იმდენი ვიტირე, დედას მაგრად ვეხუტებოდი, ხელს არ ვუშვებდი და ვემუდარებოდი, რომ დარჩენილიყო! ცრემლებს ვღვრიდი, ვყვიროდი: „დედა, დედიკო, არ წახვიდე, გთხოვ!!! მე ხომ, უშენოდ მოვკვდები...“ მან კი არც შემომხედა, ისე წავიდა და დასამშვიდობებლად არ ჩამეხუტა

ის 75 წლისაა, მისი მეუღლე კი 86-ის! თავად უსინათლოა, მან კი მეხსიერება დაკარგა და მხოლოდ მას ცნობს - ყველაზე საყვარელ და მზრუნველ ადამიანს! ორივე ბავშვივით გულთბილი და კეთილი არის! მათ გვერდით რაც შეიძლება დიდხანს დარჩენა და მათი გულისამაჩუყებელი მზრუნველობით ტკბობა მოუნდება ადამიანს! რომელსაც ჩვენს დროში იშვიათად თუ ნახავთ!!!

ისე ტიროდა!.. და სულ იმეორებდა: ”დედა, დედა, მომხსენი სახვევები!.. ხელებს ვერ ვამოძრავებ...” ჩემი საბრალო ბიჭი ჯერ ვერ ხვდებოდა, რომ ხელები აღარ ჰქონდა!

ისინი ძლივს გადაურჩნენ ხანძარს, მაგრამ ახლა, შიმშილი, სიცივე და ავადმყოფობა კლავთ! ყველაზე შეჭირვებული ოჯახი! ამ ბავშვებმა, საკუთარ სამშობლოში, საქართველოში, თავი გარიყულად არ უნდა იგრძნონ, ეს ჩვენი ვალია!

კარალეთიდან მოვდივარ და ვტირი! ასეთი რამ პირველად დამემართა! ჩვენ ფონდში ათასგვარ გასაჭირს ვუყურებთ ყოველდღე... მაგრამ ეს სულ სხვაა... თან მომყვება გურამის სიკვდილის შიშით სავსე თვალები, მას ხომ, 13 წლიდან სისხლის კიბო არ ანებებს თავს! სალაპარაკო ენაზე ამ დაავადებას სისხლის გათეთრება, მეცნიერულ ენაზე კი - ლეიკოზი ჰქვია!

კიდევ ერთ ბავშვს ტანჯვისთვის არასდროს გავწირავდი! ექიმები მეუბნებოდნენ, რომ ცერებრული დამბლა არ მეორდება. „გააჩინე, მალე გააჩინე და მშვიდად იქნებიო!“ მეც დავუჯერე! ღმერთო, რამხელა ტკივილია! ღმერთმა აშოროს ყველას!

ლოდებისა და რკინის გროვაში, ორი ტკივილი ცოცხლობს! სიცივეს, ავადმყოფობას და შიმშილს ებრძვიან! დახმარებას ითხოვს ეს ორი სული! გვერდს ნუ აუვლით, მეგობრებო!

მათ, ვინც ბედს ემდურის, ვურჩევთ ამ სახლში გაატარონ ერთი დღე მაინც!

მარიამი (5 წლის): „ეს ჩემი დათუჩაა, დეიდა! ჩვენს სახლში უფრო ცივა ვიდრე გარეთ, ვეხუტები, რომ არ გაიყინოს! ცოდოა!“

მე ხომ, ბავშვი ვარ, რატომ უნდა მოვკვდე?!.. მაგრამ კიბო ადამიანებს კლავს, მე კი, ეს ცუდი კიბო მაქვს. მითხარით, ხომ არ დაუშვებთ, რომ მოვკვდე?!!

მეგობრებო, ღრმად ჩახედეთ თვალებში ამ ბავშვს! რამხელა ადამიანურ ტკივილს, ტანჯვას და მუდარას დაინახავთ: „მიშველეთ, გთხოვთ!“ არა, არა, ის გიჟი არ არის! მძიმედ არის დაავადებული ეს ბიჭი! მის მშობლებს მკურნალობის კი არა, საჭმლის ყიდვის საშუალებაც არ გააჩნიათ! ჩვენი ადამიანური ვალდებულება არის, გიორგის აუტანელი ტანჯვა შევუმსუბუქოთ!

მეხუთე ოპერაციის მოლოდინში... თანხას დროულად თუ ვერ შევაგროვებთ, ნინო სამუდამოდ დარჩება კოჭლი!

„დედა არის ჩემი სიცოცხლე!“

„დედა, გეხვეწები არ მიმატოვო!“

„დედა, ეს შენ ხარ?“

„დედა“ - ეს სიტყვა მხოლოდ ლამაზ სიზმრებში მესმის...

„დედიკო, შეიძლება შენს მაგივრად მოვკვდე?“..

„დილით პურს ვჭამთ, საღამოს ისევ პურს... შეგიძლია, ეს პური ხორცად აქციო?..“ - რას სთხოვს ღმერთს ექვსი წლის ანდრია