ვაზიანი... აქ საცხოვრებლად მაშინ გადმოდიან, როცა საქმე უკვე ძალიან ცუდადაა და რაიმე სახის საცხოვრებელი მაინც სჭირდებათ; ოღონდ კი თავზე ჭერი ჰქონდეთ და აღარაფერს დაეძებენ. სწორედ აქ, ამ სამყაროსგან მოწყვეტილ ადგილას აღმოჩნდა ჟანა ქოქოევა თავის ორ პატარა გოგონასთან - ელენესთან და ანასტასიასთან ერთად. ის აქ უსიყვარულობამ მოიყვანა.

„სულ სხვისი გამონაცვალი ტანსაცმელი მაცვია, სხვა არ მაქვს. არ მსიამოვნებს, მაგრამ დედა ახალს ვერაფერს მყიდულობს... დეიდა, იცით, ჩვენ ღარიბები ვართ!..“ ამ სიტყვებით მომმართავს 11 წლის კარლო და მორცხვად ხრის თვალებს, რომლებშიც სევდა და წყენა იკითხება; ბიჭი თითქოს დროზე ადრე დაღვინდა, რადგან ცხოვრების მთელი უსამართლობა შეიცნო.

„ჩემი სამი თვის გოგონა საკუთარი დედის უსიცოცხლო სხეულის ქვეშ გაიგუდა...“

„მოდით, ჭამეთ!“ - ყველაზე არასასიამოვნო სიტყვებია რვა წლის გიოსა და სამი წლის გაბისთვის, მათ პატარა ცხოვრებაში... პირში მაშინვე საზიზღარ, გულის ამრევ გემოს გრძნობენ... ოჰ, ეს წყეული ვერმიშელი, არა და არ გამოილია!

„წამო, ხვრელებს გაჩვენებ! იქ კინაღამ მოვკვდი, იცი? ფეხზე ხელი რომ მტაცა, დავიყვირე: „ა-ა-ა!“ დედამ მოასწრო და დამიჭირა, თორემ ჩემი შეჭმა უნდოდა!“ - ხელით მიმათრევს პატარა ნინიკო, რომელსაც ჩემთვის რაღაც ბოროტი ხვრელის ჩვენება უნდა. - „ოღონდ ფრთხილად იყავი, თორემ შეიძლება შენც შეგახრამუნოს!“ - მაფრთხილებს ბავშვი.

ხუთი წლის ვაჩეს ჰგონია, რომ დედას ცუდი გემოვნება აქვს, როცა ის მაკარონს ან კარტოფილს უსინჯავს გემოს და შვილს ეუბნება: „მმმ, გასინჯე, რა გემრიელია!“ ვაჩეს ამ „გემრიელობების“ დანახვა უკვე აღარ შეუძლია.

მათ საკუთარი სახლის ეშინიათ; ეშინიათ, რომ სახურავი, რომელიც ხანძრის შემდეგ ვეღარ შეაკეთეს, თავზე ჩამოექცევათ... და თუ ხანძარს სასწაულებრივად გადაურჩნენ, საკუთარ ჭერქვეშ აუცილებლად დაიღუპებიან. „ალბათ ბევრი დაისვენებს“, - ყოველგვარი ირონიის გარეშე ამბობს გულნაზი. ის მართლა ასე ფიქრობს და იმასაც ფიქრობს, რომ მათი ოჯახი ზედმეტია, რადგან მათზე არავინ დარდობს.

დედა, თამარი და მისი 7 წლის ბიჭი, გაბრიელი, სრულიად მარტონი არიან ამქვეყნად. მამა უკვე ექვსი წელია, რაც აღარაა, - მუდმივი გაჭირვებისგან და მწუხარებისგან თავი მოიკლა... მათ არც ნათესავები ჰყავთ, დახმარებასაც არსაიდან ელიან, არც არავინ ჰყავთ, ვისი იმედიც ექნებოდათ, ამიტომ ისღა დარჩენიათ, რომ ძლიერები იყვნენ, გაუძლონ, გადარჩნენ და ილოცონ... და ასეც იქცევიან, უბრალოდ ძალა თითქმის აღარ შერჩათ.

მასზე იყო დამოკიდებული არხოშაშვილების დიდი და მეგობრული ოჯახი, რომელიც ერთ წამში ბედნიერი ოჯახიდან ყველაზე უბედურ ოჯახად იქცა საქართველოში. „პაპა, პაპა, გტკივა? რატომ არ მეთამაშები?“ - ოთხი წლის მშვენიერი, მოუსვენარი ბიჭი, გოდერძი, საყვარელ პაპას ნაზად ეფერება და ცდილობს აალაპარაკოს. საწოლს გარშემო უტრიალებს, მაგრამ მისი კითხვები უპასუხოდ რჩება; თუმცა ქეთინო ბებოსგან იცის და დარწმუნებულია - მიუხედავად იმისა, რომ ნოდარი პაპა ძალიან ავად არის, ოდესმე ის მას მშვენიერ ზღაპარს მოუყვება... ოჰ, როგორ უნდა!..