ექვსი თვის წინ ხანძარმა ყველაფერი გაანადგურა: ახლადგარემონტებული ოთახები, ლამაზი ავეჯი, ტექნიკა და ყველა ოცნება...

“დე-ე-ე-ე, ანდრიამ ისევ მთელი ჩვენი პური აიღო და ახლა სულ თვითონ შეჭამს, ჩვენ არაფერს დაგვიტოვებს”, - 6 წლის მარი დედას დასახმარებლად ეძახის, რადგან იცის, რომ ძმას მარტო ვერ გაუმკლავდება, - ბიჭი პურს თავისი ნებით არ დათმობს. მერე 9 წლის გიორგი, 6 წლის მარი და 5 წლის ალექსანდრე პურის გარეშე დარჩებიან; მხოლოდ 2 წლის ანდრია გამოძღება კარგად...

დედა, ინგა, თავისთვის და თავისი სამი შვილისთვის 320-ლარიან დახმარებას იღებს. ეს თანხა ორი კვირა როგორღაც ჰყოფნით, მაგრამ მერე შიმშილი იწყება... კიდევ ცოტაც ასეთ რეჟიმში და საბრალო ქალი, დეპრესიიდან გამოსვლის გარეშე, სიცოცხლეს თვითმკვლელობით დაასრულებდა... მაგრამ მას „გაუმართლა“ - ის სოციალურ სასადილოში ჩაწერეს და ახლა, თავის გოგონებთან ერთად, რაღაც სალაფავით მაინც გააქვს თავი, რომელიც, მართალია, ნორმალურ საჭმელს ნაკლებად ჰგავს, მაგრამ მშიერი დღეებისგან თავის დასაღწევად გამოდგება...

მწუხარება, უბედურება, სიღარიბე, ტკივილი, სულიერი ტანჯვა - ამ ოჯახის გახსენებისას სწორედ ასეთი ფიქრები გიჩნდება. ამ საწყლებს ნამდვილად ბოროტი ბედი სდევს თან. სხვაგვარად მთელი ეს უბედურება და ტანჯვა როგორ ავხსნათ?

„დეიდა, ნახე! ადრე გრძელზე გრძელი თმა მქონდა. აი, აქამდე!“ - მიყვება 10 წლის სოფიკო და ზურგზე მიჩვენებს. – „მაგრამ მოვიჭერი.“

3 წლის ლუკასთვის, 5 წლის გაბრიელისთვის, 13 წლის ვაჟასთვის და 15 წლის ლევანისთვის სიტყვა „დედა“ აკრძალულია!

„თამაში და სირბილი შიმშილის დავიწყებაში გვეხმარება“, - გვიყვებიან პატარა გვანცა და საბა, რომლებმაც, პატარა ასაკის მიუხედავად, უკვე იციან, რა არის ნამდვილი შიმშილი.

რა განცდა გეუფლებათ ამ პატარა ბიჭის შემყურეს, რომელსაც ხელში ხორცის ნაჭერი უჭირავს? ყველაზე ძვირფასი რამ, რაც კი მის ოჯახს გააჩნია... სევდა? სიბრალული? გულისტკივილი? შიში? ვერ გარკვეულხართ, არა? კითხვაზე: „რაზე ოცნებობ?“ 5 წლის ლუკამ მაცივართან მიგვიყვანა და გვიპასუხა: „მინდა გემრიელი ხორცი ხშირად გვქონდეს!“

2 წლის ბავშვის ხმამაღალმა ტირილმა ოჯახი ხანძრის დროს მტანჯველ სიკვდილს გადაარჩინა! „დიდება შენდა, ღმერთო, - მოთქვამს მრავალშვილიანი დედა, ინეზა, - რომ ჩემს მარიამს ხელი შეახე და გააღვიძე. ეს ხომ ნამდვილი სასწაულია... საშინელ სიკვდილს, - ცოცხლად დაწვას, - მხოლოდ ერთი-ორი წუთი გვაშორებდა და უცებ... ჩემი გოგონას ხმამაღალი ტირილი სახანძრო საყვირივით გაისმა! ისედაც ღარიბები ვართ, ახლა კი... ახლა მთელი ჩვენი ცხოვრება ნაცრის გროვად და ნანგრევებად იქცა!“

ამ თითქოსდა ომის შემდგომ ნანგრევებში ხუთი მშიერი ბავშვი ცხოვრობს, რომლებიც გათბობაზე და ჭამაზე ოცნებობენ... ოთახებში ისე ცივა, შეგიძლიათ, ქურთუკები არც კი გაიხადოთ. არადა, ზამთარი ჯერ კიდევ წინ არის!

„მე ყოველთვის კარგად ვიქცევი. დედასაც ვუჯერებ, მამასაც და არც ღმერთს ვაბრაზებ, მაგრამ მე არაფერი მაქვს. დედა ამბობს, რომ ყველაფერი კარგად გვექნება. გვექნება ტკბილეულიც და სათამაშოებიც, მაგრამ როდის - არ იცის... თქვენ იცით? კარგ ბავშვებს კანფეტები ხომ ეკუთვნით?!“ - ტიტინებს პატარა მარიამი და თვალებში, როგორც სულში, დაჟინებით მიმზერს! ისე მიყურებს, თითქოს მთელი მისი ოჯახის ბედი ჩემს პასუხზე იყოს დამოკიდებული.

შვიდი წლის პატარა ნინი ასე არ ფიქრობს. მას ხომ ნამდვილი ტორტი ექნება?! პურით და მურაბით გაკეთებული!

საბრალო დედა - ქრისტინა, ყოველდღე ხატების წინ დგას და ტირილით ავედრებს უფალს თავისი ოთხი შვილის: საბას (3 წლის), ლევანის (6 წლის), ვანოს (8 წლის) და გიორგის (10 წლის) კეთილდღეობას.

ხუმრობით, თუ სერიოზულობით მეუბნება პატარა ლიზი, სახლში რომ შევდივარ. „რამდენი კანფეტი და ორცხობილა დევს! შემიძლია, საათობით ვათვალიერო! განსაკუთრებით, აი, ის შოკოლადი მიყვარს, პური თუ უგემური შემხვდა, - თან თითით სუფრაზე მიჩვენებს...

დახმარება რომ ეთხოვათ, წმინდა იაკობს, მამა გაბრიელს, დიდმოწამე გიორგის, ნიკოლოზ საკვირველთმოქმედს და მთავარანგელოზ მიქაელს თუ დაეხმარებოდით?