რით დაიმსახურეს ამ ქართველმა ბავშვებმა ასეთი დამცირება?!

კეთილო ადამიანო, დაუყოვნებლივ გააზიარე ეს პოსტი! დაეხმარე შენს მეგობრებსაც მონაწილეობა მიიღონ ღვთისნიერ საქმეში!

ნათია: ბევრნი ვართ. მე, ჩემი მეუღლე და ექვსი შვილი ამ ერთი ბეწო სახლში ძლივს ვეტევით. წასასვლელიც არსად გვაქვს. რომ გაიგებენ, რამდენი შვილი გვყავს, ისე გვიყურებენ, როგორც ტარაკნებს. სხვა ქვეყანაში რომ ვცხოვრობდე, ალბათ ჯილდოს მომცემდნენ იმისთვის, ათი შვილი რომ გავაჩინე! დიახ, გმირად ვთვლი საკუთარ თავს. არ არის მარტივი საქართველოსთვის შვილების აღზრდა. არავინ გვაფასებს, არავის ვჭირდებით. შემწეობას გვაძლევენ და ჰგონიათ, რომ საკმარისია.

 - ალბათ, ძალიან ახალგაზრდამ შექმენით ოჯახი? მართლაც გმირობაა, როდესაც 40 წლის ასაკში ათი შვილი გყავს გაჩენილი!

 ნათია: კი, 19 წლის ვიყავი, დავითი რომ გავიცანი. წისქვილში მუშაობდა, სადაც დასაფქვავად ხშირად მიმქონდა მარცვლეული. დავითი ჩემზე 16 წლითაა უფროსი და ხელი რომ მთხოვა, არც დავფიქრებულვარ, მაშინვე დავთანხმდი. ჩვენი უფროსი გოგო, ნინო უკვე 21 წლისაა. თავადაც დედაა უკვე, ახლახან მეორე გოგონა გააჩინა. უფროსი ბიჭი, ნოდარი 19 წლისაა. თვლის, რომ უკვე დიდია და მძიმე ფიზიკური შრომით შოულობს ფულს, თავის უმცროს და-ძმას ეხმარება. ასე გაგვაქვს თავი.

გამორჩეული ბიჭი, გიორგი 11 წლის ასაკში დაიღუპა

 - ექვსი პატარა და სამი დიდი შვილი, მეათე ბავშვი სადაა?

 ნათია: ამის გახსენება არ მინდოდა... ჩემი გიორგი, ჩემი საბრალო ბიჭი... ოთხი წლის წინ დაიხრჩო მდინარეში. გასული ვიყავი, სახლში რომ მოვედი, არ დამხვდა. გულმა ცუდი მიგრძნო, თითქოს, გულ-მუცელი მთლიანად მეწვოდა. გარეთ გამოვვარდი. მეზობლებმა მითხრეს, რომ უნახავთ, მდინარისკენ როგორ მიდიოდა. ღმერთო, ღმერთო, ფეხშიშველი გავრბოდი! არც მახსოვს, როგორ აღმოვჩნდი იმ ადგილას, სადაც სულ ცოტა ხნის წინ ჩემი ბიჭი ცოცხალი იდგა. დედის გული ყოველთვის გრძნობს, მის შვილს რამე ცუდი თუ დაემართა. მეზობლები ჩემს დამშვიდებას ცდილობდნენ, მე კი უკვე ვიცოდი, რომ ცოცხალს ვეღარასდროს ვნახავდი ჩემს ბიჭს. საღამოსკენ წყლიდან ამოასვენეს უკვე გაციებული, გალურჯებული და შეშუპებული. ჩემი ანგელოზი... როგორ მაკლია. გამორჩეული ბავშვი იყო. მისი დაღუპვის მერე, ორი კვირა არაფერი მიჭამია, სიკვდილი მინდოდა. ჩემი რვა შვილიც კი ვერ მიბრუნებდა სიცოცხლის სურვილს.

- ეს კოშმარია, როგორ მონახეთ საკუთარ თავში ძალა, ცხოვრება რომ გაგეგრძელებინათ?

ნათია: ღმერთმა თამარი მაჩუქა. მან ყველას შეგვმატა სიცოცხლის ძალა. სწორედ ის გახდა ის ხავსი, რომელსაც ყველანი ჩავეჭიდეთ. ძალიან ცელქია და არ გვაძლევს საშუალებას, რომ მოვიწყინოთ.

 ანდრია (7 წლის): მისთვის ყველაფერი შეიძლება, რასაც ჩვენ გვიკრძალავენ!

 ანა (7 წლის): იმის უფლებაც კი აქვს, ყველაზე ხმამაღლა რომ იტიროს.

 „საშინელი ტრაგედიის მერე, თამარმა ყველანი აიძულა გაეგრძელებინათ ცხოვრება“

 - თამარი ნამდვილი საოცრებაა. შეუძლებელია, ერთი ნახვით არ შეგიყვარდეს.

