უსახლკაროდ დავრჩი, საკუთარმა ოჯახმა ქუჩაში გამომაგდო, პურის ერთ ნაჭერს მთელი დღე ვიზოგავდი, რომ შიმშილით არ მოვმკვდარიყავი და ყოველდღიურად დამემეტკიცებინა ყველასთვის, რომ მეც - უსინათლო ქალს, მქონდა ღირსეული ცხოვრების უფლება - მოკლედ თუ ვიტყვით, ჩემი ცხოვრების ისტორია ასე ჟღერს. რაღაც მომენტში, ჩემი მდგომარეობა ძალიან დამძიმდა. ოჰ, როგორ შეუძლია სიღარიბეს და მარტოობას გატეხოს ადამიანი! ღმერთო, არ მინდა იმ შავბნელი დღეების გახსენება... მერე კი, თქვენ გამოჩნდით.

მეგონა, შიმშილით მოვკვდებოდი... შემომხედეთ, ძვალი და ტყავი ვარ დარჩენილი. მაგრამ, შევებრალე უფალს და თქვენ, გულმოწყალე ადამიანები გამოჩნდით ჩემს ცხოვრებაში... ღმერთო ჩემო, თურმე როგორ მომნატრბია რძისა და ხორცის გემო! იცით, შევეცდები გამოვიზოგო და ცოტ-ცოტა ვჭამო, ეს პროდუქტი დიდხანს რომ მეყოს! გმადლობთ, რომ მაჩუქეთ ეს ბედნიერება!

- არ ვიცი რა ვთქვა, ჩემი ახალი დამხმარესთვის, მადლობა როგორ გადაგიხადოთ? ნამდვილი კოშმარი იყო. ხელები მიცახცახებდა, ყველაფრს გაყინულ წყალში ვრეცხავდი, მერე კი, რამდენიმე დღე ველოდებოდი, სანამ გაშრებოდა ამ ნესტში! ღმერთმა დაგლოცოთ ყველა, სწორედ თქვენი დამსახურებაა, საბოლოოდ, ბინძურ მაწანწალად რომ არ ვიქეცი!

იცით, რას გეტყვით, ჩემო კარგებო... ახალგაზრდები არ უნდა კვდებოდნენ, მოხუცებმა კი, შიმშილსა და არაადამიანურ პირობებში არ უნდა გაატარონ უკანასკნელი დღეები. ეს ნორმალური არ არის, ასე არ უნდა იყოს! ღმერთო, მთელი ცხოვრება შრომაში გავატარე და ღირსეული სიბერე არ დავიმსახურე? არავის შესტკიოდა ჩემზე გული თქვენამდე. ეტყობა, ღმერთს შევებრალე, ჩემი ლოცვები შეისმინა და თქვენი თავი გამომიგზავნა, საუკეთესო ადამიანებო! მადლობა! ახლა, როგორი ტექნიკა მაქვს?! ამ ყველაფერს ვერასდროს შევიძენდი, ხანდახან ხომ, პურის ფულიც კი არ მქონდა!

იცით, რის თქმა მინდა თქვენთვის? ამ ბოლო დროს, იშვიათად ვახსენდებოდი ვინმეს. არავის ვჭირდებოდი და ასე, მშიერი და გაყინული ვატარებდი ჩემს უკანასკნელ დღეებს. ჩემს შვილს თავად არ ჰქონდა საჭმელი, საღამოს ცოტა მაინც რომ გადაედო ჩემთვის. ეს არის ცხოვრება? დედის გული როგორ არ გასკდა, არ ვიცი. არაფერი გვქონდა - არც საკვები, არც წამლები. ჩემი მობილური ტელეფონი კი, უკვე ლამის ასი წლისაა, ამიტომაც ხშირად ითიშება. ვფიქრობდი, რა მოხდება, უცებ ცუდად თუ გავხდი და ვერ დავურეკე ვერც ჩემს შვილს, ვერც სასწრაფო დახმარებას? როგორ ამბობენ? სინათლე გვირაბის ბოლოს? ის არსებობს! თქვენ გამოჩნდით როგორც სინათლის სხივი და თქვენი სიკეთითა და სიყვარულით, გაანათეთ ჩემი ცხოვრება. უკვე ვფიქრობდი, რომ დავიმსახურე ეს ტანჯვა და ტკივილი, მაგრამ თქვენ დამიბრუნეთ რწმენა, რომ ცოტათი მაინც ვიმსახურებ ბედნიერებას, გამახსენეთ ჩემი საყვარელი საჭმლის გემო და იმედი მაჩუქეთ, რომ მარტო არ ვარ. გვერდში მიდგას მთელი საქართველო, მსოფლიოში ყველაზე კეთილი ხალხი! ღმერთო, შენ დალოცე და დაიფარე ყველა, ვინც ამ სიტყვებს კითხულობს!

