ღმერთო, სად აღარ ცხოვრობს ეს ხალხი და სად აღარ ასახლებს მათ სახელმწიფო: ყოფილი საავადმყოფოების დანგრეულ შენობებში, სათბურებში, პირუტყვის სადგომში... ჩვენი დღევანდელი გმირები - პატარა ანა და მისი ორსული დედა, ვიქტორია - საქვაბეში ცხოვრობენ.

აი, წაიკითხეთ! ეს არის ზღაპარი ნამდვილი მწუხარების შესახებ, რომელშიც სულ სამი გმირია: 6 წლის ნიკოლოზი, მისი დედა - ნანა და ბებია - ირმა. მას შემდეგ, რაც ნიკოლოზს მანქანა დაეჯახა, მან მეტყველების უნარი დაკარგა.

ხუთი წლის განმავლობაში ბავშვმა იმდენი წამალი დალია, რომ მათგან ერთი პატარა სახლი აეწყობოდა, წამლებში გადახდილი ფულით კი პატარა ლიზი ყველა სანუკვარი ოცნების ასრულებას შეძლებდა. არადა, წამლები ძვირი არაა - ერთი აბი მხოლოდ 10 თეთრი ღირს; მაგრამ მას დღეში 12 ცალი სჭირდება!

თვენახევრის განმავლობაში 18 ოპერაცია და 18 ნარკოზი გაუკეთდა. ფილტვები ნაწილ-ნაწილ ამოაჭრეს - ჯერ ერთი, მერე მეორე... ახლა ფილტვის მეოთხედიღა დარჩა. მან 18 სიკვდილი გადაიტანა, მაგრამ სიცოცხლეს ყოველ ჯერზე უბრუნდებოდა. ის ახლა ცოცხალია, თუმცა დრო შეზღუდული აქვს. მან ეს იცის... მისმა მშობლებმაც იციან... მაგრამ ეყოთ ძალა, რომ ამ სინამდვილეს შეჰგუებოდნენ.

„კრუნჩხვებში ვარდება, თავს უკან აგდებს და ხელებს იქნევს; თავის სკამზე მყარად თუ არ ზის, შეიძლება გადმოვარდეს, ამიტომ სულ უნდა უყურო და მაგრად გეჭიროს!“ - გვიყვება პატარა ნათია და გვიჩვენებს მის ძმას, გიორგის შეტევები როგორ ეწყება. – „იცით, რა საშინელებაა? ასეთი რამ ოდესმე გინახავთ? ძალიან საშიშია! ზოგჯერ მესიზმრება, რომ ცუდადაა, მე კი მის დახმარებას ვერ ვასწრებ.“

„ოღონდ გიორგი გადარჩეს... ოღონდ გადარჩეს...“ - პატარა გიორგის დედა ყოველდღე ლოცულობს. მას სასწაულის სჯერა! სჯერა, რომ ღმერთი მარტო არ დატოვებს და იმ ხალხს გამოუგზავნის, ვინც პატარა ქართველი ბიჭის სიცოცხლის გადარჩენაში თავის წვლილს შეიტანს. დღითიდღე ჩვენ სულ უფრო და უფრო ვცოტავდებით! ნუთუ დავუშვებთ, რომ კიდევ ერთ სიცოცხლე დავკარგოთ?!

„დაიძინე, სიხარულო, დაიძინე... შენ გვერდით ვარ, არ გაგიშვებ! შენთან ვარ და შენს ძილს ვუდარაჯებ... ჩემო სიყვარულო, ჩემო პატარავ...“ - აგერ უკვე 28 წელია დედა შვილს ამ სიმღერას უმღერის, რომ შეტევებისა და კრუნჩხვების შემდეგ დაამშვიდოს. 28 წელია მისი ხელი მაგრად უჭირავს, რომ მთვარისამ იგრძნოს - ის არ მიუტოვებიათ, ის მარტო არ არის! ერთადერთი, რაც მას ამ სამყაროსთან აკავშირებს, დედის ხმა და დედის ხელებია...

