დაბადებიდან ავადმყოფი ლანა, ყოველდღე მეორე სართულზე აჰყავთ 89 წლის ლამარა ბებიას და 58 წლის ემა დედას...

„როცა მის აყვანას ვცდილობ, ორივე ვეცემით. ძალა აღარ შემრჩა... მჯერა, საქართველო დაგვეხმარება“, - ამ სიტყვებით შემოგვეგება ლამარა ბებია(89 წლის).

         „ჩემი ერთადერთი ოცნება, ხეიბრის ეტლია. მართალია, ქართველი გოგონები 34 წლის ასაკში სულ სხვა რაღაცეებზე ოცნებობენ, მაგრამ... ვიცი, უფალი დიდია! და თქვენც, სწორედ ამიტომ მოხვედით ჩემთან. ეს კი იმას ნიშნავს, რომ თქვენთან ერთად ფონდის ყველა მეგობარიც მოვიდა“ - თვალცრემლიანი ამბობს ლანა(34 წლის). 

ლანა: უფალმა ასე ინება. მე ხომ ვლოცულობ, - ლამაზი ღიმილით გვიპასუხა გოგონამ. თუ ბრძოლას შევწყვიტავ, ეს იმას ნიშნავს, რომ გამოცდა ვერ ჩავაბარე. მე კი მთელი გულით მწამს, რომ როდესმე უფალი შემაქებს და მეტყვის: „ყოჩაღ, ჩემო გოგონა, შენ ეს მოახერხე!“

34 წლის ლანა მაზიაშვილი მძიმედ არის ავად, მაგრამ ამის მიუხედავად ულამაზესი სულის მქონე ახალგაზრდა ქალბატონია, რომელიც უბრალოდ ასხივებს სიყვარულსა და ხალისს.

მათ შევხვდით, როდესაც  89 წლის ბებია, ლამარა და მოსიყვარულე დედა, ემა (58 წლის) მოუხერხებელი, უმძიმესი ხეიბრის ეტლის დაძვრას ცდილობდნენ, რომელიც საშინლად ჭრიალებდა.  ძლიერი მამაკაციც კი ვერ გაუმკლავდებოდა ამ საქმეს.

         პატარაობიდან ლანას გამუდმებით ზურგს უკან  ხალხის ჩურჩული ესმოდა: „საბრალო, საბრალო... რა ცოდოა ეს გოგო“... ნებისმიერ ადამიანს ჭკუიდან შეშლიდა ასეთი სიტყვები. მით უმეტეს გოგოს. ეს დიდ ტკივილს აყენებდა და აიძულებდა ჩაკეტილიყო საკუთარ თავში. ეშინოდა გარეთ გამოსვლის...

         ის უფლის რწმენამ გადაარჩინა! დღეს კი სურს სხვებს დაეხმაროს, თავი ბედნიერად რომ იგრძნონ. ამისთვის კი მხოლოდ ხეიბრის ნორმალური ეტლი სჭირდება. მაშინ ლანა მსოფლიოში ყველაზე ბედნიერი ქართველი გოგონა გახდება!

ლანა: მარცხენა ფეხის დეფექტით დავიბადე, ის მარჯვენაზე რამდენიმე სანტიმეტრით გრძელია. არ დავწვრილმანდები, მაგრამ გეტყვით იმას, რომ ექიმების შეცდომის გამო, მდგომარეობა გაუარესდა და ხეიბრად ვიქეცი. დროთა განმავლობაში, მენჯ-ბარძაყის დეფექტის გამო, განვითარდა კიფოსქოლიოზი და ხერხემალი წარმოუდგენელი სისწრაფით გამიმრუდდა. მეხუთე კლასში უკვე ყავარჯნებით მივედი.

ლანა: დედა ყოველთვის მეუბნებოდა: „არ შეჩერდე, არ დანებდე, წინ იარე და განვითარდი“. ამისთვის, მე მისი უზომოდ მადლობელი ვარ მისი. სწორედ ეს დამეხმარა იმაში, რომ  მიზანდასახულ ადამიანად ჩამოვყალიბებულიყავი. დედას სულ დავყავდი კონცერტებსა და გამოფენებზე. ყველაფერს აკეთებდა იმისთვის, თავი საზოგადოების სრულფასოვან წევრად რომ მეგრძნო. სხვა ადამიანებიც იყვნენ, ვინც ამაში ძალიან დამეხმარა.

