3 წლის ლუკასთვის, 5 წლის გაბრიელისთვის, 13 წლის ვაჟასთვის და 15 წლის ლევანისთვის სიტყვა „დედა“ აკრძალულია!

„ფრთხილად! გაჩერდი! გაჩერდი, თორემ შეიძლება სასიკვდილოდ დაშავდე!“ - ალბათ დანაღმულ ველზე სიარული უფრო უსაფრთხოა, ვიდრე ამ სახლში. რამდენი წელია ფონდში ვმუშაობთ, პირველყოფილი საცხოვრებელი პირობებიც ბევრჯერ გვაქვს ნანახი და ზოგჯერ გვგონია, რომ მსგავსი სახლების დანახვას უკვე შეჩვეულები ვართ, მაგრამ ვაი, რომ ამასთან შეჩვევა უბრალოდ შეუძლებელია!

ოდესმე გინახავთ ბავშვის სევდიანი თვალები? არა, რა თქმა უნდა! ბავშვების თვალები ხომ ყოველთვის უზომო სიხარულს გამოხატავს! მათ პრობლემები არ აქვთ... თუმცა ეს მათ არ ეხებათ, ვის შესახებაც დღეს მოგიყვებით, მეგობრებო!

„თამაში და სირბილი შიმშილის დავიწყებაში გვეხმარება“, - გვიყვებიან პატარა გვანცა და საბა, რომლებმაც, პატარა ასაკის მიუხედავად, უკვე იციან, რა არის ნამდვილი შიმშილი.

ექვსი წლის ოთო დამწუხრებული დასჩერებია თავის გახვრეტილ ფეხსაცმელებს. – „სკოლაში გინდა, პატარავ?“ – ვცდილობ შემპარავად გავარკვიო, ასე ძალიან რამ დააღონა. – „რა თქმა უნდა! ყველა სწავლობს და მეც მინდა! როგორ ფიქრობ, ფეხები დამისველდება?“ – ძონძებში გამოწყობილი ბიჭუნა უცნაური შენობის ზღურბლზე შემოგვეგება, რომელიც ბუნდოვნად წააგავდა სახლს.

გულუბრყვილოდ მეკითხება მშვენიერი გოგონა, მაკა და პასუხსაც არ ელოდება, ისე აგრძელებს ტიტინს: „დედა ღამე ძალიან, ძალიან მაგრად მეხუტება და ისე მათბუნებს, როგორც მე - ჩემს თოჯინას. ისე თბილად და კარგად ვარ, მას კი რატომღაც სცივა და სტკივა! წარმოგიდგენიათ, დეიდა? დილით იღვიძებს და ძლივს დგება, ამიტომ ძალიან ხშირად ტირის... და ამბობს, რომ ასე ცხოვრება აღარ შეიძლება... და ბევრს მკოცნის! და მაშინვე კარგად ვარ...“

„ჩვენი უახლოესი მეზობლები მიცვალებულები არიან“, - ამბობს რუსუდან ფრიდონაშვილი. მისთვის და მისი სამი მცირეწლოვანი გოგონასთვის „დამპალოს“ სასაფლაო თავშესაფრად და მშობლიურ სახლად იქცა.

„კინაღამ მოვკვდი, იცი? დედა ასე ამბობს!“ - შემომჩივლა 10 წლის მათეომ. – „დედამ რაღაც ძალიან ძვირადღირებული სიროფი მიყიდა. გემრიელია! მაგრამ ცუდი ისაა, რომ ჩემ გამო სამი დღე ერთ პურს ჭამდნენ... იქნებ ჩემზე ამდენი ფული არ უნდა დაეხარჯა? როგორ ფიქრობ?“

„კაჭკაჭ–კაჭკაჭუნა ფაფას ხარშავდა და პატარა კაჭკაჭუნებს აჭმევდა. ერთს კოვზით მისცა, მეორეს - თეფშით, მესამეს - ლამბაქით, ნუცას და აჩის კი არაფერი მისცა“, - აი, ასეთ ლექსს გავიმეორებთ დღეს... ნუცა და აჩი ჩიტები არ არიან, მაგრამ როცა პურს ჭამენ, პატარა ხელისგულს უშვერენ, რომ ერთი ნამცეციც კი არ დაუვარდეთ. მათ ნორმალური საკვები სჭირდებათ, კვირაში ერთხელ მაინც!

ამ თითქოსდა ომის შემდგომ ნანგრევებში ხუთი მშიერი ბავშვი ცხოვრობს, რომლებიც გათბობაზე და ჭამაზე ოცნებობენ... ოთახებში ისე ცივა, შეგიძლიათ, ქურთუკები არც კი გაიხადოთ. არადა, ზამთარი ჯერ კიდევ წინ არის!

„მე ყოველთვის კარგად ვიქცევი. დედასაც ვუჯერებ, მამასაც და არც ღმერთს ვაბრაზებ, მაგრამ მე არაფერი მაქვს. დედა ამბობს, რომ ყველაფერი კარგად გვექნება. გვექნება ტკბილეულიც და სათამაშოებიც, მაგრამ როდის - არ იცის... თქვენ იცით? კარგ ბავშვებს კანფეტები ხომ ეკუთვნით?!“ - ტიტინებს პატარა მარიამი და თვალებში, როგორც სულში, დაჟინებით მიმზერს! ისე მიყურებს, თითქოს მთელი მისი ოჯახის ბედი ჩემს პასუხზე იყოს დამოკიდებული.

შვიდი წლის პატარა ნინი ასე არ ფიქრობს. მას ხომ ნამდვილი ტორტი ექნება?! პურით და მურაბით გაკეთებული!

საბრალო დედა - ქრისტინა, ყოველდღე ხატების წინ დგას და ტირილით ავედრებს უფალს თავისი ოთხი შვილის: საბას (3 წლის), ლევანის (6 წლის), ვანოს (8 წლის) და გიორგის (10 წლის) კეთილდღეობას.

ხუმრობით, თუ სერიოზულობით მეუბნება პატარა ლიზი, სახლში რომ შევდივარ. „რამდენი კანფეტი და ორცხობილა დევს! შემიძლია, საათობით ვათვალიერო! განსაკუთრებით, აი, ის შოკოლადი მიყვარს, პური თუ უგემური შემხვდა, - თან თითით სუფრაზე მიჩვენებს...

დახმარება რომ ეთხოვათ, წმინდა იაკობს, მამა გაბრიელს, დიდმოწამე გიორგის, ნიკოლოზ საკვირველთმოქმედს და მთავარანგელოზ მიქაელს თუ დაეხმარებოდით?