სალომე: ჩემი საყვარელი დაიკო ანა მოჯადოებულ პრინცესას ჰგავს. მას ღიმილი შეუძლია, მაგრამ კარგად ვერ ლაპარაკობს. შენ დაეხმარე ოცნებაში, თორემ საჩუქრის გარეშე დარჩება. ეს ხომ, ძალიან საწყენია!

- ჩვენი პატარა ანა არასოდეს დარჩება საჩუქრის გარეშე. ახლა ჩვენ ყველანი დავეხმარებით მას ოცნებაში. ახლა, ანა არის სახლში ყველაზე მთავარი, ყველანი ვუსმენთ ანას. რაზე ოცნებობს ჩვენი პატარა?

ანა (დიდი პაუზის შემდეგ): დათუნია... ყავისფერი... ფუმფულა...

სალომე: ყოჩაღ, მოდი, გაკოცო (ეფერება ანას.) დეიდა, მოიცადე, ანა ჩუმად ფიქრობს.

დათუნა (ძმა): ანა, ძველი დახეული ტანსაცმელი გინდა თუ ახალი?

ანა (ჩუმად იცინის.): კაბა… ლამაზი...

სალომე: დეიდა, გთხოვ, ჩემს დაიკოს უნდა ჰქონდეს მსოფლიოში ყველაზე ლამაზი კაბა! ის ხომ, მოჯადოებული პრინცესაა.

ანა (კიდევ ახსენდება.): თოჯინების ჭურჭელი.

- აუცილებლად, პატარავ. მითხარი, შენ, შენს და-ძმას თუ გაქვთ ლამაზი ჭურჭელი - ჭიქები და თეფშები?

ანამ თავს აქნევს უარის ნიშნად.

- როგორ დაგვავიწყდა, რომ თოჯინების და ბავშვების ჭურჭელიც გვჭირდება.

სალომე: დეიდა, მინდა, ჩემს დას ლამაზი საწოლი, ბალიში და საბანიც ჰქონდეს. როგორც პრინცესას. და არა როგორც ახლა, ყველაფერი ცუდი და ძველი.

ანა (ჩუმად ამბობს.): დარი-დური მინდა.

დათუნა: მუსიკის მოსმენა უნდა. მაგრამ, ჩვენი ტელევიზორი არ მუშაობს.

სალომე: დარი-დურის კი, ანტენა უნდა.

- მაშ, დავამატოთ: ანტენა დარი-დურისთვის.