მესამე კლასამდე, დედას ყველა ძალისხმევის მიუხედავად, თანაკლასელებთან ურთიერთობა ნაკლებად მქონდა, ვგრძნობდი, რომ ყველასგან განსახვავებული ვიყავი. მაგრამ ერთხელ, ჩემი კლასელი ბიჭი მოვიდა და მკითხა: „რა გჭირს, ლანა? ჩვენთან რატომ არ მეგობრობ? შენ ზუსტად ისეთი ხარ როგორც ჩვენ ყველანი. მინდა, რომ იმეგობრო ჩემთანაც და სხვა ბავშვებთანაც.“ ასე დაიწყო ჩვენი მეგობრობა!

ჩემი მეგობრის ეს სიტყვები მთელი ცხოვრება დამამახსოვრდა. ამ დროს ფასდაუდებელი თანადგომა ვიგრძენი, მივხვდი, რომ მარტო არა ვარ.

იმაში, რომ არ მოვტყდი და ბედს არ შევეგუე, ჩემი კლასის ხელმძღვანელსაც, მერი ცისკარიძესაც, დიდი წვლილი მიუძღვის. ის და ჩვენი სკოლის დირექტორი დანარჩენი ბავშვებისგან არ მასხვავებდნენ, შეღავათებს არ მიკეთებდნენ. მათი ამისთვის უზომოდ მადლობელი ვარ.

სკოლა ჩემთვის ასოცირდება ცხოვრების ყველაზე ბედნიერ წლებთან. ჩვეულებრივი სკოლის მოსწავლე ვიყავი, ვსწავლობდი, ხანდახან „შატალოზეც“ დავდიოდი, ვმხიარულობდი. ახლაც მიხარია ცხოვრება, მაგრამ ძალიან მინდა დავეხმარო დედას და ბებიას და მხრებზე მძიმე ტვირთად არ დავაწვე. ძალიან ბევრი ენერგია მაქვს, მაგრამ ის მიშლის ხელს რომ დამოუკიდებლად გადაადგილების უნარი არ მაქვს.

ლანა: ამისთვის მჭირდება თანამედროვე, ხეიბრის ელექტრო ეტლი. საქართველოში ასეთი არ იყიდება, ევროპიდან შეკვეთა არის საჭირო. ნახმარი ეტლის საფასური კი, დაახლოებით 1 200-1 500 ლარია. ჩვენ კი, სამწუხაროდ არ გვაქვს ამხელა ფული. 

ლანა: წაკითხული მაქვს, რომ ევროპაში, ადამიანებს მსგავსი დიაგნოზით - კუნთების ატროფიით, უკეთებენ ოპერაციას. ახლა ჩემი ფეხი ძალიან მძიმეა, ყოველდღე მტკივა, ხანდახან გაუსაძლისად. ოპერაცია შეამსუბუქებდა ამ ტანჯვას, მაგრამ საქართველოში არ კეთდება, ევროპულ ფასებს კი ჩემი ოჯახი უბრალოდ ვერ გაწვდება.

ლანა: ყველაზე რთული ის არის, რომ საქართველოში სამწუხაროდ ხეიბრებზე არაფერი არ არის მორგებული. ხეიბრის ეტლში მჯდომი ადამიანები კი მთლიანად არიან დამოკიდებული გარშემომყოფებზე. არ არის არც პანდუსები, არც მოაჯირები და არც ლიფტები. მეორე სართულზე ვცხოვრობ დედასთან და ბებოსთან ერთად. დამოუკიდებლად ასვლა და ჩამოსვლა არ შემიძლია, სხვის დახმარებით ამის გაკეთება კი ძალიან შრომატევადია.

ჩვენს სახლში არის ლიფტი, მაგრამ მეორე სართულზე არ ჩერდება, ჯანმრთელი ადამიანისთვის ეს სულაც არ არის პრობლემა, მაგრამ რა უნდა ქნან მათ, ვისაც ჯანმრთელობის პრობლემა აქვს? მერიაში გავაგზავნეთ რამდენიმე წერილი, ვთხოვეთ, ლიფტის მეორე სართულზე გაჩერების პრობლემის მოგვარებაში დაგვხმარებოდნენ, ასევე პანდუსის გაკეთებაც. ეს ძალიან გამიმარტივებდა ცხოვრებას, მაგრამ სულ უარს გვეუბნებიან.