 ანდრია: გიორგი რომ მოკვდა, დედა სულ ტიროდა. საერთოდ ვერ იდგა ფეხზე. ამბობდა, რომ გიორგისთან უნდოდა წასვლა. ჩვენ კი, წრუწუნებივით ჩუმად ვისხედით. თუ გვშიოდა, მაშინაც არ ვიღებდით ხმას.

 „ძალიან გვეშინოდა, რომ დედა აღარასდროს შეწყვეტდა ტირილს“

ნათია: ჰოდა, ასე ვცხოვრობთ. პირობებზე ხმას აღარ ვიღებ. არ გამაჩნია ავეჯი, საწოლები არ გვყოფნის. ქირით ვცხოვრობთ ამ სახლში. ძალიან პატარაა ექვსი ბავშვისთვის, მაგრამ მე და ჩემი მეუღლე სხვასაც ვერაფერს ვშოულობთ. როდესაც იგებენ, რომ ექვსი შვილი გვყავს, როგორც კეთროვნებს, ისე გაგვირბიან. უბრალოდ შეხედეთ, რანაირ პირობებში ვარსებობთ. მთელი ჩვენი ტანსაცმელი თაროებზე და სად აღარ ყრია. რიგრიგობით ვჭამთ. საკმარისი სკამებიც არა გვაქვს. ყველას ერთად გვძინავს დიდ საწოლებზე.

 „ტანსაცმლის გროვები პირდაპირ იატაკზე ალაგია“

 „არ აქვთ სკამები, ზოგი ფეხზე დგას და ისე ჭამს“

 - ნათია, დახმარებისთვის არ მიგიმართავთ?

 ნათია: კი, ძალიან ბევრჯერ. ვთხოვეთ, დაგვხმარებოდნენ, პატარა სახლი მაინც აგვეშენებინა ჩვენს მიწის ნაკვეთზე, ბავშვებთან ერთად რომ არ ვიწანწალოთ და ქუჩაში არ დავრჩეთ, ქირას თუ ვეღარ გადავიხდით. მაგრამ პასუხი ერთია - არა! რაღა უნდა ვთხოვოთ? საერთოდ თუ აქვს აზრი, რომ მივმართოთ? არც უნახავთ, ჩვენ და ჩვენი ექვსი ბავშვი რა პირობებში ვცხოვრობთ. ამიტომ, მოგმართეთ თქვენ. ვიცი, სხვა თუ არაფერი, თბილი სიტყვით მაინც გაგვამხნევებთ.

 - გიფიქრიათ ოდესმე, როგორ შეიძლება თქვენი ცხოვრების შემსუბუქება? 

 ნათია: ნორმალური საცხოვრებელი გვჭირდება და ელემენტარული პირობები  მაინც, ბავშვების დაბანა რომ შევძლო და საჭმელი ვაჭამო, და არა ის სალაფავი, სასადილოში რასაც გვძლევენ. თავადაც გესმით, რომ ტექნიკას ვერ ვითხოვ, როდესაც მშიერი და ფეხშიშველი მყავს ბავშვები.

„ჩვენი შიშველი თოჯინა მაია დათუნიას ეხუტება, რომ არ გაიყინოს“

ნიკოლოზი (9 წლის): მუშაობას რომ დავიწყებ, ყველაფერს გიყიდი. ნუ ტირი, დედა. ჩემთვის კი, ტელეფონს ვიყიდი.

- ვინ უნდა გამოხვიდე?

ნიკოლოზი: მზარეული. მზარეულს საჭმელი ყოველთვის აქვს და ჩემს დებსაც მოვუტან ხოლმე რამეს.

 „ისევ მაკარონი? დანახვაც აღარ შემიძლია“

 - შენ რას იყიდი, ბარბარე?

 ბარბარე (11 წლის): ძალიან რთული კითხვაა. არც ვიცი. ძალიან მინდა ნორმალური სახლი გვქონდეს. ყველასთვის საწოლებს ვიყიდიდი, ტანსაცმელს და ფეხსაცმელს. იცი, რა კარგი იქნებოდა, გიორგი ცოცხალი რომ იყოს?

 - გენატრება?

 ბარბარე: კი, ძალიან! ის მიყვარდა ყველაზე მეტად. რომ მეკითხებოდნენ ვინ მიყვარს უფრო, დედა თუ მამა, დაუფიქრებლად ვპასუხობდი ხოლმე, რომ გიორგი. დედას და მამას არ სწყინდათ, მათაც ხომ, ყველაზე მეტად უყვარდათ ის. ყველას გვეთამაშებოდა და არასდროს გვაბრაზებდა.

 „საუკეთესო ძმა გვყავდა. ძალიან მენატრება“

 ანდრია: შეიძლება, მე გითხრათ, რა მინდა? მე მინდა, მე მინდა... არც ვიცი, რა მინდა. ყველას საკუთარი საწოლი რომ გვქონდეს. ახლა, მხოლოდ სამი გვაქვს. ისეთი მოუხერხებელია, ჭრიჭინა. 

