ბავშვები ძალიან სასტიკები არიან. ისინი ყველაფერს ამბობენ, რასაც ხედავენ და ყველაფერს თავის სახელს არქმევენ. ჩვენ კი, უფროსებს, ასე არ შეგვიძლია. ჩვენ ვამბობთ: „ცხრა წლის ალიონას დაბადებიდან არ ესმის“, ქუჩაში ბავშვები კი მისკენ ხელს იშვერენ და ყვირიან: „ის ყრუა!“

ამ საბრალო დედას, რომელსაც არც ფული აქვს და არც ყველაზე ელემენტარული საცხოვრებელი პირობები, ოთხი შვილი ჰყავს; მეხუთე შვილი კი მისი უსინათლო, მოხუცი დედაა.

ანა ერთი წლისაა და ის სიცოცხლის პირველივე დღიდან იბრძვის. ექიმებმა თქვეს, რომ მისთვის ყოველი წუთი შეიძლება უკანასკნელი აღმოჩნდეს. მის გარშემო ყველა განიცდის და ნერვიულობს. მიუხედავად იმისა, რომ ოჯახში კიდევ ხუთი ბავშვია, ყველა მხოლოდ ანაზე ლაპარაკობს: ეძინა? ჭამა? იტირა? რატომ არის ასეთი მშვიდი? რატომ არის ასეთი მოუსვენარი?

დედამ, მარი ხახალაშვილმა, გოგას სიცოცხლე ორჯერ აჩუქა: პირველად - როცა გააჩინა, მეორედ კი მაშინ, როცა, მწუხარებისგან გონების დაკარგვამდე მისულმა, საკუთარ თავში იპოვა იმის ძალა, რომ შვილის სიცოცხლე გადაერჩინა, სანამ ის საოპერაციო მაგიდაზე კვდებოდა!

ის თექვსმეტი წლისაა. მაკარონის სუპი, „გოჭი პეპა“ და დედა უყვარს, მაგრამ დედა - უფრო მეტად! ნინო დაბადებიდან ავად არის. წერა-კითხვა არ შეუძლია. დედის გარეშე სიარულიც კი არ შეუძლია. არადა, როგორ უნდა!.. მას მხოლოდ დედის დაძახება შეუძლია, როცა რაღაც აწუხებს.

მისი ცხოვრება ყოველ 30 წამში იწყება და მთავრდება. ანა ვერ ლაპარაკობს, მაგრამ აშკარად ბევრი რამ ესმის და თავის ემოციებს ძალიან მძაფრად გამოხატავს. მის ბებიასაც ბევრი რამ ესმის, მათ შორის ისიც, თუ რამხელა ძალა სჭირდება, რომ ამ ყველაფერს გაუმკლავდეს.

მეგობრებო, შეგიძლიათ წარმოიდგინოთ, რომ თქვენი ყველაზე კარგი და ყველაზე ლამაზი შვილი ტკივილგამაყუჩებელ აბებზე ცხოვრობს, რომლებიც მის პატარა სხეულს ნელ-ნელა კლავს?

აი, წაიკითხეთ! ეს არის ზღაპარი ნამდვილი მწუხარების შესახებ, რომელშიც სულ სამი გმირია: 6 წლის ნიკოლოზი, მისი დედა - ნანა და ბებია - ირმა. მას შემდეგ, რაც ნიკოლოზს მანქანა დაეჯახა, მან მეტყველების უნარი დაკარგა.

თვენახევრის განმავლობაში 18 ოპერაცია და 18 ნარკოზი გაუკეთდა. ფილტვები ნაწილ-ნაწილ ამოაჭრეს - ჯერ ერთი, მერე მეორე... ახლა ფილტვის მეოთხედიღა დარჩა. მან 18 სიკვდილი გადაიტანა, მაგრამ სიცოცხლეს ყოველ ჯერზე უბრუნდებოდა. ის ახლა ცოცხალია, თუმცა დრო შეზღუდული აქვს. მან ეს იცის... მისმა მშობლებმაც იციან... მაგრამ ეყოთ ძალა, რომ ამ სინამდვილეს შეჰგუებოდნენ.

„მე და ჩემი და ძმას ისე ველოდებოდით, მას სახელიც კი მოვუფიქრეთ; მასზე ზრუნვა და მასთან თამაში გვინდოდა... გვეგონა, რომ ის ჩვენი დამცველი იქნებოდა... მაგრამ ის ისეთი უმწეოა, ისეთი სნეული... დამოუკიდებლად ვერაფერს აკეთებს“, - გვეუბნება 11 წლის ანა. ის და მისი უფროსი და - 13 წლის მარი - 5 წლის ლუკასთვის მხოლოდ დები კი არა, დედებიც გახდნენ! ზოგჯერ, ისინი თავიანთ ძმას დედაზე უკეთესადაც კი უვლიან! ბიჭი დამოუკიდებლად ვერაფერს აკეთებს, მას წყლის თხოვნაც კი არ შეუძლია.

მე ხომ ის ძალიან მიყვარს?! - პატარა გიორგის (8 წლის) თვალები ცრემლებით ევსება... პასუხს ვერ ვპოულოუბ და მზად ვარ, მიწამ პირი მიყოს ამ სუფთა, მაგრამ ცნობისმოყვარე, ბავშვური მზერის ქვეშ... გიორგის ძმა, ნიკოლოზი (10 წლის) მძიმედ არის ავად და ძნელად თუ შეძლებს ვინმე, ბიჭუნას დაჰპირდეს, რომ ის მალე შეძლებს ძმის მაგრად ჩახუტებას.

„ეს ჩემი ოცნების ზღვარია!“ - ქვითინებს უბედური დედა, ნათია (40 წლის); მის ერთადერთ ვაჟს, საბას (10 წლის) ხომ მთელი ცხოვრების მანძილზე, ერთი სიტყვაც კი არ უთქვამს... იგი დამხმარე ეტლს არის მიჯაჭვული და დამოუკიდებლად ვერაფერს აკეთებს - ვერც ჭამს, ვერც სვავს, ვერც საუბრობს!

მეორეს ჩემთვის დავიტოვებ... მე ხომ არ მტკივა... ეს უსამართლობაა, რომ მე მესმის და ვლაპარაკობ, ის კი ვერა!“

ოლეგ შაინიძე არის მარტოხელა მამა, ის უვლის 14 წლის მარიამსა და 10 წლის საბას

ამ 3 წლის გოგონას სიცოცხლე ბეწვზე ჰკიდია. მისი სუნთქვა ნებისმიერ მომენტში შეიძლება შეწყდეს.