რა თქმა უნდა, შესაძლებელია ვინმემ საკუთარი სახსრებითაც მოაგვაროს ეს საკითხი, მაგრამ ჩვენ ამის შესაძლებლობა არ გვაქვს. ჩვენს ოჯახში, ამჟამად მხოლოდ დედა მუშაობს - ქუჩებს ხვეტავს, ამიტომაც ფინანსურად ძალიან გვჭირს.

მუშაობა ძალიან მინდა, მინდა დედას დავეხმარო ოჯახის შენახვაში, მაგრამ ხეიბრის კარგი ეტლის გარეშე ნორმალურად გადაადგილება არ შემიძლია. ელექტრო ეტლი ნამდვილად ხსნა არის ჩემნაირი ადამიანებისთვის. ტრანსპორტში ასვლის შესაძლებლობასაც კი იძლევა. მე სწორედ ამაზე ვოცნებობ.

მიყვარს იმის წარმოდგენა, თუ როგორ ავდივარ ჩემით ავტობუსში და სამსახურში მივდივარ, როგორც ყველა ნორმალური ადამიანი. ვერც კი წარმოიდგენთ, რამდენად დასაფასებელია, როცა ჩვეულებრივი ადამიანი ხარ, საზოგადოების წევრი, და არა განდეგილი.

შეიძლება ითქვას, რომ ამისთვის ვიბრძვი. ყოველდღიურად ვიცავ ჩემს უფლებას, ვიყო ნორმალური ადამიანი.

ლანა: მუდმივად. როცა უცხო ადგილას ვხვდები, სადაც არ მიცნობენ, ხშირად მესმის: „საბრალო“, „ასეთებს საერთოდ რად უნდათ გასვლა?“, „რა ცოდოა“, „რა საშინელებაა, ფეხზე რა სჭირს?“. ადამიანები ამას ხმამაღლა ამბობენ და თან მიყურებენ. ადრე, ძალიან ვიტანჯებოდი, საკუთარ თავში ვიკეტებოდი და გარეთ გასვლას ვერიდებოდი. მაგრამ ბოლოს და ბოლოს, ასეთმა დამოკიდებულებამ ძალიან დამღალა და სხვა რამ მოვიმოქმედე. 

როგორ გგონიათ, რა გავაკეთე? მორიგ კითხვას: „საბრალო, ნეტავ რა სჭირს ფეხზე?“ - ხუმრობით ვუპასუხე: „ არ ინერვიულოთ, მე ხომ მარსიდან ჩამოვფრინდი, იქ ჩვენთან ყველა ასეთია“. ხალხს ისეთი გაოცებული სახეები ჰქონდა, მგონი დაიჯერეს, რომ მარსიდან ვარ...

ხუმრობა კარგია, მაგრამ, იუმორის გრძნობის გარეშე, ხეიბრის ცხოვრება უზომოდ მძიმეა. მაშინ ხელები გულზე უნდა დაიკრიფოს  და საკუთარი თავის მიმართ სიბრალულისა და უმწეობის გამო უნდა მოკვდეს. მაგრამ მე შორს ვარ ამ ყველაფრისგან, ბოლომდე ვაპირებ ბრძოლას და მხოლოდ სიკვდილი თუ შემაჩერებს.

ლანა: შემიძლია, სატელეფონო ოპერატორად რომ ვიმუშავო. სპეციალური კურსები მაქვს გავლილი და პატარა გამოცდილებაც მაქვს. კიდევ, მეხერხება და ძალიან მიყვარს ბისერით ქსოვა. ლამაზი სამაჯურები, საყურეები და ყელსაბამები გამომდის. ჩემს სამკაულებს გამოფენაზე ვყიდიდი, მაგრამ იშვიათად ტარდება, მე კი არავინ არ მყავს რომ დამეხმაროს დანიშნულების ადგილამდე მისვლაში.

ვცადე ინტერნეტით გამეყიდა ჩემი ნამუშევრები, მაგრამ ჩემს ტელეფონს კამერა არ უვარგა და საშინელი სურათები გამოდის, სამკაულის სილამაზეს სრულყოფილად ვერ გადმოსცემს.

ასევე მანიკურის გაკეთება მეხერხება, მაგრამ სპეციალური ხელსაწყოები არ მაქვს, ამიტომაც, ჯერჯერობით საკუთარ თავზე ვსწავლობ.

ძალიან დიდი სურვილი მაქვს დავეუფლო ამ პროფესიას, მაქვს მოთმინების უნარი და მიხარია, როცა სილამაზეს ვქმნი.