 ანა: მე კი, მინდა, ყოველდღე გემრიელი საჭმელი გვქონდეს. რამე ცხელი გემრიელობა, ეს მაკარონი კი არა.

 ლიზა (4 წლის): მე არ მიყვარს ჭამა! მე წვენი მინდა! კიდევ, ტორტი და ლამაზი თოჯინა!

 „ჩემი ოცნებაა, მქონდეს ბევრი ტანსაცმელი, რომელიც არ დაისვრება და არასდროს დაიხევა“

 - და სათამაშოები არ გინდათ? ან ლამაზი ტანსაცმელი?

 ანდრია: შეიძლება, ვითხოვოთ? კი, გვინდა!

 ანა: მე კი, ალბათ, თოჯინა მინდა. და ჩუსტი!

 - ნათია, ახლა თქვენ გვითხარით, რაზე ოცნებობთ?

 ნათია: ყველა ბავშვს საკუთარი საწოლი რომ ჰქონდეს. მე იატაკზეც შემიძლია დავიძინო. პროდუქტი რომ გვქონდეს და ჰიგიენური საშუალებები. ტანსაცმელი და ფეხსაცმელი. ტანსაცმლის კარადა, გამათბობელი და ღუმელი. ტელევიზორიც რომ გვქონდეს, ყველაზე ბედნიერები ვიქნებით.

 ძვირფასო მეგობრებო, ეს არაჩვეულებრივი ოჯახი დიდ გასაჭირშია. უფრო სწორად, სიკვდილ-სიცოცხლის ზღვარზე.  ჩვენი თანადგომა ძალიან სჭირდებათ!

 ახლა, ძალიან სჭირდებათ საკვები პროდუქტის, ჰიგიენური საშუალებების, ტელევიზორისა და ტანსაცმლის შეძენა. ბავშვებს კი - სათამაშოები და გემრიელობები. ნამდვილად არ ინანებთ, თუ მოახერხებთ, რომ ესტუმროთ და პირადად გაიცნოთ ეს უსაყვარლესი ბავშვები! სამუდამოდ დაგამახსოვრდებათ მათი გაცნობის დღე! მათი მისამართია: თბილისი, ვარკეთილის მეურნეობა, ელერდაშვილის ქ. 15.

ყოველ ჯერზე, როდესაც ვინმეს დახმარება შეგიძლიათ, უბრალოდ დაეხმარეთ და გაიხარეთ, რომ ღმერთი თქვენი მეშვეობით პასუხობს ვიღაცის ლოცვებს!

გვჯერა, რომ ერთად ნამდვილად შევძლებთ მათ გადარჩენას!

 არ დაგავიწყდეთ ამ პოსტის გაზიარება, რათა თქვენმა მეგობრებმაც შეიტყონ ამ ოჯახის გასაჭირის შესახებ! ეს ძალიან მნიშვნელოვანია!

 მეგობრებო, კიდევ ერთი თხოვნა გვაქვს: თუკი შეიტყობთ, რომ თქვენს ნაცნობს ან მეზობელს სჭირდება დახმარება, გთხოვთ, გამოიჩინოთ გულისხმიერება და მოგვწეროთ ამის შესახებ ელექტრონულ მისამართზე: office-fsp@fsp.ge

ჩვენი ფონდის ანგარიში:

#GE15TB7194336080100003

#GE42LB0115113036665000

#GE64BG0000000470458000

(დანიშნულება: მამუკიშვილების ოჯახი)

თანხის ჩარიცხვა შესაძლებელია ჩვენი ვებგვერდის მეშვეობით, „TBC ბანკი“ (GeoPay), „საქართველოს ბანკი“ (e-commerce), „ლიბერთი ბანკი“ (PayGe), PayPal.

 თანხის ჩარიცხვა ასევე შესაძლებელია TBCpay, ExpressPay და PayBox (OPPA) ტერმინალებიდან. ქვეთავში “ქველმოქმედება“ მოძებნეთ ჩვენი ფონდი (ინფორმაციას ფონდის დამატებითი უფლება-მოვალეობების შესახებ შეგიძლიათ გაეცნოთ ბმულზე https://goo.gl/GY2Gus) 

ერთად, ჩვენ უკვე ათასობით შეჭირვებულს დავეხმარეთ. გავუმართოთ ხელი ამ ოჯახსაც! ვინ იცის, იქნებ სრულიად უცხო ადამიანების დახმარება ოდესმე თავადაც დაგვჭირდეს?! რადგან არავინ იცის, რას გვიმზადებს ცხოვრება ხვალ!

შესანიშნავი სიახლე გვაქვს - ახლა, ჩვენი ბენეფიციარების ისტორიების წაკითხვა შეგიძლიათ ინსტაგრამზე: https://www.instagram.com/chernovetskyi.fund

 და ტელეგრამზე: https://t.me/ChernovetskyiFund

 სპეციალურ ნომერზე:  0901200270 განხორციელებულ მხოლოდ ერთ ზარს ადამიანის სიცოცხლის გადარჩენა შეუძლია!