- სალომე, რატომ ხარ მოწყენილი?

       სალომე: იმიტომ, რომ სურვილები არასდროს მიხდება.

       - რა სურვილები?

       სალომე: ჩვეულებრივი. თოჯინა „მინი მაუსი“ მინდა და კიდევ, დიდი დათუნია. ისე მაგრად ჩავეხუტებოდი... მაგრამ ალბათ,  მათაც ჩემსავით  შეეშინდებათ ჩვენი სახლის. აქ ხომ წვიმა ჩამოდის და ქარი ზუზუნებს. შეიძლება მალე დაინგრეს.

       - შენ გეშინია, პატარავ?

        სალომე: ხანდახან ისე მეშინია, რომ მინდა მალე დავიძინო!

 - კიდევ რაზე ოცნებობ?

          სალომე: კიდევ, გემრიელ ტორტზე. ჯერ სანთლებს ჩავარჭობ და სურვილს ჩავიფიქრებ, მერე კი შევახრამუნებ.

რა სურვილს?  „მინი მაუსი“ და დათუნია რომ გქონდეს?

სალომე: ჩემი სახლი რომ არ დაინგრეს...