ლანა: როგორც უკვე გითხარით, ვოცნებობ სამსახური მქონდეს - დედას რომ მივეხმარო ჩემი და ბებიას შენახვაში. დედა ქუჩებს ხვეტავს, ეს კი მძიმე შრომაა. სახლში რომ მოდის, ჩემზეც უწევს ზრუნვა, მე ხომ დამოუკიდებლად აბაზანამდეც კი არ შემიძლია მისვლა. ბებო ცდილობს რომ დამეხმაროს, მაგრამ ის უკვე 89 წლისაა და ჩემს აწევას თუ შეეცდება, ორივე წავიქცევით.

ბებიამ, რომელსაც ასევე ლამარა ჰქვია ყური მოკრა, რომ მასზე იყო საუბარი და გაეცინა: „კარგი ერთი, ჯერ არა მიშავს რა! რომ წავიქცევით, ერთად გავაგრძელებთ ხოხვას.“

ლანა: დიახ, გმადლობთ, ყურადღება რომ გაამახვილეთ. ნამდვილად ძალიან კარგი ურთიერთობა გვაქვს და ყოველთვის ასე იყო. დედა და ბებია ყოველთვის მხარში მედგნენ და ყველაფერს აკეთებდნენ იმისთვის, რომ სრულფასოვანი და ბედნიერი ბავშვობა მქონდა. მამამ მიგვატოვა, როცა 3 თვის ვიყავი. დედა კი, ხეიბარ გოგონას  მარტო მზრდიდა, ყოველგვარი მხარდაჭერის გარეშე და მამაზე ცუდი ერთხელაც არ უთქვამს. მამაჩემი ცხოვრებაში არასდროს მინახავს, მაგრამ არაფერში არ ვადანაშაულებ, უფალმა განსაჯოს. მარტო ის ვიცი, რომ დედას ძალიან უჭირდა, მაგრამ ამას არასდროს მაგრძნობინებდა, ბედს არ უჩიოდა. ჩემი დედა და ბებია, საოცრად თბილი ადამიანები არიან, ვამაყობ მათი სულიერი სილამაზით და ვაფასებ, გვერდში რომ მყვანან.

ლანა: დიახ, ნათესავები სოფლიდან გვიგზავნიან ყველს, კვერცხს, რძეს. საერთოდ საქართველოში უზომოდ კეთილი ადამიანები ცხოვრობენ. კარგი ხალხია - ქართველები. საქართველო კი საოცრად ლამაზი ქვეყანა. მაგრამ ეს მხოლოდ სურათებიდან ვიცი, თითქმის არსად არ ვარ ნამყოფი. ძალიან მინდა მთელი ქვეყანა შემოვიარო და უკეთესად გავიცნო. 

კიდევ ერთი ჩემი დიდი ოცნებაა - ზღვის პირას შევხვდე განთიადს, მერე კი ჩემი თვალით ვნახო ზღვის ჩასვლა. ნამდვილი საოცრებაა იმის ცქერა, მზე როგორ ჩადის ნელ-ნელა ზღვაში. ღმერთო, როგორ მიყვარს ეს ცხოვრება!

ლანა: ვფიქრობ კარგი იქნებოდა, სახლში ცხელი წყალი რომ გვქონოდა. ამჟამად მხოლოდ ცივი წყალი გვაქვს. გვიწევს მისი მზეზე ან გაზქურაზე გაცხელება. გაზის წყლის გამაცხელებლის ყიდვა და დაყენება კი დაახლოებით 300 ლარი ჯდება, ჩვენთვის ეს ძალიან დიდი თანხაა. ლიფტისა და პანდუსის შესახებ უკვე გითხარით.

ძალიან მინდა გარეთ, სუფთა ჰაერზე გასვლა, მაგრამ ამჟამად ყოველი ასეთი მცდელობა, ნამდვილი წამებაა ჩემთვისაც და იმისთვისაც, ვინც ითავებს რომ დამეხმაროს.

