ატარა საბა, როგორც მტრებს, ისე გვიყურებს და გულში იკრავს თავის პურის ნაჭერს. მას არავის დაუთმობს. არც დედიკოს, და არც ძმას! იცის, რომ დღეისთვის, ეს ბოლო ნაჭერია, ყველაზე გემრიელი ლუკმა. ხვალ კი, შეიძლება აღარც იყოს.