, ღმერთო!“ - უფალს ევედრება ქალი. „ღმერთმა ქნას, ოპერაციამ წარმატებით ჩაიაროს“, - მეუბნება გმირი ქალი, სახელად ლელა. აი, ვინ დაიმსახურა გმირობის ორდენი საქართველოში!

„დეიდა, ყურადღებით იყავით: დედას მოულოდნელად ტუჩები თუ გაულურჯდა, საშველად ვინმეს უნდა მოვუხმოთ! - ზრდასრული ადამიანის სერიოზულობით მაფრთხილებს 7 წლის ირმა და თვალებში უნდობლად მიყურებს. - მე ნემსის გაკეთება არ ვიცი; თქვენ იცით? აუცილებლად ვისწავლი! მალე!“

„მე სიკვდილის არ მეშინია; მე მხოლოდ ჩემს გოგონაზე და ჩემს მეუღლეზე ვდარდობ, რადგან ისინი ავად არიან და ჩემ გარეშე თავს ვერ გაართმევენ!“ - ტირის ლელა. ერთი წლის წინ, მას ბოლო სტადიის სიმსივნე აღმოუჩინეს. ერთი შეხედვით, ამაზე უარესი რაღა უნდა იყოს, არა? მაგრამ ეს მხოლოდ მცირედია იმ ჭირ-ვარამისა, რაც ამ კეთილ, ქართული ოჯახს ხვდა წილად.

„ტკივილი მსჭვალავს, ისევ და ისევ... და ყოველი ნაბიჯი წამებას ჰგავს...“ - ამბობს თეონა, 5 წლის დემეტრესა და 14 წლის ლუკას დედა. მისი თვალები ცრემლებით და უნუგეშო სასოწარკვეთილებით არის სავსე. „ყველაფერი, რაც მიყვარს, ბეწვზე ჰკიდია... წელიწადზე მეტია, ექიმები დიაგნოზს ვერ მისვამენ, ჩვენ კი, უკვე სრულიად ყველაფერი კონსულტაციებზე, ანალიზებზე, გამოკვლევებზე დავხარჯეთ და დღემდე, ამას დასასრული არ უჩანს... ვაიმე, ვაიმე!“ თეონამ თვალები ცისკენ აღაპყრო და ლოყებზე ცრემლები ჩამოუგორდა. „დედიკო, მე შენს თავს არავის დავუთმობ, არავის!“ - ამბობს 5 წლის დემეტრე და დედას ძლიერად ეხუტება. რა არის გაფანტული სკლეროზი? თეონა ამ კითხვას ასე პასუხობს: „ხვალ, როდესაც გავიღვიძებ, არ ვიცი, მემახსოვრება თუ არა, რომ ეს ჩემი შვილები არიან...“

იცით, რა არის ჯოჯოხეთი? ეს არის, როდესაც გტკივა და არ გაქვს წამლების ფული; როდესაც გშია, მაგრამ არ გაქვს საჭმელი; როდესაც გწყურია, მაგრამ წყლის მომწოდებელი არავინ გყავს! აი, ეს არის ჯოჯოხეთი! და იმის გაცნობიერება, რომ ეს არასდროს შეიცვლება... ხათუნა გვენეტაძე ვეღარასდროს გახდება უკეთესად! ის უკანასკნელი ძალებით ცდილობს გადარჩენას.

გაიცანით: გია ბერიძე (52 წლის) - ერთი შეხედვით, ახალგაზრდა, საკმაოდ ჯანმრთელი მამაკაცი... მაგრამ გარეგნობა მატყუარაა. მისი მკერდი შუაზეა გადახერხილი და მის გულს წამლების გარეშე მუშაობა არ სურს. ერთი დღე წამლების გარეშე და - ეს აღსასრულია! ადამიანისთვის, რომელიც მზად იყო, ჩვენთვის სიცოცხლე გაეღო და გაუცნობიერებლად, ასობით, შესაძლოა, ათასობით სიცოცხლეც კი გადაარჩინა, ეს ნაძრახი სიკვდილია. განა ასე არ არის, მეგობრებო?!

- მე ჯანმრთელი და ძლიერი უნდა ვიყო, რადგან ჩემ გარეშე დედაჩემი დაიღუპება! – „გამარჯობის“ ნაცვლად, სახლის ეზოში ჩვენი დანახვისთანავე განაცხადა 11 წლის მშვენიერმა ბიჭმა, რომელიც ლაშად გაგვეცნო.

გაჭირვებით აღსავსე ცხოვრება! მხოლოდ ის მინდა, დედიკო ცოცხალი რომ იყოს, სხვა არაფერი! - სანდომიანი ბიჭი, გიორგი, სწორედ ამ სიტყვებით შემოგვეგება, და შეწუხებულმა გახედა საყვარელ დედიკოს.

„ვეცდები, ჩემო გოგონა... ღმერთო, როგორ მტკივა! გევედრებით, გამიყუჩეთ, უკვე აღარ შემიძლია ამ ჯოჯოხეთური ტკივილისა და ტანჯვის ატანა...“ – 27 წლის გიორგი ჩხიკვაძე საშინელი ავტოსაგზაო შემთხვევის მსხვერპლია - მან უკვე 3 ოპერაცია გადაიტანა; ერთი ფეხი დაკარგა და შესაძლოა, მეორეც ვერ შეინარჩუნოს.

ვნახო ის კეთილი ადამიანები, ვინც დამეხმარა სიბრმავისგან თავის დაღწევაში, და რა თქმა უნდა, ჩემთვის ყველაზე საყვარელი ადამიანი დედამიწის ზურგზე, ჩემი მეუღლე - ანა.