ლანა: ჩემი მეგობარი, იმის მოწმეა, თუ რამდენჯერ მივმართე სახელმწიფოს დახმარებისთვის და იმისაც, რომ ამას არანაირი შედეგი არ მოჰყვა. ფონდის ელექტრონული მისმართი, სწორედ მან მომაწოდა, მაგრამ სანამ მოგწერდით, ძალიან დიდხანს ვყოყმანობდი. ვიცი, რომ უამრავია ისეთი ადამიანი, ვინც დახმარებას ჩემზე მეტად საჭიროებს. ხანგრძლივი ფიქრის შემდეგ, გადავწყვიტე, რომ დახმარება აუცილებლად მოვა, თუ კი უფალი ამას ინებებს,  და მოგწერეთ. უფლის მწამს. ვიცი, რომ ჩემი ცხოვრება გამოცდაა, რომელიც უფალმა გამომიგზავნა, და თუ კი ბრძოლას შევწყვიტავ, ეს იმას ნიშნავს, რომ ჩავიჭერი. მწამს, რომ ერთხელ უფალი ნამდვილად მეტყვის: „ლანა, შენ ეს მოახერხე.“

ახლა ძალიან მიხარია, ჩერნოვეცკის ფონდს რომ მივმართე. იმდენად სწრაფად გამომეხმაურეთ და იმდენად გულთან ახლოს მიიტანეთ ჩემი ამბავი, რომ კიდევ ერთხელ დავრწმუნდი - საქართველოში ნამდვილად კეთილი ადამიანები ცხოვრობენ. ვფიქრობ, რომ ამ ქვეყანაში გატარებული ყოველი დღე თავისთავად საინტერესოა. ეს მრავალ ჭირ-ვარამ გამოვლილი, უფლისგან დალოცვილი მიწა-წყალია, ჩვენ კი ხალხი, რომელსაც უყვარს უფალი და მასაც ვუყვარვართ.

ლანა: დიახ, რა თქმა უნდა. ადამიანის სიმდიდრე მისი მეგობრებით განისაზღვრება. 

---

მეგობრებო, ჩვენ შეგვიძლია ამ გოგონას ვაჩუქოთ ყველაზე ძვირფასი რამ - გადაადგილების შესაძლებლობა. ხეიბრის თანამედროვე ეტლი, ლანას ნამდვილად დაეხმარება, საზოგადოების სრულფასოვანი წევრი და დამოუკიდებელი ადამიანი რომ გახდეს. ეს შემთხვევა გასაოცარია! სწორედ ის შემთხვევა, როცა ადამიანმა იმის მიუხედავად რომ სირთულეები ბავშვობიდან თან სდევს, შეინარჩუნა სიყვარული სიცოცხლისა და გარშემომყოფი ადამიანების მიმართ. თქვენი მხარდაჭერა, ლანას ბიძგს მისცემს, რათა წინ წავიდეს როგორც პირდაპირი, ასევე გადატანითი მნიშვნელობით.

მოდით დავეხმაროთ ამ მიზანდასახულ, კეთილი გულისა და ლამაზი სულის მქონე გოგონას, ბოლოს და ბოლოს წინ დაიძრას!

მოინახულეთ და გაიცანით ლანა, ან უბრალოდ აკრიფეთ მისი ნომერი და გაამხნევეთ თბილი სიტყვით! მას ნამდვილად გაუხარდება, ახალ, ერთგულ მეგობრებს თუ შეიძენს!

        უფალი გვაძლევს შესაძლებლობას, ვიზრუნოთ  ადამიანებზე, ვისაც ამის ძალა თავად არ შესწევთ. თითოეული მათგანი, გვიბოძა უფალმა, რათა შევძლოთ, მას ჩვენი რწმენა, არა მხოლოდ სიტყვიერად, არამედ კეთილი საქმითაც რომ დავუმტკიცოთ!

თანხა შეგიძლიათ ჩარიცხოთ:

#GE15TB7194336080100003

#GE42LB0115113036665000

#GE64BG0000000470458000

(დანიშნულება:ლანა მაზიაშვილი)

ვებ-გვერდიდან: 

სწრაფი ჩარიცხვის ტერმინალებიდან:  OPPA, TBCpay დაExpressPay.

ფონდის დამატებითი ვალდებულებებსა და უფლებებს შეგიძლიათ გაეცნოთ ბმულზე: https://goo.gl/GY2Gus)

            ჩვენ უკვე დავეხმარეთ უამრავ გაჭირვებულს! გავუმართოთ ხელი ლანა მაზიაშვილი. ბედისწერისგან დაზღვეული არავინაა! ვინ იცის, იქნებ სრულიად უცხო ადამიანების დახმარება თავადაც დაგვჭირდეს!

ერთი ზარი გადაარჩენს სიცოცხლეს - 0901 200 270