ლიუნინა: რაღა დროსია ჩემი ოცნება? არ მეგონა, ვინმე თუ გამოეხმაურებოდა მოხუცის თხოვნას, ამქვეყნად ხომ, იმდენი მშიერი ბავშვია, შეჭირვებული ოჯახი! მაგრამ, საქართველოში დიდებული ადამიანები ცხოვრობენ! ასაკსაც პატივს სცემენ. როგორ ვიფიქრებდი, რომ მოხუცი ქალის, უცნობი მოხუცი ქალის სიტყვები შეძრავდა ადამიანების გულებს. მადლობას გიხდით, ჩემო ძვირფასებო, მადლობა, რომ არსებობთ. სწორედ ასეთი ადამიანების დამსახურებით, საქართველო ითვლება უდიდებულეს ქვეყნად!

როდესაც მკითხეს, რაზე ვოცნებობ, გამეცინა. ეს იყო სიმწრის, იმედგაცრუებისა და უსუსურობის სიცილი. ოცნება? ყოველდღე გადარჩენისთვის ვიბრძვი, რაზე უნდა ვიოცნებო?! რეალისტი ვარ და ერთადერთი, რაც ნამდვილად მჭირდება, არის საკვები, წამალი და საფენები. ერთი სიტყვით, ყველაფერი ის, რაც ოდნავ მაინც შეამსუბუქებს ჩემს ყოველდღიურ ტანჯვას. ოცნების კი მრცხვენოდა. მეგონა, რომ არავის ვჭირდებოდი ჩემი ოცნებებით და სასაცილოა. მერე რა, რომ არ გვაქვს წყლის გამაცხელებელი და დაბანა წამებაა ჩემთვის, ჩემი ავადმყოფი მეუღლისთვის და მისი დედისთვის, რომელიც კიბოთი კვდება. მერე რა, რომ მობილური ტელეფონი გაფუჭდა და შეიძლება სასწრაფოს ვერ დავუკავშირდე, თუ ცუდად გავხდი. თურმე, როგორ ვცდებოდი... ფონდმა შეკრიბა საუკეთესო ადამიანები, რომლებმაც ჩემი ოცნებები აასრულეს. რამდენიმე წლით გამიხანგრძლივეთ სიცოცხლე, გეფიცებით!

მეგონა, რომ ეს ჩემი უკანასკნელი დღეები იყო და ეს ზამთარიც ბოლო იქნებოდა ჩემს ცხოვრებაში. როგორ გავუძლებდი ამ ყინვებს? ავადმყოფი, მშიერი, გაყინული, არავის ვჭირდებოდი... როგორ ამბობენ? ერთი ჭიქა წყლის მომწოდებელიც არავინ ჰყავსო? აი, ზუსტად ჩემზეა ნათქვამი. ვფიქრობდი, იყოს ასე! რამდენ ხანს უნდა ვიტანჯო?! აღარც მახსოვს, ბოლოს საახალწლოდ როდის მქონდა კარგის მოლოდინი...

მალარდო: ღმერთი ჩემს ლოცვებს შეისმენს! ზეცაში ხომ, ერთი ლოცვაც კი არ იკარგება! ჩემი დღე იწყება და მთავრდება ლოცვით - თქვენთვის, იმ ადამიანებისთვის, ვისაც არ ვიცნობ. იცით, რა გააკეთეთ, ძვირფასებო? ან როგორ გააკეთეთ ეს? თქვენ ხომ, ეს ფული თქვენს ოჯახებს „წაართვით“ და ჩემს საბრალო შვილიშვილს მიეცით! როგორ მიჭირდა, რომ ვაჭმევდი და ვუცვლიდი იმ ძველ დანგრეულ ტახტზე! ვერც კი წარმოვიდგენდი, რომ საწოლს მიჯაჭვული პაციენტებისთვის სპეციალური საწოლები არსებობს. ახლა, მოხერხებულად წევს და აღარაფერი სტკივა! ჩემი საბრალო ბიჭი.