7 თვის ერნესტთან, 4 წლის ლუკასთან და 7 წლის დამიანესთან თოვლის ბაბუა არასდროს მისულა. როგორ უნდა აუხსნა პატარებს - რატომ? რატომ მიდის ზღაპრული თოვლის ბაბუა ჯანდაცვის სამინისტროს იმ უნამუსო მოხელეების შვილებთან, რომლებსაც ამ ანგელოზების 4 წლის დაიკოს სამკურნალოდ ფულის გამოყოფა "დაავიწყდათ" და მან საშინელ წამებაში, უბედური ქართველი დედის ხელებში დალია სული, ეპილეფსიის მორიგი შეტევისას. რა უბედურებაა?!

„დედა ევედრებოდა და ცდილობდა, თავი ხელებით დაეცვა, როდესაც მამა მას ნაჯახით მივარდა“, - იხსენებს 12 წლის ნია და თვალებიდან ცხარე ცრემლები ეღვრება. გოგონას ცხოვრებაში საშინელი ტრაგედია დატრიალდა. საკუთარმა მამამ მისი დედა ნაჯახით, პირდაპირ მის თვალწინ მოკლა! გოგონა მაშინ სულ რაღაც 5 წლის იყო... და როგორ, გვითხარით, როგორ უნდა შეძლოს მან ამ სულიერი ტკივილით, ამ უმართავი საშინელებით ცხოვრება, რომელმაც იმ დღიდან მის პატარა, ბავშვურ გულში დაიბუდა?!

გულსაკლავად კითხულობს 5 წლის ანანო და დედას კალთაზე ექაჩება. „მეც, მეც მინდა ჭამა! დედა, პური მაინც თუ გვაქვს?“ - კვერს უკრავს უმცროსი ძამიკო, შოთიკო (3 წლის). „მოითმინე, ჩემო სიხარულო, იქნებ მეზობელმა მოგვიტანოს რამე“, - ალერსიანად პასუხობს დედა, გვანცა (29 წლის) და ბავშვებს თავზე ეფერება. „მაცივარი სულ მოცარიელებულია, მათ ვერაფრით ვაწყნარებ, ისევ მეზობლებისთვის მომიწევს თხოვნა, - ჩვენკენ ტრიალდება და თითქოს თავს იმართლებსო, სევდიანად გვიხსნის ახალგაზრდა ქალი. ზურგი ვაქციე, ცრემლები და დაბნეულობა რომ დამემალა. „ღმერთო, ნებისმიერ ტანჯვას ავიტან, ოღონდ ჩემი შვილების შიმშილს არ ვხედავდე! - მწარედ ტირის საბრალო, ახალგაზრდა ქალი. - ადრე, თავი რაღაცნაირად მაინც გაგვქონდა, ახლა კი ვერც სამსახურს იშოვი, არც ტრანსპორტი მუშაობს... ზოგჯერ, დღე ისე გადის, ბავშვები ცარიელ ჩაისა და პურზე არიან!“

მათ შობის დღესასწაულზეც ეშიებათ და შესცივდებათ; ხოლო როდესაც მეზობელი სახლებიდან შემწვარი გოჭის და ახლად გამომცხვარი ფუნთუშეულის გემრიელი სუნი გამოვა, ისინი ხელში პურს დაიჭერენ, თვალებს დახუჭავენ და წარმოიდგენენ, რაოდენ გემრიელია ეს ყველაფერი... ისინი ამას შეჩვეულები არიან. ისინი ყოველთვის ასე იქცევიან. შიმშილის ატანაც შეიძლება და სიცივის გადატანაც... მაგრამ მერე რა იქნება? ვინ იქნებიან ბავშვები, როდესაც გაიზრდებიან? ვინ გახდებიან ისინი, თუ მათ ბავშვობა არ ჰქონიათ?

„ბექა უცნაურია, ჩვენ არ გვგავს. მას ლაპარაკი არ შეუძლია, მაგრამ ჩვენთან თამაში უყვარს... და მე მისი მესმის! მე ის მიყვარს, მაგრამ როდესაც ტირის ან ბრაზდება, მე მისი მეშინია... მასთან მიახლოება მხოლოდ დედას შეუძლია! - ასაკისთვის შეუფერებელი სერიოზულობით მიხსნის ბექას უმცროსი ძმა, 5 წლის ლუკა. - იცი, დეიდა, მე ყოველთვის ვხვდები, მას რა სურს! აი, ახლა, მას პოლიციის მანქანა უნდა.“

ბავშვებს შორის ყველაზე მკვირცხლი, ხუთი წლის ელენე ხელზე მწვდა სიტყვებით: „საიდუმლოს შენახვა შეგიძლია? მე ფიფქია გავხდები და ჩემს ძმებს ბევრზე-ბევრ ტკბილეულს და სათამაშოს ვაჩუქებ და კიდევ, შენც გაგიმასპინძლდები და დედ-მამასაც.“ გარშემო რომ მიმოვიხედეთ, ყველაფერს უსიტყვოდ მივხვდით: ამ სახლში არასდროს ყოფილა არც სათამაშოები, არც ტკბილეული, არც ჩვეულებრივი საჭმელი. ეს არის თამაზაშვილების ძალიან ღარიბი, ქართული ოჯახი, რომელიც, სამაგიეროდ, ბავშვებით არის მდიდარი: დანიელი (2 წლის), ანდრეა (4 წლის), ელენე (5 წლის), ალექსი (8 წლის) და გიორგი (10 წლის). „დეიდა, არ იცი, თოვლის ბაბუა ჩვენთან რატომ არ მოდის? ჩვენ კარგები ვართ, მაგრამ ის მაინც არ მოდის...“ - კითხულობს ლამის ატირებული ალექსი.

ამ თითქოსდა ომის შემდგომ ნანგრევებში ხუთი მშიერი ბავშვი ცხოვრობს, რომლებიც გათბობაზე და ჭამაზე ოცნებობენ... ოთახებში ისე ცივა, შეგიძლიათ, ქურთუკები არც კი გაიხადოთ. არადა, ზამთარი ჯერ კიდევ წინ არის!

ამ სიტყვებით შეგვეგება 3 წლის თამარი, რომელსაც არ ესმის, ასე რატომ ხდება... ის ხომ ჯერ კიდევ ძალიან პატარაა იმისთვის, რომ გააცნობიეროს, რა საშინელ მდგომარეობაში იმყოფება. მას ეშინია, რომ სახლი, - უფრო სწორედ კი ის, რასაც ის სახლს ეძახის, - ნებისმიერ დროს შეიძლება ჩამოინგრეს და მისი მობინადრეები ცოცხლად დამარხოს.

„მე ყოველთვის კარგად ვიქცევი. დედასაც ვუჯერებ, მამასაც და არც ღმერთს ვაბრაზებ, მაგრამ მე არაფერი მაქვს. დედა ამბობს, რომ ყველაფერი კარგად გვექნება. გვექნება ტკბილეულიც და სათამაშოებიც, მაგრამ როდის - არ იცის... თქვენ იცით? კარგ ბავშვებს კანფეტები ხომ ეკუთვნით?!“ - ტიტინებს პატარა მარიამი და თვალებში, როგორც სულში, დაჟინებით მიმზერს! ისე მიყურებს, თითქოს მთელი მისი ოჯახის ბედი ჩემს პასუხზე იყოს დამოკიდებული.