„თვალებს ვახელ და ვერ ვხვდები, მღვიძავს თუ ჯერ კიდევ სიზმარში ვარ... თუ ირგვლივ ბნელა, მტკივა და მეშინია - მაშინ მღვიძავს; თუ მზიანი დღეა და თბილისში დავსეირნობ - მაშინ მძინავს და სიზმარში ვარ.“

„აქ ისე ცივა, როგორც გარეთ! - მწარედ ტირის მანანა ბებო (68 წლის). - ჩემს ბარაკში არც შუქია, არც წყალი, არც გაზი. მე პირველყოფილ პირობებში ვცხოვრობ...“ ძნელი დასაჯერებელია, რომ ამ ფირფიცრით ნაგებ შენობაში, რომელიც ქალაქის ყველაზე განაპირა ადგილას მდებარეობს, შეიძლება ადამიანი ცხოვრობდეს. აქ სიმყუდროვეზე არანაირი მინიშნებაც კი არ არის! ამ საშინელი ფარდულის მიგნება ფონდის თანამშრომლებს ძალიან გაუჭირდათ, რადგან მასთან გზაც კი არ არის მიყვანილი!

„მთელი ძალებით ვცდილობ, გადავრჩე!“ - ამბობს 58 წლის მადონა. ის უკიდურეს სიღარიბეში ცხოვრობს... საბრალო ქალს სიცივე, შიმშილი და ჯოჯოხეთური ტკივილები ტანჯავს და მოსვენებას არ აძლევს. 9 ნაბიჯის სიგრძე, ნესტიანი, ცივი სენაკი გატანჯული ქალის თავშესაფრად იქცა. აქ მხოლოდ ერთი საწოლი ეტევა. ჩვენ, ფონდის მრავლისმნახველი თანამშრომლებიც კი უბრალოდ შევძრწუნდით, როდესაც მისი სახლის - პატარა, ნესტიანი, ცივი ოთახის ზღურბლს გადავაბიჯეთ, სადაც ის იძულებით არის შეყუჭული.

ყოველ დილით, 90 წლის გიორგი თვალებს ახელს და ცდილობს მიხვდეს, ცოცხალია თუ მკვდარი? ის ხომ სრულიად უსინათლოა?! გარშემო კი ჯოჯოხეთურად ცივა, როგორც სამარეში! ცოცხალი ადამიანი ცოცხლად არის დამარხული... და გარშემო საერთოდ არავინ არის! ნუთუ, ჩვენც დავხუჭავთ თვალს იმ მოხუცის უზარმაზარ ადამიანურ მწუხარებაზე, რომელიც შეიძლებოდა, ჩვენი შვილების ბაბუა ყოფილიყო? „არ მინდა იმქვეყნად უსინათლო წავიდე. დამეხმარეთ, ერთხელ მაინც დავინახო მზე! ამის შესახებ უფალს აუცილებლად მოვუყვები!“

ნაცრისფერი, ობმოდებული კედლები ნესტისგანაა დამპალი... ზოგჯერ გგონია, რომ ეს ადგილი ადამიანის ცრემლების გამოა დანესტილი, რადგან ამ სახლში ყველა ტირის: ტკივილისგან, უიმედობისგან, უმწეობისგან...

“საინტერესოა, რას იტყვიან მეზობლები, როდესაც დაინახავენ, რომ ჩემი სახლი დანგრეულია, მე კი მისი ნანგრევების ქვეშ ვარ მოყოლილი? ალბათ იტყვიან: „საწყალი ქალი, როგორ მეცოდება... ღმერთმა ასეთი ბედი არავის არგუნოს!“ ან იქნებ, არც არავინ გამიხსენოს? იქნებ თქვან: „საბრალო, იმქვეყნად მაინც დაისვენებს... მას აქ ძალიან უჭირდა!“ 62 წლის ეთერი ძლივს დადის და ქოშინით გვესაუბრება. „წამოდით, ჩემს მამულს გიჩვენებთ, - ცდილობს იხუმროს. - აი, შეხედეთ! დიახ, დიახ, მე აქ ვცხოვრობ. უფრო სწორედ, კი არ ვცხოვრობ, არამედ ველოდები როდის წამიყვანს სიკვდილი.“

„ცეცხლის ქვეშაც მოვქცეულვარ - ყუმბარები პირდაპირ ჩემ გვერდით ფეთქდებოდნენ; პატარა ქალიშვილიც დავმარხე და ჯანმრთელი ვაჟიც... არ მეგონა, ამდენ ხანს თუ ვიცოცხლებდი, არ მეგონა, რომ სათვალეების წებოვანი ლენტით დაწებებაც კი მომიწევდა... არ მეგონა, რომ საკუთარი ქალიშვილის ხმას ძლივს გავიგებდი; მაგრამ ჩივილი ცოდვაა, მე ხომ 97 წლის ვარ?! უკვე ძალიან დიდი ვარ! მაგრამ, შვილო, ასაკი მხოლოდ ციფრებია! მე მზვერავის გული მაქვს... ადამიანიც ყველაფერს ეჩვევა.“ მან საშინელი ცხოვრება გამოიარა: ომი, სისხლიანი არეულობა... ცოცხალი გადაურჩა ქმრის ცემას, დაკრძალა ორი შვილი... მისი ცხოვრების შესახებ საშინელი რომანი უკვე დაწერილია, მაგრამ უფალი, ძვირფასო მეგობრებო, საშუალებას გვაძლევს, რომ დასასრული თავად დავწეროთ.

87 წლის დინარა სრულიად მარტოა... ამ კეთილი ქართველი ქალის თვალებში მხოლოდ ტკივილი და უიმედობა იკითხება.

გემუდარებით, სიკვდილს გადამარჩინეთ! სანამ ჩემი მეუღლე ცოცხალია, იმქვეყნად ვერაფრით წავალ! 40-ზე მეტი ოპერაცია აქვს გადატანილი და სრულიად უმწეოა, - ტირილით მოთქვამს გულით ავადმყოფი მეუღლე - ნინო

როგორც აღმოჩნდა, საქართველოსთვის კი არა, საბჭოთა კავშირისთვის ვიბრძოდი - ასეთი პასუხი გამცა ჩვენმა მთავრობამ.