„გთხოვთ... მეც თქვენნაირი ვარ, სიარული მიჭირს, ფეხები და ზურგი მტკივა, მაგრამ ამის ატანა შემიძლია. იცით, ყველაზე მტკივნეული რა არის? როდესაც შენკენ თითს იშვერენ და იცინიან... მეუბნებიან, რომ ჩემთან თამაში არ სურთ, რადგან მათსავით კარგად ვერ ვსწავლობ, რადგან სიარული მიჭირს... თავს ვიკავებ, რომ არ ავტირდე; მაგრამ როცა შინ ვბრუნდები და ვერავინ მხედავს, ბალიშში თავჩარგული ვტირი.“

დიდი ხნის ნანატრმა, უფლისგან ბოძებულმა 3 წლის საბამ მშობლები შეიძლება ნებისმიერ დროს დატოვოს. ჰემანგიომა, იგივე კიბო, რომელიც ყოველ წუთს ავთვისებიან სიმსივნეში გადაზრდის საფრთხეს ქმნის! ასეთი განაჩენი გამოუტანეს ბავშვს ექიმებმა დაბადებისთანავე.

17 წლის ბუბა 5 წლიდან დამხმარე ეტლს არის მიჯაჭვული... მან არ იცის, რა არის სირბილი, ხტუნვა და ბიჭებთან ერთად ფეხბურთის თამაში... მას ამაზე მხოლოდ ოცნება შეეძლო. ბავშვთა ცერებრალური დამბლა - აი, ექიმების უმოწყალო დასკვნა. განაჩენივით ჟღერს, არა? მაგრამ არა ბუბას გაბედული დედისათვის - ლელასთვის (47 წლის). კეთილი ქალისა და ნამდვილი ქართველისთვის ამ სიტყვებმა ბრძოლის მოწოდებად გაიჟღერეს. იმ წუთიდან, მან მთელი თავისი სასიცოცხლო ძალა შვილის ფეხზე წამოყენებისკენ მიმართა. დედობრივი სიყვარულისთვის კი არანაირი წინაღობა არ არსებობს.

მე ხომ ის ძალიან მიყვარს?! - პატარა გიორგის (8 წლის) თვალები ცრემლებით ევსება... პასუხს ვერ ვპოულოუბ და მზად ვარ, მიწამ პირი მიყოს ამ სუფთა, მაგრამ ცნობისმოყვარე, ბავშვური მზერის ქვეშ... გიორგის ძმა, ნიკოლოზი (10 წლის) მძიმედ არის ავად და ძნელად თუ შეძლებს ვინმე, ბიჭუნას დაჰპირდეს, რომ ის მალე შეძლებს ძმის მაგრად ჩახუტებას.

„ეს ჩემი ოცნების ზღვარია!“ - ქვითინებს უბედური დედა, ნათია (40 წლის); მის ერთადერთ ვაჟს, საბას (10 წლის) ხომ მთელი ცხოვრების მანძილზე, ერთი სიტყვაც კი არ უთქვამს... იგი დამხმარე ეტლს არის მიჯაჭვული და დამოუკიდებლად ვერაფერს აკეთებს - ვერც ჭამს, ვერც სვავს, ვერც საუბრობს!

ოლეგ შაინიძე არის მარტოხელა მამა, ის უვლის 14 წლის მარიამსა და 10 წლის საბას

ამ 3 წლის გოგონას სიცოცხლე ბეწვზე ჰკიდია. მისი სუნთქვა ნებისმიერ მომენტში შეიძლება შეწყდეს.

6 წლის გიგლა ზაქარაძე ცერებრული დამბლით არის დაავადებული. მას უჭირს ლაპარაკი, დამოუკიდებლად ვერ გადაადგილდება, ხშირად ვარდება კრუნჩხვებში და ტირის