როდესაც მკითხეს, რაზე ვოცნებობ, გამეცინა. ეს იყო სიმწრის, იმედგაცრუებისა და უსუსურობის სიცილი. ოცნება? ყოველდღე გადარჩენისთვის ვიბრძვი, რაზე უნდა ვიოცნებო?! რეალისტი ვარ და ერთადერთი, რაც ნამდვილად მჭირდება, არის საკვები, წამალი და საფენები. ერთი სიტყვით, ყველაფერი ის, რაც ოდნავ მაინც შეამსუბუქებს ჩემს ყოველდღიურ ტანჯვას. ოცნების კი მრცხვენოდა. მეგონა, რომ არავის ვჭირდებოდი ჩემი ოცნებებით და სასაცილოა. მერე რა, რომ არ გვაქვს წყლის გამაცხელებელი და დაბანა წამებაა ჩემთვის, ჩემი ავადმყოფი მეუღლისთვის და მისი დედისთვის, რომელიც კიბოთი კვდება. მერე რა, რომ მობილური ტელეფონი გაფუჭდა და შეიძლება სასწრაფოს ვერ დავუკავშირდე, თუ ცუდად გავხდი. თურმე, როგორ ვცდებოდი... ფონდმა შეკრიბა საუკეთესო ადამიანები, რომლებმაც ჩემი ოცნებები აასრულეს. რამდენიმე წლით გამიხანგრძლივეთ სიცოცხლე, გეფიცებით!

მეგონა, რომ ეს ჩემი უკანასკნელი დღეები იყო და ეს ზამთარიც ბოლო იქნებოდა ჩემს ცხოვრებაში. როგორ გავუძლებდი ამ ყინვებს? ავადმყოფი, მშიერი, გაყინული, არავის ვჭირდებოდი... როგორ ამბობენ? ერთი ჭიქა წყლის მომწოდებელიც არავინ ჰყავსო? აი, ზუსტად ჩემზეა ნათქვამი. ვფიქრობდი, იყოს ასე! რამდენ ხანს უნდა ვიტანჯო?! აღარც მახსოვს, ბოლოს საახალწლოდ როდის მქონდა კარგის მოლოდინი...