თამარი: მამიკო ხშირად მახსენდება და ვტირი. ერთი წლის წინ მომიკვდა. დედა მეუბნება, ღრუბლებიდან გვიყურებს და აღარაფერი სტკივაო. მე კი, ხანდახან, ისე ძალიან მინდა, რომ ჩავეხუტო.

თამარი: ვიცი, ვიცი! ხანდახან, გარეთ გავდივარ კიდეც და ჩურჩულით ვეუბნები ხოლმე ჩემს სურვილებს.

თამარი: გახსოვს, ველოსიპედი რომ მინდოდა? არ იცი? რა სასაცილო ხარ! სულ ახალთახალი მომიტანეს! ახლა ვოცნებობ, ახალი ლამაზი კაბები და ფეხსაცმელი რომ მქონდეს. იცი, რა ცუდია, სკოლაში ასე რომ დავდივარ? ყველა გოგო სულ სხვადასხვანაირ კაბაში დადის გამოწყობილი. მე კი, მხოლოდ ერთი წყვილი ტანსაცმელი და ფეხსაცმელი მაქვს. ხომ შეიძლება, ისე მოხდეს, ორი მაინც რომ მქონდეს? შენი აზრით, შეიძლება, ასეთი ოცნება ამიხდეს?