მეგობრებო, როდესაც ნახავთ, როგორ ცხოვრობს ეს საბრალო ხალხი, ნამდვილად შეძრწუნდებით. ისინი კეთროვნები არიან. არა ჩვენთვის კი არა, - ადამიანებისთვის, რომლებმაც იციან, რომ ღმერთი არსებობს, - არამედ ჩინოვნიკებისთვის, რომლებიც ვალდებულები არიან, რომ ხალხს დაეხმარონ! ნუთუ მათ ჩვენც მივატოვებთ და ზურგს ვაქცევთ გასაჭირში? უბრალოდ შეხედეთ ამ ფოტოს!

„მე სიკვდილის არ მეშინია; მე მხოლოდ ჩემს გოგონაზე და ჩემს მეუღლეზე ვდარდობ, რადგან ისინი ავად არიან და ჩემ გარეშე თავს ვერ გაართმევენ!“ - ტირის ლელა. ერთი წლის წინ, მას ბოლო სტადიის სიმსივნე აღმოუჩინეს. ერთი შეხედვით, ამაზე უარესი რაღა უნდა იყოს, არა? მაგრამ ეს მხოლოდ მცირედია იმ ჭირ-ვარამისა, რაც ამ კეთილ, ქართული ოჯახს ხვდა წილად.

„გავიღვიძებ, დავჯდები... ვზივარ და ჩემს თავს ვეუბნები: „აბა, ჯერ კიდევ ცოცხალი ხარ? შევძლებთ დღეს თავის გართმევას? შეჭამ? წამოდი, მაღაზიაში წავიდეთ!“ და ასე - უკვე 11 წელი! მას შემდეგ, რაც ტელევიზორი გაფუჭდა, საერთოდ დავიკარგე. აღარ ვიცი, როდის თენდება, როდის ღამდება, ან რომელი საათია. ქუჩაში გავდივარ და ვინმეს ველოდები, რომ ვკითხო, დღეს რა დღეა, რომელი საათია, რა ხდება მსოფლიოში... მერე, ძალებს ვიკრებ, ჯოხს ვიღებ და უახლოეს მაღაზიაში მივდივარ პურის საყიდლად. ბრმა კი ვარ, მაგრამ ჭამა ხომ მინდა? მაღაზია თითქოს ახლოს არის, მაგრამ იქ მისასვლელად სამი საათი მჭირდება. ხან ძროხა მირქენს, ხან რაღაცას წამოვეგები, ვეცემი, ორიენტაციას ვკარგავ, გზიდან ვუხვევ...

„შეეხეთ, დედას თავზე შვიდი ნაკერი ადევს!“ - ამბობს მშვენიერი ბელა. – „მას ისეთები ემართება... ძირს ეცემა, თვალებს ატრიალებს და მთელი სხეულით კანკალებს!“ ღმერთო, რამხელა სევდაა ამ მშვენიერ, გულუბრყვილო თვალებში! ეს გოგონა ჯერ მხოლოდ 9 წლისაა, მაგრამ ყოველდღე იმის ყურება უწევს, მისი საყვარელი დედიკო საშინელ კრუნჩხვებში როგორ ვარდება და ეს საზარელი სენი სასიცოცხლო ძალებს როგორ უმოწყალოდ აცლის; პატარა გული ძალიან სტკივა, რადგან დედა შეიძლება ნებისმიერ წამს დაეცეს და თავი დაარტყას... მას ყველაფერი შეიძლება დაემართოს!

„ზაქარია მქვია. 31 წლის ვარ. მესმის, რომ ზრდასრული მამაკაცი ვარ, მაგრამ ისე ვარ დამოკიდებული ახლა დედაზე, როგორც ჩემი ცხოვრების პირველ წლებში. მე ინვალიდი ვარ, ეს სიტყვა რაოდენ უხეშადაც არ უნდა ჟღერდეს. დიახ, ეს ასეა. უკვე 10 წელია, რაც ნახევარი ადამიანი ვარ. დედა რომ არა, ალბათ, დიდი ხნის წინ დავკარგავდი განძრევის უნარს. ვერ ვხვდები, საიდან აქვს ამდენი ენერგია. მეუბნება: „შენთვის ყველაფერს გავაკეთებ, მაგრამ შენს ნაცვლად, მე ვერ ვივარჯიშებ“. და აი, უკვე 10 წლის მანძილზე, ჩემს მძიმე ხასიათს უძლებს. ეგუება ყველა ჩემს დამარცხებას. მხოლოდ მისი დამსახურება გახლავთ თითოეული ჩემი პატარა გამარჯვება, ის, რომ დღეს ფეხზე დგომა შემიძლია, დამოუკიდებლად ჭამა, ლაპარაკი...

„ასეთი რამ როგორ შეიძლება?“ - იფიქრებთ თქვენ. მზია ძამუკაშვილმა ამ კითხვაზე პასუხი კარგად იცის. ის პირველად 9 წლის ასაკში მოკვდა, როცა დაბრმავდა. სამყარო გაუჩინარდა. ბავშვობა დასრულდა და დასრულდა სიცოცხლეც. მზიამ თავისი ოცნებები დამარხა და დაიტირა, მერე კი სხვა ცხოვრებისთვის აღდგა, - მარადიულ წყვდიადში. ცხოვრებას ხელის შეხებით სწავლობდა: სიარულს, კითხვას, ადამიანების ცნობას... სწავლობდა იმას, თუ როგორ არ სდომებოდა დიდი სიხარული... თუმცა ბოროტი დედინაცვალი-ბედი მისთვის სიყვარულის, დედობის სიხარულის და ბედნიერების მიცემას არც კი გეგმავდა.

უკანასკნელი, რაც კარგი ცხოვრებიდან ახსენდება ისაა, თუ როგორი ბედნიერი გამოდიოდა სახლიდან 10 ნოემბერს. აი, ასეთი იყო ინგა ავადმყოფობამდე, 2017 წელს... იმ შესანიშნავ და მისთვის ყველაზე ბედნიერ დღეს ქალი სიხარულისგან დაფრინავდა, რადგან ქურთუკისთვის ულამაზესი მასალა იყიდა; ოცნებობდა, მისით თავს როგორ მოიწონებდა და როგორ მოუხდებოდა! და მორჩა... მერე, მრავალი დღის განმავლობაში, წყვდიადი ჩამოწვა.